Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Γιατί πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του ιταλικού χρέους.


ΕκτύπωσηPDF
rubiniΤο δημόσιο χρέος της Ιταλίας δεν είναι πλέον βιώσιμο και πρέπει να γίνει ελεγχόμενη αναδιάρθρωσή του προκειμένου να αποφευχθεί μια άτακτη χρεοκοπία αργότερα. Η επιθυμία της Ευρωζώνης να αποκλείσει τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα από το σχεδιασμό του νέου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας είναι λάθος – και στερείται κάθε αξιοπιστίας. 
Με το δημόσιο χρέος της να έχει φτάσει στο 120% του ΑΕΠ της, τα πραγματικά επιτόκια να έχουν ξεπεράσει το 5% και με μηδενική ανάπτυξη, η Ιταλία χρειάζεται πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 5% του ΑΕΠ – και όχι το σημερινό μηδενικό – απλά και μόνο για να σταθεροποιήσει το χρέος της. Με δεδομένη τη συνεχιζόμενη ανοδική κίνηση των ιταλικών σπρεντ, τα ιταλικά επιτόκια αναμένεται ότι σύντομα θα αυξηθούν περαιτέρω και η ανάπτυξη θα γίνει αρνητική. Επιπλέον η λιτότητα που επιβάλλουν στην Ιταλία η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Γερμανία θα μετατρέψει την σημερινή περιορισμένη κάμψη της ιταλικής οικονομίας σε πραγματική ύφεση.
Μπορεί η τεχνοκρατική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Μάριο Μόντι που ανέλαβε την εξουσία από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι να είναι πιο αξιόπιστη, όμως οι πιέσεις που αντιμετωπίζει παραμένουν οι ίδιες: Το ιταλικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και η πολιτική που εφαρμόζεται για τον περιορισμό του θα επιδεινώσει την κατάσταση. Γι’ αυτό και οι αγορές δεν εντυπωσιάστηκαν καθόλου από την κυβερνητική αλλαγή στην Ιταλία, αντιθέτως  συνεχίζουν να οδηγούν τα ιταλικά σπρεντ σε όλο λιγότερο βιώσιμα επίπεδα.
Αλλά ακόμη κι αν η λιτότητα και οι μεταρρυθμίσεις αποκαταστήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον τη βιωσιμότητα του χρέους, η Ιταλία και οι άλλες χώρες που βρίσκονται σε ανάλογη θέση χρειάζονται έναν δανειστή εσχάτου καταφυγίου προκειμένου να τις στηρίξει χρηματοδοτικά και να αποτρέψει μια έκρηξη των σπρεντ μέχρι να ξανακερδίσουν την αξιοπιστία τους. Οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ιταλίας για το επόμενο έτος ανέρχονται σε  40ο δις ευρώ χρέους που ωριμάζει. Στην παρούσα φάση η πλειοψηφία των επενδυτών θα σπεύσουν να ξεφορτώσουν το χαρτοφυλάκιο ιταλικών ομολόγων που διαθέτουν σε οποιοδήποτε θεσμικό επενδυτή – την ΕΚΤ, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το ΔΝΤ ή άλλον – θελήσει να αγοράσει με τις παρούσες αποδόσεις. Κι αν εμφανιστεί ο δανειστής εσχάτου καταφυγίου θα πρέπει να απορροφήσει το σύνολο του ιταλικού χρέους ύψους 1,9 τρις δις ευρώ.
Επομένως τυχόν χρήση πολύτιμων επίσημων πόρων για την αποτροπή του αναπόφευκτου θα καταλήξει να χρηματοδοτήσει την έξοδο των άλλων επενδυτών από την ιταλική αγορά ομολόγων. Συν τοις άλλοις, οι επίσημοι επενδυτές δεν διαθέτουν αρκετό χρήμα – χρειάζονται  κάπου 2 τρις ευρώ – για να στηρίξουν την Ιταλία και μετά από λίγο την Ισπανία,  ενδεχομένως και το Βέλγιο, για τα επόμενα τρία χρόνια.
Ακόμα και οι σημερινές προσπάθειες για αύξηση των κονδυλίων του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού με κεφάλαια από το ΔΝΤ – αναφέρεται ότι το ΔΝΤ ετοιμάζει πρόγραμμα ύψους 400 ως 600 δις ευρώ για να στηρίξει την Ιταλία στους επόμενους 12 ως 18 μήνες – από τις μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες, από κρατικές επενδυτικές εταιρείες κ.λπ. είναι καταδικασμένες να αποτύχουν αν ο πυρήνας της Ευρωζώνης δεν θέλει να αυξήσει τη δική του συμβολή και αν η ΕΚΤ δεν θέλει να παίξει το ρόλο του δανειστή έσχατη καταφυγίου.
Αν, όπως διαφαίνεται, η Ιταλία παραμείνει παγιδευμένη σε μια μη ανταγωνιστική ύφεση και δεν καταφέρει να ξανακερδίσει την πρόσβαση στις αγορές μέσα στους επόμενους 12 μήνες, οι επίσημοι πόροι που θα κινητοποιηθούν, όποιο κι αν είναι το μέγεθός τους, θα χαθούν χρηματοδοτώντας την έξοδο των επενδυτών από την ιταλική αγορά ομολόγων και αναβάλλοντας, έτσι, την αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του ιταλικού χρέους που μπορεί τότε να γίνει ανεξέλεγκτη.
Γι’ αυτό το ιταλικό δημόσιο χρέος πρέπει να περιοριστεί τώρα στη χειρότερη περίπτωση στο 90% του ΑΕΠ από το σημερινό 120%. Αυτό μπορεί να γίνει προσφέροντας στους επενδυτές την επιλογή να ανταλλάξουν τους τίτλους τους είτε με τίτλους της ίδιας ονομαστικής αξίας αλλά με μακρύτερη διάρκεια αποπληρωμής και χαμηλότερο κουπόνι προκειμένου να περιοριστεί η καθαρή παρούσα αξία του ιταλικού χρέους κατά 25% είτε με ομόλογα που θα περιλαμβάνουν κούρεμα επί της ονομαστικής αξίας που θα φτάσει το 25%. Η ανταλλαγή με ομόλογα της ίδιας ονομαστικής αξίας θα βολέψει τις τράπεζες που διακρατούν τα ομόλογα ως τη λήξη τους και δεν τα αποτιμούν με βάση τις τιμές της αγοράς. Επιπλέον θα μπορούσε να υπάρξει μια αξιόπιστη δέσμευση ότι δεν θα αποπληρωθούν οι επενδυτές που θα αρνηθούν να συμμετάσχουν στην προσφορά – ακόμα κι αν αυτό προκαλέσει την ενεργοποίηση των CDS.
Με την κατάλληλη εποπτική ανοχή, οι ευρωπαϊκές αρχές θα μπορούσαν κάλλιστα να επιτρέψουν στις τράπεζες να παραστήσουν για ένα διάστημα ότι δεν ανέλαβαν ζημιές και να τους δώσουν περισσότερο χρόνο ώστε να συγκεντρώσουν νέα κεφάλαια. Από τη στιγμή που το 40% του ιταλικού χρέους κατέχεται στο εξωτερικό, η αναδιάρθρωσή του σημαίνει το μοίρασμα του βάρους ως ένα βαθμό με τους διεθνείς πιστωτές.
Σύμφωνα με μια συζήτηση που διεξάγεται στην Ιταλία η ενδεχόμενη επιβολή μιας φορολογίας επί του κεφαλαίου ή μιας φορολογίας επί του πλούτου θα μπορούσε να πετύχει την ίδια μείωση του δημόσιου χρέους. Αλλά η αναδιάρθρωση του χρέους είναι καλύτερο εργαλείο. Για να περιοριστεί η αναλογία του χρέους στο 90% ο φόρος επί του πλούτου θα έπρεπε να αποφέρει έσοδα 450 δις ευρώ (το 30% του ΑΕΠ).  Ακόμα κι αν η πληρωμή ενός τέτοιου φόρου κατανεμηθεί σε μια ολόκληρη δεκαετία, ενέχει μια αύξηση της φορολογίας της τάξης του 3% του ΑΕΠ για 10 συνεχόμενα χρόνια. Η πτώση στο διαθέσιμο εισόδημα και την κατανάλωση που θα προκύψει θα μετατρέψει την κάμψη της Ιταλίας σε σοβαρή ύφεση.
Για να περιοριστούν παρόμοιες αρνητικές επιπτώσεις, η φορολογία θα πρέπει να εστιάσει  στους πραγματικά πλούσιους – και να φτάσει στο 10% επί του πλούτου τους. Αφήνοντας κατά μέρος τους πολιτικούς κινδύνους μιας τέτοιας κίνησης, η αναδιάρθρωση του ιταλικού χρέους εξακολουθεί να είναι προτιμότερη καθώς το βάρος μοιράζεται με τους ξένους επενδυτές. Θα πλήξει ως εκ τούτου την κατανάλωση και την ανάπτυξη λιγότερο. Από τη στιγμή που η Ιταλία έχει μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, μια τέτοια αναδιάρθρωση είναι εφικτή ακόμη και χωρίς σημαντική εξωτερική χρηματοδότηση.
Επομένως η αναδιάρθρωση του ιταλικού χρέους είναι προτιμότερη από τη χρηματοδότηση της Ιταλίας με ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα στα πρότυπα των προγραμμάτων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας που πρώτα θα αποτύχει και στη συνέχεια θα οδηγήσει σε μια ακόμη μεγαλύτερη, ανεξέλεγκτη αναδιάρθρωση με χρεοστάσιο. Βεβαίως η αναδιάρθρωση του ιταλικού χρέους δεν επιλύει τα προβλήματα της έλλειψης ανάπτυξης και της ύφεσης, της έλλειψης ανταγωνιστικότητας και του μεγάλου ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών. Η επίλυση αυτών των προβλημάτων απαιτεί μια πραγματική υποτίμηση η οποία ενδεχομένως απαιτεί την έξοδο της Ιταλίας και των άλλων κρατών μελών του ευρωπαϊκού νότου από το ευρώ.
Αλλά προς το παρόν η έξοδος μπορεί να αναβληθεί. Η αναδιάρθρωση ωστόσο πρέπει να γίνει τώρα. Η εναλλακτική λύση είναι πολύ χειρότερη.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Δραχμή: άπαντες προετοιμάζονται πλην της Ελλάδας.


ΕκτύπωσηPDF
greece222Τις χειρότερες φήμες επιβεβαιώνει με τη στάση της η ελληνική δημόσια διοίκηση τις τελευταίες μέρες, παρά και ενάντια μάλιστα στην ανησυχία που δείχνουν μεσαία στελέχη της, όπως είναι σε θέση να γνωρίζει η στήλη. Συγκεκριμένα, ενώ φουντώνουν οι φήμες και οι πιο βάσιμες ανησυχίες για το μέλλον της Ελλάδας στο ευρώ, η κρατική μηχανή και ιδιαίτερα το υπουργείο Οικονομικών και η Τράπεζα της Ελλάδας αρνούνται να προβούν στην παραμικρή προετοιμασία για την επόμενη μέρα. Ο κίνδυνος είναι έτσι μια βίαιη εξώθηση της Ελλάδας από την Γερμανία να βρει τη χώρα ανέτοιμη και να εκτυλιχθούν σκηνές απείρου κάλους. Πρόκειται για ένα ενδεχόμενο που μπορεί να αποτραπεί αν από τώρα ανατεθεί σε στελέχη της κεντρικής Τράπεζας και του υπουργείου να εκπονήσουν σενάρια δίνοντας λύση σε πρακτικά προβλήματα τα οποία θα ανακύψουν την επόμενη μέρα κι έτσι η έξοδος από το ευρώ να βοηθήσει την ελληνική οικονομία.
Ενδεικτικό στοιχείο για τις προετοιμασίες που γίνονται είναι δημοσίευμα της WallStreet Journal Europe της Δευτέρας 28 Νοεμβρίου με τίτλο «Οι αγορές χρήματος δοκιμάζουν την επιστροφή στη δραχμή». Αναφέρεται συγκεκριμένα σε εταιρείες κολοσσούς που διεκπεραιώνουν συναλλαγές ύψους 4 τρις. δολαρίων την ημέρα όπως η ICAP Plc και η CLS Bank International. Αμφότερες δοκιμάζουν πλατφόρμες και προχώρησαν ήδη σε στρες τεστ, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της αμερικανικής εφημερίδας, που προβλέπουν την αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ και την εισαγωγή δραχμής.
«Αυτές οι κινήσεις» εξηγεί η εφημερίδα «είναι σημάδια μιας βαθύτερης ανησυχίας ότι τουλάχιστον μια χώρα μπορεί να εγκαταλείψει το ευρώ. Τράπεζες, αναλυτές και επενδυτές προετοιμάζονται γι’ αυτό που πολλοί χαρακτηρίζουν ως μια αυξανόμενη πιθανότητα, μια ρήξη της ευρωζώνης είτε πλήρης είτε τμηματική που θα οδηγήσει στην ενδεχόμενη επιστροφή σε νομίσματα όπως η δραχμή, το γερμανικό μάρκο ή η ιταλική λίρα. Αυτό το σενάριο φαινόταν μακρινό μέχρι πριν λίγους μήνες αλλά ένας αυξανόμενος αριθμός αναλυτών και επενδυτών λέει τώρα ότι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να προετοιμαστούν, ακόμη κι αν η ρήξη δεν συμβεί ποτέ».
Οι προετοιμασίες μάλιστα δεν επικεντρώνονται μόνο στον ιδιωτικό τομέα. Με βάση το ίδιο δημοσίευμα, ο βρετανός υπουργός Οικονομικών Τζορτζ Όσμπορν, δήλωσε την Κυριακή ότι η κυβέρνησή του έχει επιταχύνει τις προετοιμασίες της τους τελευταίους μήνες απέναντι σε μια ενδεχόμενη κατάρρευση της ευρωζώνης.
Οι ευθύνες που επωμίζεται η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ είναι τεράστιες δεδομένου ότι η επιλογή της Γερμανίας να σφίξει τα δημοσιονομικά λουριά με μια σαρωτική απόφαση κατά την διάρκεια της προσεχούς συνόδου κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου θα εντείνει τις φυγόκεντρες τάσεις. Η παραμονή τότε της Ελλάδας στην ευρωζώνη δεν θα επαφίεται στην πρόθεση του Λουκά Παπαδήμου να απολύσει ακόμη και όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, πλην των …ΜΑΤ, για την οποία κανείς δεν αμφιβάλλει. Αντίθετα θα τεθούν τόσο αυστηροί, δρακόντειοι όροι για την συμμετοχή και τόσο αυτοματοποιημένες διαδικασίες για την έξοδο (ώστε να μην επαναληφθούν οι σημερινές πολιτικές διαπραγματεύσεις και ενδιάμεσες λύσεις) που εξ αρχής πολλές από τις σημερινές χώρες της ευρωζώνης θα βρεθούν εκτός.
Η International Herald Tribune μάλιστα της Δευτέρας 28 Νοεμβρίου χρησιμοποιεί το παράδειγμα της Συμφωνίας Σένγκεν: «Διακυβερνητικές συμφωνίες ανέκαθεν αποτελούσαν επιλογή απέναντι στην κρίση του ευρώ, παρότι σε έναν βαθμό στρέφονται ενάντια στην αρχή της αλληλεγγύης και της συναίνεσης των 27 κρατών – μελών της ΕΕ. Υπάρχει ένα προηγούμενο για τέτοιες συμφωνίες. Η Συμφωνία του Σένγκεν που καλύπτει τις μετακινήσεις χωρίς βίζα μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ θα μπορούσε να προσφέρει ένα μοντέλο για τους νέους δημοσιονομικούς κανόνες. Εκείνη η Συμφωνία που ξεκίνησε με μια Συνθήκη, καλύπτει τώρα 22 από τα 27 μέλη της ΕΕ, όπως και 3 χώρες εκτός ΕΕ. Κατά τον ίδιο τρόπο, οποιαδήποτε νέα συμφωνία για την ευρωζώνη μπορεί να μην καλύπτει όλες τις χώρες που ανήκουν στην ευρωζώνη»…
Αυτό είναι κάτι φυσικά που δεν αφορά την Ελλάδα κι ως εκ τούτου ποιος νοιάζεται…

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Οι Έλληνες είναι εξοπλισμένοι.....


ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ

ΕκτύπωσηPDF
moneyplanetΟι Έλληνες είναι εξοπλισμένοι με έναν πολιτισμό, βαθειά ριζωμένο μέσα τους, ο οποίος στο τέλος θα τους επιτρέψει να αφομοιώσουν πρώτοι τη νέα εποχή της ανασφάλειας, των διακυμάνσεων, της αβεβαιότητας και της συνεχούς μεταβλητότητας
Δεν είναι τυχαίο το ότι, ο φόβος, η ανασφάλεια, η αστάθεια και η μεταβλητότητα επικρατούν σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη – παράλληλα και την ίδια χρονική στιγμή. Φοβόμαστε για το κοντινό μέλλον μας, ενώ είμαστε πολύ απαισιόδοξοι, τρομοκρατημένοι ίσως, σε σχέση με το μέλλον των παιδιών μας. Όλα αυτά μας οδηγούν εύλογα στο συμπέρασμα ότι, η παγκόσμια κοινότητα έχει εισέλθει σε μία ιστορική «αλλαγή παραδείγματος» - η οποία συνήθως συνοδεύεται από τον πανικό της απώλειας εκείνης της άγκυρας, η οποία κρατούσε το «πλοίο» μας ασφαλές στο λιμάνι.
Η επανεγκατάσταση αυτής της «άγκυρας», η επιστροφή της ασφάλειας και της σταθερότητας δηλαδή στην οικονομία, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην κοινωνία και στην πολιτική, θα απαιτήσει πολύ χρόνο – ενώ δεν θα υπάρχει στο εξής καμία γνώριμη ή/και σαφής στρατηγική επιβίωσης, πόσο μάλλον επιτυχίας, αφού θα εκλείπουν τα ιστορικά δεδομένα.
Υπάρχουν μόνο δύο πράγματα, τα οποία φαίνονται καθαρά: οι διαφορετικές χώρες θα αποφασίσουν να υιοθετήσουν, είτε με τη δική τους, ελεύθερη βούληση, είτε καταναγκαστικά, διαφορετικές λύσεις – με διαφορετικές συνέπειες για τις ίδιες και τον υπόλοιπο πλανήτη. Η νέα σύνδεση δε των χωρών αυτών με όλες τις άλλες, κάτω από τα καινούργια δεδομένα, θα φέρει αντιμέτωπο ολόκληρο το σύστημα, σαν ένα και μόνο σύνολο, με νέες, πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις.
Ορισμένες αλλαγές, στα πλαίσια της πλήρους αναθεώρησης των κρατούντων προτύπων, θα πραγματοποιηθούν «εξελεγκτικά», δαρβινικά – ήρεμα δηλαδή, κατά τη διάρκεια πολλών ετών. Άλλες θα ακολουθήσουν απότομα, ξαφνικά, χωρίς καθόλου να τις περιμένουμε – εντείνοντας ακόμη περισσότερο την ανασφάλεια μας. Ας ελπίσουμε ότι τελικά θα καταφέρουμε να βρεθούμε σε ένα νέο σημείο ισορροπίας, χωρίς να καταστραφούν όλα όσα έχουμε μέχρι σήμερα επιτύχει – μεταξύ των οποίων και η Δημοκρατία”. (M.Erian, ΒΒ).    
Ανάλυση
Έχει αποδειχθεί ότι οι περιοχές του εγκεφάλου, οι οποίες δραστηριοποιούνται όταν ασχολούμαστε με την επίλυση γνωστών προβλημάτων, είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές, οι οποίες «διαπραγματεύονται» άγνωστες καταστάσεις – προβλήματα δηλαδή, για τα οποία δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο ή/και προσωπική, ανθρώπινη εμπειρία. Για παράδειγμα, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα γεγονός, το οποίο μας έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν, οπότε διαθέτουμε την απαιτούμενη εμπειρία, δραστηριοποιείται το Α τμήμα του εγκεφάλου. Αντίθετα, όταν κάτι μας συμβαίνει για πρώτη φορά, δεν ασχολείται μαζί του το Α τμήμα, αλλά ένα κάποιο Β – φυσικά με άγνωστες μεθόδους επίλυσης και με ασαφή αποτελέσματα. 
Από την άλλη πλευρά ο Keynes είχε την περίεργη άποψη ότι, οι σημαντικότερες οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται κατά τη διάρκεια ασαφών, μη ελεγχόμενων εξελίξεων, για τις οποίες δεν υπάρχει εμπειρική γνώση – κατ’ επέκταση, από εκείνη την περιοχή του εγκεφάλου, τη Β στο προηγούμενο παράδειγμα, η οποία διαπραγματεύεται άγνωστες καταστάσεις.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, οι μεγάλοι οικονομικοί κύκλοι (άνω των σαράντα ετών), οι οποίοι μας υποχρεώνουν σε σημαντικές αλλαγές πορείας, προέρχονται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, από «συλλογικές διανοητικές διεργασίες» και πολύπλοκες αλληλοεπιδράσεις, οι οποίες δεν είναι κατανοητές από τους οικονομολόγους – μεταξύ άλλων επειδή οι αποφάσεις που αναγκαστικά τους συνοδεύουν, λαμβάνονται από τη λειτουργία αγνώστων περιοχών του εγκεφάλου.
Στην επιστήμη τώρα αναφερόμαστε σε μία «αλλαγή παραδείγματος» (paradigm shift, επαναστατική, δραματική ή εκ βάθρων αλλαγή, πλήρης αναθεώρηση του κρατούντος προτύπου κλπ.), όταν αλλάζει ριζικά η οπτική γωνία, από την οποία εξεταζόταν έως εκείνη τη στιγμή μία επιστημονική περιοχή – όταν διαφοροποιούνται οι βάσεις, τα θεμέλια καλύτερα, στα οποία στηριζόταν η εξέλιξη της έρευνας, από την ήδη υπάρχουσα γνώση. Προφανώς, οι μεγάλοι οικονομικοί κύκλοι αποτελούν συχνά αλλαγές παραδείγματος στην Οικονομία - οπότε οφείλει να αναθεωρείται ριζικά η οπτική γωνία, από την οποία εξεταζόταν έως εκείνη τη στιγμή τα οικονομικά δεδομένα, εάν θέλουμε να τα κατανοήσουμε και να τα επιλύσουμε σωστά. 
Η μετάβαση (αλλαγή) από την κλασσική μηχανική στη θεωρία της σχετικότητας και την κβαντομηχανική, αποτελεί μία «αλλαγή παραδείγματος» στη Φυσική – ενώ σήμερα «κυοφορείται» η αναθεώρηση της θεωρίας της σχετικότητας, μέσα από τα πειράματα που διεξάγονται στην Ελβετία (CERN). Στην Οικονομία αντίστοιχα, ως «αλλαγή παραδείγματος» θεωρείται η «μετάβαση» από την αγροτική παραγωγή στη βιομηχανική επανάσταση, όπως επίσης η «αντικατάσταση» του μονεταρισμού από τον κεϋνσιανισμό και στη συνέχεια από το νεοφιλελευθερισμό.
Ένα άλλο παράδειγμα στις κοινωνικές επιστήμες είναι η αντικατάσταση της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας από το Χριστιανισμό, όπου η αναζήτηση απαντήσεων σε πολλά ανθρώπινα ερωτήματα, με τη βοήθεια της σκέψης, έδωσε τη θέση της στις σχετικά αυθαίρετες, «δογματικές» απαντήσεις – με τη βοήθεια της Θρησκείας («απόγονος» φαίνεται να είναι η ψυχολογία).
Κλείνοντας, ίσως οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, Οικονομολόγος δεν είναι αυτός που παραθέτει απλά ψυχρά νούμερα, αναλύοντας τα με κάθε λεπτομέρεια, όπως ο  οικονομικός αναλυτής, αλλά εκείνος που προσπαθεί να διαμορφώσει μία ολοκληρωμένη, «φιλοσοφική» άποψη για τα «τεκταινόμενα», με τη βοήθεια της επιστήμης που ο ίδιος έχει σπουδάσει – της Οικονομίας δηλαδή.    
ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ
Η «αλλαγή παραδείγματος», η οποία ευτυχώς δεν είναι ένα γεγονός που συμβαίνει συχνά στη Ιστορία (ευτυχώς επειδή είναι μία εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία - αν και δυστυχώς φαίνεται ότι «εξελίσσεται» ραγδαία σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά την Οικονομία), χωρίζεται σε δύο διαφορετικά μέρη:
(α)  Στη αρχή έχουμε «τη φάση της κρίσης» (crisis), κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τη βοήθεια των γνώσεων, των εμπειριών και των μεθόδων του παρελθόντος, θεωρώντας μεταξύ άλλων ότι, δεν ήταν λάθος οι μέθοδοι, αλλά η εφαρμογή τους. Στην προσπάθεια αυτή συμμετέχουν κυρίως οι καλύτεροι όλων, αφού απαιτεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερες γνώσεις, εμπειρίες, ικανότητες και δεξιότητες, ενώ οι λύσεις επείγουν.
(β)  Στη συνέχεια ακολουθεί «η εποχή της επιστημονικής ανακάλυψης» όπου, κατανοώντας πλέον ότι, οι εμπειρίες, οι γνώσεις και οι παλαιές μέθοδοι ήταν λανθασμένες, προσπαθούμε να σκεφθούμε διαφορετικά, να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας και να ανακαλύψουμε νέους τρόπους ορισμού ή/και διαχείρισης των προβλημάτων μας – έτσι ώστε αφενός μεν να αιτιολογούνται ικανοποιητικά τα λάθη του παρελθόντος, αφετέρου να επιλύονται σωστά τα προβλήματα του παρόντος.    
Στο παράδειγμα της Ελλάδας, αφού προσπαθήσουμε για κάποιο χρονικό διάστημα να λύσουμε τα οικονομικά, τα πολιτικά και λοιπά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, αυτά δηλαδή που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, με τη βοήθεια της Ιστορίας, της εμπειρίας και των υφισταμένων κομμάτων, αντιλήψεων, δομών, Θεσμών, ξένων οργανισμών (ΔΝΤ, ΕΕ) κλπ., χωρίς αποτέλεσμα φυσικά (πρώτο μέρος), θα αναγκασθούμε τελικά να τα αλλάξουμε όλα (δεύτερο μέρος) - αφού διαφορετικά δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την πρωτόγνωρη κρίση (ας ελπίσουμε, όχι πολύ αργά ή/και με τεράστιο κόστος).  
Το ίδιο ισχύει και για την Ευρωζώνη, την ΕΕ, τις Η.Π.Α. και πολλές άλλες χώρες ή περιοχές του πλανήτη σήμερα, οι οποίεςυπεισέρχονται σε εντελώς νέες, άγνωστες και «αχαρτογράφητες» περιοχές - με αφετηρία το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης (2007). Επίσης για τη Γερμανία η οποία, παρά τις τραυματικές ιστορικές εμπειρίες της (ναζισμός, παγκόσμιοι πόλεμοι κλπ.), επιμένει δυστυχώς στις εσφαλμένες μεθόδους του παρελθόντος (εμπορικά πλεονάσματα εις βάρος των εταίρων της κλπ.) - παρά το ότι την οδήγησαν στην καταστροφή, μέσα από την τότε ευρωπαϊκή απομόνωση της.
Περαιτέρω, η αδυναμία των Η.Π.Α. να οδηγήσουν την οικονομία τους σε βιώσιμη ανάπτυξη, καταπολεμώντας την ανεργία, καθώς επίσης τις τεράστιες εισοδηματικές διαφορές, έχει αναγκάσει χιλιάδες Αμερικανούς να βγουν στους δρόμους - με στόχο τη δημιουργία ενός δικαιότερου συστήματος. Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, οι φόβοι χρεοκοπίας έχουν «υποχρεώσει» δύο χώρες της Ευρωζώνης να αντικαταστήσουν την πολιτική ηγεσία τους με τεχνοκράτες – οι οποίοι έχουν την εντολή να επαναφέρουν την τάξη. Παράλληλα, οι επιθέσεις των αγορών έχουν φέρει στην επιφάνεια τις αδυναμίες των θεσμικών και λοιπών οργάνων της νομισματικής ένωσης, γεγονός που θα την αναγκάσει, αργά ή γρήγορα, να αλλάξει εντελώς τη δομή της (άρθρο μας).
Από την άλλη πλευρά, η Ιαπωνία απειλείται με μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, εάν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές εντός της – ευρισκόμενη αντιμέτωπη με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος (210% του ΑΕΠ της, περί τα 10 τρις €). Η Κίνα επίσης, εάν συνεχίσει να στηρίζεται στις εξαγωγές (πλεονάσματα) και στο υποτιμημένο νόμισμα της, χωρίς να προωθεί την εσωτερική κατανάλωση – έχοντας να αντιμετωπίσει αφενός μεν μία τεράστια φούσκα ακινήτων, αφετέρου τον υπερδανεισμό εκ μέρους των σκιωδών τραπεζών της (τοκογλύφων), οι οποίες απειλούν έμμεσα να καταστρέψουν την πραγματική της οικονομία.
Άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα η Σιγκαπούρη (ο σημερινός «παράδεισος» των χρηματοπιστωτικών αγορών), η οποία διοικείται απολυταρχικά (δικτατορία) από πολλά χρόνια τώρα, θα αντιμετωπίσουν σύντομα μεγάλα πολιτικά προβλήματα – όπως επίσης η Αίγυπτος, η Συρία, η Λιβύη, το Ιράν, το Ισραήλ κλπ. Η Τουρκία, η Βραζιλία αλλά και κάποιες άλλες χώρες που λεηλατήθηκαν στην κυριολεξία από το ΔΝΤ, το οποίο εγκατέστησε στο εσωτερικό τους «βραδυφλεγείς βόμβες»(καταστροφή της μεσαίας τάξης, πάγια ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο, πληθωριστικούς «ιούς», φτώχεια, εξαθλίωση κλπ.), θα βρεθούν σύντομα, όταν αρχίσουν να πυροδοτούνται οι κρυμμένες «βόμβες», επίσης σε δυσάρεστη θέση. 
Κλείνοντας διαπιστώνουμε ότι, ολόκληρος ο πλανήτης και όχι μόνο η Δύση, έχει εισέλθει σε μία νέα τροχιά – την ίδια σχεδόν χρονική περίοδο, μέσα από μία ανταγωνιστική, επικίνδυνα ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση, με έντονους συγκρουσιακούς κινδύνους. Θα μπορούσε λοιπόν να ισχυρισθεί κανείς ότι, το μέλλον όλων μας εξαρτάται από τον τρόπο, με τον οποίο θα μπορέσουμε ή όχι να επιλύσουμε σωστά τα προβλήματα μας - σε τέσσερις, «αλληλένδετους» μεταξύ τους, βασικούς τομείς: στο χρηματοπιστωτικό, στον οικονομικό, στον κοινωνικό και στον πολιτικό.  
Ο ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Η πολιτική ανάπτυξης μέσω συνεχούς δανεισμού των βιομηχανικών χωρών, φαίνεται να φτάνει στο τέλος της. Η «απεργία» των αγοραστών ομολόγων του δημοσίου, μετά το τεράστιο λάθος της Ευρωζώνης κατά τη διάρκεια των συνόδων της 21ηςΙουλίουκαι 26ης Οκτωβρίου, όπου αποφασίσθηκε από τη Γερμανία η μονομερής συμμετοχή των αγορών στη διαγραφή χρέους (εξαιρούνται η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, η ΕΕ κλπ.), θα υποχρεώσει σύντομα τα ανεπτυγμένα κράτη να βρουν νέους τρόπους χρηματοδότησης των δημοσίων χρεών τους – ενδεχομένως με καταναγκαστικά λαϊκά ομόλογα, με φοροεπιδρομές και με «δημευτικές» ειδικές εισφορές (ακίνητα μέσω της ΔΕΗ), «μέτρα» από τα οποία πολύ δύσκολα θα ξεφύγουν οι Πολίτες τους” (FTD).
Ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι συνδεδεμένος με τους Ισολογισμούς – με το Ενεργητικό και με το Παθητικό των κρατών, με αυτά δηλαδή που διαθέτουν, καθώς επίσης με αυτά που οφείλουν. Πολλά κράτη της Δύσης είναι επιβαρυμένα με μεγάλα δημόσια χρέη, τα οποία προέρχονται από το παρελθόν, στα πλαίσια της ανάπτυξης τους μέσω του υπέρμετρου δανεισμού – ενώτα περισσότερα έχουν ιδιωτικοποιήσει το σύνολο σχεδόν της δημόσιας περιουσίας τους, περιορίζοντας δραστικά τις αξίες του Ενεργητικού τους, αφού ακολούθησαν πιστά τη νεοφιλελεύθερη πολιτική «των παιδιών του Σικάγου». Ο Πίνακας Ι είναι χαρακτηριστικός:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Προβλέψεις 2011 δημοσίου χρέους, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
Χώρα
Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ
Ιαπωνία
206,2
Ελλάδα
162,8
Ιταλία
120,5
Η.Π.Α.
101,0
Βέλγιο
97,2
Γαλλία
85,4
Γερμανία
81,7
Ισπανία
69,6
Πηγή: Financial Times
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σημείωση: Η Αργεντινή πτώχευσε με χρέος ίσο με το 55% του ΑΕΠ της.
Χώρες όπως η Γερμανία, οι οποίες έχουν πλεονάσματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών τους, καθώς επίσης ελεγχόμενα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους, επωφελούνται, παρά τα μεγάλα δημόσια χρέη τους – επειδή οι διεθνείς δανειστές τις προτιμούσαν (μέχρι σήμερα) από άλλες, ο «Ισολογισμός» των οποίων είναι αρκετά προβληματικός.
Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, διαθέτει έναν απίστευτο φορολογικό μηχανισμό, ο οποίος της επιτρέπει την «κατά το δοκούν» απομύζηση των Πολιτών της – κυρίως με τη βοήθεια της Οικονομικής Αστυνομίας, στην κυριολεξία ενός «Κράτους εν Κράτει», η οποία δεν έχει τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό (η βασική μέθοδος είναι ο δημόσιος διασυρμός, η διαπόμπευση καλύτερα των επώνυμων Αδίκων, έτσι ώστε να διευκολύνεται στη συνέχεια η λεηλασία των ανώνυμων Δικαίων – αυτών δηλαδή, οι οποίοι έχουν απλά τη δυνατότητα να πληρώσουν παραπάνω, χωρίς να τα οφείλουν / βιβλίο μας).         
Εν τούτοις τα κράτη αυτά δεν έχουν μόνο πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα – αφού η σύνδεση τους στο κοινό νόμισμα, με άλλα «προβληματικά» κράτη, επιβαρύνει τις προοπτικές τους. Απέναντι λοιπόν σε αυτήν την πραγματικότητα, οι διαφορετικές χώρες, συνδεδεμένες μεταξύ τους ή μη, είναι υποχρεωμένες να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους, στην προσπάθεια τους να μειώσουν τα χρέη τους.
Συνεχίζοντας, σε ορισμένα άλλα κράτη όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ελλάδα, η κατάσταση είναι τόσο προβληματική, ώστε να μην μπορεί κανείς να υποθέσει ότι, θα αποφύγουν τελικά την εξαιρετικά τραυματική εμπειρία τηςχρεοκοπίας – ενδεχομένως ίσως και την έξοδο τους από το κοινό νόμισμα η οποία, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα είναι συντεταγμένη, με την παράλληλη «γενναία» διαγραφή μεγάλου μέρους των χρεών τους (σε επίπεδα που να μην ξεπερνούν το 50% του ΑΕΠ τους). Στα πλαίσια αυτά, η διάλυση της νομισματικής ένωσης (ΟΝΕ) είναι ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο για την Ευρώπη, όσο και για τον υπόλοιπο πλανήτη.
Άλλα πάλι κράτη, όπως η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και η Ισπανία, διαπιστώνεται ότι έχουν δραστηριοποιηθεί πολύ πιο γρήγορα,κατανοώντας έγκαιρα το μέγεθος των προβλημάτων τους και προσπαθώντας να ελέγξουν το μέλλον τους – αν και τα μέτρα, τα οποία υιοθέτησαν ή θα υιοθετήσουν στη συνέχεια, θα προκαλέσουν αναμφίβολα πολλά προβλήματα στους Πολίτες τους. Φυσικά δεν μπορεί κανείς να τα αντιμετωπίσει σαν ξεχωριστές «μονάδες», αφού αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των ευρωπαϊκών συγκοινωνούντων δοχείων.  
Μία τρίτη ομάδα κρατών, της οποίας ηγούνται οι Η.Π.Α., σε κάποιο βαθμό και η Ιαπωνία, δεν έχει αποφασίσει ακόμη τη μέθοδο, με την οποία θα περιορίσει τα δημόσια χρέη της. Επειδή η ομάδα αυτή θεωρεί ότι έχει περισσότερο χρόνο στη διάθεση της, επωφελούμενη από τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού της, ακολουθεί ουσιαστικά το δόμο της «financial repression» - με τη βοήθεια του οποίου τα επιτόκια συμπιέζονται σε όσο το δυνατόν χαμηλότερα επίπεδα, έτσι ώστε οι δανειστές, συμπεριλαμβανομένων των νοικοκυριών με σχετικά σταθερά εισοδήματα, να «επιδοτούν» τους οφειλέτες.
Τέλος, η τέταρτη ομάδα κρατών, της οποία ηγείται η Κίνα, εν μέρει και η Ρωσία, δεν έχει ακόμη προβλήματα υπερχρέωσης, με αποτέλεσμα να προσελκύει τα διεθνή κερδοσκοπικά ή άλλα κεφάλαια, περιορίζοντας έτσι την προσφορά τους στη Δύση – με άμεσο επακόλουθο την αύξηση των επιτοκίων, με τα οποία επιβαρύνονται οι ήδη υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες καταδικάζονται σε έναν φαύλο κύκλο δανεισμού-ελλειμμάτων-χρεών-πτώχευσης. 
Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Ο περιορισμός των δημοσίων χρεών είναι άμεσα εξαρτημένος από την πραγματική οικονομία - από την οποία απαιτείται ανάπτυξη, για να μπορέσει να λειτουργήσει «θεραπευτικά» στο δημόσιο χρέος. Απλούστερα, όσο μεγαλύτερη είναι η ικανότητα μίας χώρας να παράγει Εθνικό Προϊόν (αύξηση του ΑΕΠ της), τόσο περισσότερο μεγεθύνονται τα (υγιή) δημόσια έσοδα της, οπότε είναι σε θέση να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της – απέναντι στους δανειστές της, αλλά και στους Πολίτες της, στους οποίους μπορεί να προσφέρει σταθερότητα ή ένα διαρκώς βελτιούμενο βιοτικό επίπεδο.
Η ανάπτυξη όμως, καθώς επίσης οι επενδύσεις που προϋποθέτει, απαιτούν με τη σειρά τους νέα δάνεια. Επομένως, «αξιόχρεους συντελεστές» (δημόσιους και ιδιωτικούς), οι οποίοι να μπορούν να δανείζονται με λογικά επιτόκια, για να επενδύουν στην παραγωγή, στο εμπόριο κλπ. - αυξάνοντας το τζίρο τους και, κατ’ επέκταση, το εθνικό προϊόν (ΑΕΠ), τα δημόσια έσοδα κοκ. (το ίδιο συμβαίνει και στον τομέα της ζήτησης – αύξηση της κατανάλωσης κλπ.)
Επειδή τώρα ολόκληρη η Δύση έχει ξεπεράσει τα ανώτατα όρια δανεισμού της, έχουν πάψει να υφίστανται οι υγιείς προϋποθέσεις ανάπτυξης, ενώ συρρικνώνεται τόσο η προσφορά, όσο και η ζήτηση – με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αυξηθούν τα έσοδα των κρατών, να γίνεται όλο και πιο δύσκολη η εξυπηρέτηση των υφισταμένων δανείων, καθώς επίσης να μειώνεται συνεχώς το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών.
Πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας, είναι υποχρεωμένα να προβούν σε μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, χωρίς τη βοήθεια της ανάπτυξης ή/και της κατανάλωσης - έτσι ώστε να επανακτήσουν τη χαμένη ανταγωνιστικότητα τους, να ξεφύγουν από την ύφεση και να καταπολεμήσουν την ανεργία.
Άλλες πάλι χώρες, όπως κυρίως οι Η.Π.Α., έχουν τη δυνατότητα να συνδέσουν τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές, με μία βραχυπρόθεσμη αναζωπύρωση της ζήτησης – ενώ μερικά κράτη, όπως η Γερμανία, είναι σε θέση να απολαύσουν τα οφέλη των διαρθρωτικών αλλαγών, τις οποίες έχουν ήδη δρομολογήσει στο παρελθόν (κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, σχεδόν αμέσως μετά από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης).
Παρά το ότι λοιπόν τα σημερινά κράτη είναι από πολλές πλευρές «συνδεδεμένα», αφού η οικονομική πολιτική που ακολουθεί το ένα, επηρεάζει το άλλο (για παράδειγμα, η λιτότητα στην ΕΕ εκμηδενίζει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης των Η.Π.Α.), έχουν διαφορετικές δυνατότητες και διαφορετικά προβλήματα, για τα οποία υποχρεωτικά θα επιλέξουν διαφορετικές λύσεις– οι οποίες όμως φαίνεται ότι θα προκαλέσουν «συγκρουσιακές καταστάσεις» μεταξύ τους, με αποτελέσματα που είναι αδύνατον να προβλεφθούν με σαφήνεια.   
Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Η ανάπτυξη, ακόμη και αν επιτευχθεί, δεν είναι αρκετή από μόνη της – αφού ήταν μέχρι πρόσφατα (2007) εντάσεως ανεργίας, με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό η απασχόληση. Η ανεργία τώρα, σε συνδυασμό με τη μη ισορροπημένη κατανομή των εισοδημάτων («άνοιγμα της ψαλίδας» μεταξύ πλούσιων και φτωχών, εις βάρος κυρίως της μεσαίας τάξης), καθώς επίσης με τη γενικότερη πτώση του βιοτικού επιπέδου της Δύσης, δημιουργεί εκρηκτικές κοινωνικές συνθήκες (φτώχεια, εγκληματικότητα κλπ.) σε πάρα πολλές χώρες – ειδικά σε αυτές, οι οποίες έχουν υποστεί τις εγκληματικές επιθέσεις του ΔΝΤ.  
Επομένως, οι απαιτήσεις για μεγαλύτερη κοινωνική Δικαιοσύνη εκ μέρους των Πολιτών αυξάνονται σε καθημερινή βάση – με δυσμενή αποτελέσματα για την Οικονομία, αφού οι διαδηλώσεις, οι απεργίες κλπ., οι οποίες προκαλούνται από την κοινωνική αδικία, κοστίζουν ακριβά τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα ενός κράτους. Πρόκειται λοιπόν για έναν άλλο «φαύλο κύκλο», ο οποίος οδηγεί από έναν ακόμη δρόμο τα κράτη και τους Πολίτες τους σε οδυνηρά αδιέξοδα,  
Περαιτέρω, μέσα από όλα αυτά τα καθημερινά προβλήματα και τα αγωνιώδη αδιέξοδα, ενισχύεται εύλογα η άποψη ότι, ο καπιταλισμός έχει γίνει πλέον καταστροφικός – ειδικά επειδή οι τράπεζες, στην προηγούμενη περίοδο της ανάπτυξης, εισέπραξαν τεράστια κέρδη, ενώ στη συνέχεια «κοινωνικοποίησαν» τις ζημίες τους, εις βάρος του υπολοίπου πληθυσμού.
Το σύνολο λοιπόν των Πολιτών είναι σε μεγάλο βαθμό δύσπιστο, απέναντι στο σύστημα που επικρατεί σε κάθε χώρα – πόσο μάλλον όταν τα πακέτα διάσωσης των κρατών, τα οποία «εκπονήθηκαν» μετά την κρίση, δεν ωφέλησαν καθόλου τους Πολίτες, αλλά αποκλειστικά και μόνο τις τράπεζες. Επομένως, το υφιστάμενο «κοινωνικό σύστημα» τείνει να χάσει πλέον τη νομιμοποίηση του– επίσης με δυσδιάκριτα αποτελέσματα για το μέλλον, ενώ παρατηρείται μία «αναζωπύρωση» των εθνικιστικών, των εθνικοσοσιαλιστικών, των σοσιαλιστικών και των κομμουνιστικών ιδεών.  
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Η Ευρωζώνη είναι βυθισμένη σε μία διπλή κρίση: οι επενδυτές αποσύρουν μαζικά τα χρήματα τους, τόσο από τα κράτη, όσο και από τις τράπεζες - ενώ κράτη και τράπεζες χρειάζονται απεγνωσμένα ρευστότητα, όσο ποτέ μέχρι σήμερα. Εάν δεν αντιδράσει άμεσα η Πολιτική, ανακοινώνοντας την ενεργοποίηση της ΕΚΤ και την έκδοση κοινών Ευρωομολόγων,απειλούμαστε με έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο (σπιράλ του θανάτου), «διακοσμημένο» με εθνικιστικές εξάρσεις, με φόβο, με ανεξέλεγκτες χρεοκοπίες και με μία συνεχή αύξηση του συνόλου των χρεών – έως τη στιγμή της απόλυτης κατάρρευσης”.
Οι απαιτήσεις για μεγαλύτερη κοινωνική Δικαιοσύνη, τις οποίες αναλύσαμε παραπάνω, δεν πρόκειται να σταματήσουν – αντίθετα, θα γίνονται όλο και πιο ισχυρές, όλο και πιο μαχητικές, όσο και αν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ακόμη. Ας μην ξεχνάμε ότι, η Γαλλική Επανάσταση ξέσπασε ένα χρόνο μετά τη χρεοκοπία της χώρας – ενώ ήταν μία από τις πλέον «αιματηρές» εποχές της Ιστορίας, με  θύματα εχθρούς και φίλους της «Γαλλικής Δημοκρατίας».
Επομένως, ο δυτικός κόσμος έχει μία και μοναδική επιλογή: να ανακαλύψει έναν καινούργιο πολιτικό δρόμο, ο οποίος θα διαχειρίζεται καλύτερα, άριστα αν είναι δυνατόν, τις σχέσεις (α) του Κεφαλαίου με την Εργασία, (β) των σημερινών ανθρώπων με τις μελλοντικές γενιές (γ) του χρηματοπιστωτικού τομέα με την πραγματική οικονομία και (δ) των κρατών, ειδικά των χωρών-μελών των νομισματικών ενώσεων, μεταξύ τους.   
Ο δρόμος αυτός θα μπορούσε να ανακαλυφθεί από την ίδια την Πολιτική – όπου όμως τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. ή στην Ιαπωνία επικρατεί η άποψη ότι (άρθρο μας), οι πολιτικοί είναι ανίκανοι, ανεπαρκείς, διεφθαρμένοι, υπάλληλοι των τοκογλύφων και του Καρτέλ – ενώ μία σκιώδης εξουσία έχει αναλάβει την «εγκατάσταση» μίας απολυταρχικής, παγκόσμιας διακυβέρνησης, με στόχο την εκμετάλλευση του συνόλου από μία μικρή, αλλά ικανότατη και πολύ ισχυρή ελίτ. Είναι άλλωστε δύσκολο να φανταστεί κανείς σήμερα ότι εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι προκάλεσαν τη σημερινή, παγκόσμια κρίση, είναι σε θέση να βρουν τις απαιτούμενες λύσεις        
Στα πλαίσια αυτά, η αναζήτηση και η εύρεση ενός καινούργιου πολιτικού δρόμου, ο οποίος θα ακολουθηθεί από νέους, ικανούς, ανεξάρτητους, ανιδιοτελείς και αδιάφθορους ηγέτες, είναι μία πολύ πιο δύσκολη διαδικασία, από ότι ήταν στο παρελθόν. Επομένως, πρόκειται για μία ακόμη ασαφή διαδικασία, με επίσης δυσδιάκριτα αποτελέσματα για το μέλλον – πόσο μάλλον αφού προϋποθέτει τη δημιουργική καταστροφή όλων ανεξαιρέτως των υφισταμένων δομών (κάτι που στο παρελθόν εξασφάλιζαν οι πόλεμοι).   
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η πατρίδα μας είναι αναμφίβολα μία πλούσια, πολλαπλά προικισμένη χώρα, η  οποία αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα: χρηματοπιστωτικά, οικονομικά, κοινωνικά και, κυρίως, πολιτικά. Είναι η πρώτη χώρα που βρέθηκε, εντελώς απροετοίμαστη, στο μάτι του κυκλώνα, βιώνοντας πρώτη την κρίση των κρίσεων. Αντιμετώπισε πρώτη την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, έζησε το ρέκβιεμ της Δημοκρατίας, ενώ ήταν η πρώτη που δέχθηκε τις πάσης φύσεως άνανδρες επιθέσεις της επεκτατικής, πρωσικής Γερμανίας – όπως επίσης των τοκογλυφικών αγορών και του πολυεθνικού Καρτέλ. Τέλος, στην Ελλάδα διορίσθηκε η πρώτη τεχνοκρατική κυβέρνηση στον πλανήτη, μετά από μία σειρά τραυματικών εμπειριών και πολιτικών ηγεσιών, μερικές από τις οποίες χαρακτηρίσθηκαν από πολλούς ακόμη και «ενδοτικές».     
Οι Πολίτες της διασύρθηκαν από όλα τα ξένα ΜΜΕ, εξευτελίσθηκαν, πληγήκαν στην εθνική τους υπερηφάνεια, εξαπατήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τους ηγέτες τους, απογοητεύθηκαν από την κοινωνία τους, λεηλατήθηκαν και συνεχίζουν να λεηλατούνται με εσωτερικές υποτιμήσεις, με δημεύσεις περιουσιακών στοιχείων και με πρωτόγνωρα, εξαντλητικά μέτρα λιτότητας, χωρίς καμία προοπτική – ενώ είναι υποχρεωμένοι να αντιπαρατεθούν πρώτοι με μία απάνθρωπη ανασφάλεια, άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια Ιστορία.
Είναι αυτοί λοιπόν, οι οποίοι βιώνουν ήδη μία «αλλαγή παραδείγματος», μία επώδυνη αλλαγή εποχής δηλαδή, για την αντιμετώπιση της οποίας δεν έχουν στη διάθεση τους κανένα συμβατικό όπλο – απόλυτα εκτεθειμένοι «στις διαθέσεις των Θεών του Ολύμπου». Η αναμενόμενη επίσημη ανακοίνωση της χρεοκοπίας, μέσα από τις πρόσφατες συζητήσεις για διαγραφή του 75% από τα 200 δις € που οφείλονται στον ιδιωτικό τομέα (λόγω της υφιστάμενης δυνατότητας μεταβολής των συνθηκών των παλαιών ομολόγων, κατά την ανταλλαγή τους με νέα, επειδή υπάγονται στην Ελληνική νομοθεσία), θα είναι μία επόμενη δοκιμασία για τους Έλληνες – όπως επίσης για την Ευρωζώνη και τον υπόλοιπο πλανήτη.  
Εν τούτοις οι Έλληνες, αν και με διαβρωμένο χαρακτήρα από τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι εξοπλισμένοι όσο κανένας άλλος λαός με έναν πολιτισμό, βαθειά ριζωμένο μέσα τους, ο οποίος είμαστε σίγουροι ότι στο τέλος θα τους επιτρέψει να αφομοιώσουν πρώτοι τη νέα εποχή και να βγουν πρώτοι ως νικητές από τον πόλεμο – από τον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο στην ανθρώπινη ιστορία. Αρκεί να εμπιστευθούν τον εαυτό τους, να αγωνισθούν από κοινού με θάρρος και με τόλμη για την ελευθερία τους, καθώς επίσης να μην απαιτήσουν κάτι λιγότερο από το άριστο – όπως ακριβώς έκαναν οι πρόγονοί τους.      
Αθήνα, 26. Νοεμβρίου 2011