Ηράκλειο 12/10/2010 ,01:09
Όταν πρωτοήρθε τον Οκτώβριο του 2006, σε ηλικία 27 χρόνων, στο Ηράκλειο, το μόνο που γνώριζε ήταν ότι βρισκόταν με την πλάτη γυρισμένη στη θάλασσα και προχωρούσε προς το κέντρο. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, με τη βοήθεια και του σκύλου της, που ακούσει στο όνομα Μέη, κατάφερε να μη χάνεται στην... "κυκλική" πλατεία Ελευθερίας, ακόμη και στα στενά δρομάκια της πόλης. Κατά τ’ άλλα, είναι ερευνήτρια στο Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας, σιδερώνει, βάζει πλυντήριο, απλώνει ρούχα, καθαρίζει, μαγειρεύει, πλύνει πιάτα, κάνει τα ψώνια της, βάφεται μόνη της και όταν ζωγραφίζει δε χάνει ούτε δευτερόλεπτο με το μολύβι τον προσανατολισμό.
Η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου, αν και ονειρεύεται με ήχους, έχει εκπαιδευτεί τόσο σωστά και έχει αποκτήσει την ικανότητα όχι μόνο να οπτικοποιεί τη σκέψη της, αλλά με τον αγώνα της να αλλάζει και τους νόμους στη χώρα!
Η 31χρονη Ιωάννα-Μαρία, που είναι τυφλή σχεδόν εκ γενετής και πριν λίγες ημέρες κατάφερε να κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Ποδηλασίας στη Σερβία και να βγει τέταρτη στην αντοχή, αγκαλιάζεται ακόμη πιο σφικτά από τον κρητικό λαό με την πρόσφατη δημοσίευση στο ΦΕΚ της ψήφισης του νόμου που επιβάλλει την πρόσβαση των σκύλων για τυφλούς σε όλους τους ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους, καθώς και τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Επρόκειτο για έναν αγώνα πέντε χρόνων, με συναντήσεις επί συναντήσεων και με τις συνεχείς προσπάθειες κυρίως της Ιωάννας-Μαρίας ψηφίστηκε ο Νόμος 3868/2010 που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για τους σκύλους των τυφλών.
«Έχω παλέψει πάρα πολύ για τα δικαιώματα των σκύλων των τυφλών. Έχω κάνει μεγάλη δουλειά με τους ιδιώτες και καταστηματάρχες και τώρα προσπαθώ να πείσω τυφλούς για να πάρουν σκυλιά», ανέφερε η Ιωάννα-Μαρία. Μιλώντας στη "Ν.Κ." επισήμανε ότι ο σκύλος-οδηγός είναι μια ολόκληρη επιστήμη.
«Το σκυλί αυτό κοστίζει με όλη την εκπαίδευση και δουλειά του και μέχρι να πάρει σύνταξη 40 χιλιάδες ευρώ. Το προηγούμενο σκυλί, τη Λάρα, που είχα το πλήρωσα από την τσέπη μου με χορηγίες ιδιωτών. Ήθελα να μην ξαναπληρώσει άλλος τυφλός για το σκυλί του», μας είπε.
Η Ιωάννα-Μαρία χρειάστηκε να ιδρύσει το 2008 μια μη κερδοσκοπική εταιρεία, στην οποία μάλιστα έδωσε το όνομα «Ελληνική σχολή εκπαίδευσης σκύλων-οδηγών τυφλών "Λάρα"», όπου μαζεύει χρήματα από ιδιώτες και όχι από το κράτος (ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την άσχημη διαβίωση των ατόμων με αναπηρία στην Ελλάδα). Πρόεδρος της πανελλαδικής σχολής είναι η ίδια.
«Θέλουμε να αλλάξουμε το κατεστημένο, διότι η σχέση και η αλληλεπίδραση του σκύλου και του ανθρώπου σοκάρει. Εμένα με βλέπουν άνθρωποι και σοκάρονται, διότι βλέπουν το σκυλί να κάνει τόσο καλά τη δουλειά του. Σοκάρονται που με βλέπουν να αγαπώ και να φροντίζω αυτό το σκυλί σαν να είναι το παιδί μου, σα να είναι τα μάτια μου».
Στην Αθήνα η Ιωάννα-Μαρία είχε περισσότερα προβλήματα απ’ ό,τι στην Κρήτη διότι είναι μεγάλη πόλη και σε πολλά μαγαζιά, εστιατόρια και σούπερ-μάρκετ δεν την άφηναν να μπει καν μαζί με το σκύλο της.
«Το 2009 δε με άφησαν καν να κάτσω στην αυλή δύο εστιατορίων που επισκέφτηκα κοντά στο σπίτι μου στο Χαλάνδρι, όπου έγινε ο χαμός. Έγραψα μια επιστολή που πέρασε στα μίντια με τη μορφή χιονοστιβάδας και παρενέβη η Πολιτεία. Έφτασε μέχρι τη Βουλή, αλλάζοντας μια εγκύκλιο του '84, ώστε να μπορούν οι οδηγοί σκύλοι τυφλών να μπαίνουν μέσα σε εστιατόρια και καταστήματα τροφίμων και ποτών».
Έχασε 12 χρόνια από τη ζωή της στο ελληνικό σχολείο...
Η Ιωάννα-Μαρία ζει τέσσερα χρόνια μόνη της στο Ηράκλειο και με τη βοήθεια της Μέη αυτοεξυπηρετείται. «Τα πάντα κάνω. Καμιά φορά, όσο περνούν τα χρόνια και με βαραίνουν οι υποχρεώσεις, σκέφτομαι να είχα κάποιον να με βοηθά στις δουλειές του σπιτιού, αλλά πάλι όσο έχω τα χέρια μου και το μυαλό μου δεν το χρειάζομαι αυτό, παρόλο που κουράζομαι. Το εξωτερικό αποτέλεσμα που βλέπετε εσείς εμένα μου παίρνει τον τριπλάσιο χρόνο για να το κάνω. Σιδερώνω, βάζω πλυντήριο, απλώνω ρούχα, πλύνω τα πιάτα, ακόμη και μόνη μου βάφομαι. Όταν ξέρεις τι θέλεις και πώς να το εκφράσεις, τα καταφέρνεις και στο τελευταίο. Έχω την ικανότητα να οπτικοποιώ τη σκέψη μου. Είναι σα να έχω ένα συννεφάκι από πάνω και να βλέπει ο άλλος τι θέλω. Πάω στο κομμωτήριο και μου κάνουν αυτό ακριβώς που θέλω και ζητώ. Και ξέρω τι θέλω γιατί έχω εκπαιδευτεί σωστά».
Το κέντρο της πόλης του Ηρακλείου είναι πολύ μικρό, όπως ανέφερε η ίδια, και της πήρε πολλά χρόνια για να το μάθει. Στο πάρκο Γεωργιάδη, για παράδειγμα, έκανε τρία χρόνια να μάθει να πηγαίνει, διότι χανόταν συνεχώς στην κυκλική πλατεία Ελευθερίας. Δεν μπορούσε να υπολογίσει σε ποιο σημείο του κύκλου βρισκόταν ή στα στενάκια που δεν υπάρχει σωστή ρυμοτομία.
«Όταν με ρωτούν αν θέλω βοήθεια στο δρόμο, λέω: "ευχαριστώ, έχω το σκυλί μου" και νιώθω πολύ όμορφα εκείνη τη στιγμή, γιατί έχω ένα πλάσμα που είναι εκεί για μένα. Πήγα για πολύ λίγο χρονικό διάστημα στη σχολή τυφλών. Το ελληνικό σχολείο δε μου έδωσε απολύτως τίποτα και έχασα δώδεκα χρόνια από τη ζωή μου, αλλά με βοήθησαν πολύ στο εξωτερικό. Με ενέταξαν σε πρωτοποριακά εκπαιδευτικά προγράμματα για τυφλούς που δεν έχουμε στην Ελλάδα μέχρι και σήμερα, οι Ρώσοι και οι Ελβετοί, στους οποίους εργάζονταν τυφλοί ακόμη και σε εργοστάσια που κατασκεύαζαν ηλεκτρονικά μηχανήματα για να ενώνουν ακόμη και τσιπάκια, που είναι πολύ λεπτή δουλειά. Με ανακάλυψαν στο εξωτερικό όταν ήμουν τριών χρονών και ανακάλυψαν ότι έχω μυαλό».
Έκτοτε η Ιωάννα-Μαρία πηγαινοέρχονταν εξωτερικό-Ελλάδα. Ρωσία, Ελβετία, Βέλγιο και Παρίσι είχαν γίνει δεύτερες πατρίδες της, μέχρι που αποφάσισε να μείνει και να δουλέψει στο Ηράκλειο.
Όταν πήγαινε το 2005 στο Βέλγιο, κάνοντας το μεταπτυχιακό στη Γνωσιακή Επιστήμη (έρευνα του εγκεφάλου), γνώρισε ένα ζευγάρι Ηρακλειωτών μέσα στο αεροπλάνο που έχουν ένα τυφλό παιδί. Έτσι ξεκίνησε η γνωριμία της με την Κρήτη, που ούτε καν την ήξερε. Ερχόμενη στην Αθήνα κατέβηκε για διακοπές στο Ηράκλειο, και ενώ ήταν ερευνήτρια τότε στο Βέλγιο στην Πειραματική Ψυχολογία, το θεώρησε μια καλή ευκαιρία και έκανε τα χαρτιά της στο ΙΤΕ την τελευταία εβδομάδα πριν φύγει από το νησί μας.
Μετά από δύο ημέρες την πήραν τηλέφωνο και της είπαν ότι της δίνουν δουλειά. Έτσι το είπε στους γονείς της ότι θα έμενε στην Κρήτη, και το 2006 έπιασε δουλειά στο Ινστιτούτο Πληροφορικής, στο Εργαστήριο Αλληλεπίδρασης Ανθρώπου-Υπολογιστή. Το Μάιο του 2008 στο ΙΤΕ παρουσίασε μια εργασία στο εργαστήριο στον ίδιο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, ο οποίος επισκέφθηκε το Ίδρυμα.
«Στον ύπνο μου δεν έχω περιορισμό στην κίνηση. Βλέπω συνάμα τον κόσμο έτσι ακριβώς όπως τον βιώνω στην πραγματικότητα. Ονειρεύομαι με ήχους και μπορώ να τρέχω ή να πετώ. Αντιλαμβάνομαι το πού ακουμπώ. Αν είναι ωραίο ένα αντικείμενο, αν είναι ανοικτός ο χώρος ή βαρύς. Έχω εκπαιδευτεί να αντιλαμβάνομαι και να μπορώ να συνυπάρχω με τους άλλους ανθρώπους. Καταλαβαίνω τον άλλο από τη διάθεσή του, τον τρόπο που κινείται, μιλά ή αναπνέει. Είμαι πραγματίστρια και παλεύω γι’ αυτό άπειρες ώρες», αναφέρει 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου