Zeitgeist - Google 2011 Year 2011 Review !

Το νέο εθνικό μας όπιο

    

Η τάση στην κοινωνία διαφαίνεται άκρως παθογόνα. Εντείνεται ένας νεο-εθνικο-νομισματισμός, μια αλλοτρίωση της ορθής οικονομικής και πολιτικής πρακτικής, που αναβιβάζει την έννοια του εθνικού νομίσματος ως τη θαυματουργή φιλοσοφική λίθο που θα αναζωογονήσει τη θανούσα ελληνική οικονομία.

Το ενδιαφέρον είναι ότι σε αυτή την τάση ευθυγραμμίζονται ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις που κινούνται στα πολιτικά άκρα, δεξιά και αριστερά, προπομπός ίσως μιας ευρύτερης μαζικής άρνησης της πραγματικότητας.

Εκείνο που κεντρίζει όμως ιδιαίτερα το πολιτικό μας αισθητήριο είναι μια αποστροφή του κ. Πρωθυπουργού δανεισμένη από τον Τζ. Κένεντι και πολύ τετριμμένη, αφού επαναλαμβάνεται οψέποτε η εκάστοτε πολιτική ηγεσία δεν διαθέτει ούτε άποψη, ούτε ισχύ, ούτε βούληση, ούτε ικανότητα. "Ρωτήστε τι μπορείτε να κάνετε εσείς για την Πατρίδα σας"! Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Μπορούμε να σας υπενθυμίσουμε το καθήκον σας. Όχι ότι δεν τα ξέρουν αλλά αφού μας κάνουν πλάκα υποκρινόμενοι ότι αυτοί έκαναν ό,τι μπορούσαν ή κάνουν ό,τι μπορούν, ας κάνουμε τον κόπο -ως προσφορά προς την Πατρίδα - να τους υπενθυμίσουμε το ελάχιστο καθήκον τους.

Γιατί - ας πούμε - δεν απολύθηκαν όσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο εκτός ΑΣΕΠ, κάνοντας χρήση των νόμων που αφορούσαν συνεργάτες και συγγενείς βουλευτών και πολιτικών, αντί να οδηγηθούν στην εφεδρεία οι ολίγες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων; Το οικονομικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο - στην πραγματικότητα μηδενικό αφού δεν συρρικνώνεται δραστικά το Δημόσιο - αλλά το ηθικό αποτέλεσμα στην κοινωνία τεράστιο. Γιατί δεν το κάνετε για την Πατρίδα κ. Πρωθυπουργέ;

Διαβάζουμε για την αστοχία στην είσπραξη των εσόδων. Γιατί κ. Πρωθυπουργέ δεν συνδέετε το ύψος των απολαβών των αρμοδίων οργάνων και των αρμοδίων προς την είσπραξη των δημοσίων εσόδων υπαλλήλων με το ύψος των ποσών που κατορθώνουν να εισπράττουν; Γιατί οι υπάλληλοι της Χ ΔΟΥ ή της Υ εισπρακτικής υπηρεσίας να πληρώνονται ακέραιο το μισθό τους ενώ δεν κατορθώνουν να εισπράξουν, όπως τον ίδιο μισθό θα εισπράξουν κι εκείνοι που πράττουν το καθήκον τους; Γιατί δε θεσμοθετείτε την διαφοροποίηση, την ανταμοιβή και τον ανταγωνισμό; Πρώτη φορά το ακούτε;

Ακόμη καλύτερα, γιατί δε διασυνδέετε τις απολαβές των υπαλλήλων ή των λειτουργών του Δημοσίου σε όλους τους τομείς με το βαθμό ικανοποίησης που απολαμβάνουν από τους πολίτες που εξυπηρετούν; Γιατί να αμείβεται το ίδιο ένας γιατρός ή ένας δάσκαλος που οι ίδιοι οι πολίτες θα βαθμολογούν τις υπηρεσίες του με υψηλό βαθμό από έναν που δεν εισπράττει την ίδια βαθμολογία;

Και παρακαλώ μη μου πει κανείς ότι δε γίνεται. Σε βήματα, για να το καταλάβουν όλοι οι καρεκλοκένταυροι:

Ο Λάθος Τρόπος:

Ανεξάρτητα που και πόσο εργάζεται ο εφοριακός, ο δάσκαλος, ο γιατρός, ο νοσοκόμος, πληρώνεται τον ίδιο μισθό, είτε εξυπηρετεί έναν είτε εκατό φορολογούμενους, μαθητές, ασθενείς και επίσης ανεξάρτητα αν τους εξυπηρετεί καλά, μέτρια ή καθόλου.

Ο Σωστός Τρόπος:

Σε κάθε μονάδα του Δημοσίου, ιατρική, σχολική, οικονομική ή άλλη, αποδίδεται ένα ελάχιστο ποσό λειτουργίας από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στο ποσό αυτό συμπεριλαμβάνεται και η μισθοδοσία. Αν η συγκεκριμένη μονάδα αποκτήσει περισσότερους πελάτες-πολίτες καθιστάμενη πιο φιλική, πιο αποδοτική πιο λειτουργική και κατορθώσει να προσελκύσει κόσμο, τότε θα απολαμβάνει μεγαλύτερο ποσό χρηματοδότησης. Είναι στην ευχέρεια του προϊσταμένου της μονάδας να χρησιμοποιήσει αυτό το ποσό κάνοντας τον προγραμματισμό του, για βελτίωση των μισθών του προσωπικού. για πρόσληψη υπαλλήλων ή για καινούριο εξοπλισμό, προκειμένου να προσελκύσει περισσότερους πελάτες-πολίτες και να απολάβει μεγαλύτερο ποσό από τον προϋπολογισμό. Αν οι πολίτες δεν την προτιμούν, η μονάδα κλείνει και οι υπάλληλοι απολύονται. Απλό.

Να το κάνω πιο "λιανά"; Ένα πιο χειροπιαστό παράδειγμα:

Γιατί οι εφορίες δεν φροντίζουν να δημιουργήσουν ένα ανθρώπινο περιβάλλον που θα προσελκύσει τους πολίτες αντί να τους απωθεί; Το ισοδύναμο μιας ΔΟΥ είναι ένα υποκατάστημα τράπεζας. Γιατί οι πολίτες προτιμούν να πληρώσουν -ας πούμε - τα τέλη κυκλοφορίας στις τράπεζες κι όχι στις ΔΟΥ; Γιατί να μην εισπράττουν οι ΔΟΥ το ζεστό χρήμα; Μα γιατί κανείς δε θέλει να στηθεί στην ουρά από τα ξημερώματα για ένα χαρτάκι τελών κυκλοφορίας. Κανείς δε θέλει να χάσει το χρόνο του περνώντας από τρία διαφορετικά γραφεία μέχρι να φύγει με το σήμα των τελών. Οπότε προτιμά την τράπεζα. Και η τράπεζα θα αποκτήσει και τη ρευστότητα και με ένα ικανό υπάλληλο, έναν επιπλέον πελάτη.

Ποιος προϊστάμενος ΔΟΥ προσπάθησε να ανταγωνιστεί ποτέ μια τράπεζα;

Μπορεί; Ναι. Θέλει; Όχι! Θα έπρεπε να θέλει; Και πάλι όχι γιατί δεν έχει κίνητρο.

Ποιος λοιπόν δεν δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες;

Μήπως εκείνος που σήμερα ζητάει να ρωτήσουμε τι κάνουμε εμείς για την Πατρίδα.

Μήπως κι αυτός είναι αιχμάλωτος του Αριστερο-Δέξιου μετώπου που τελικά τείνει να μας επιβάλλει το νεο-εθνικο-νομισματισμό ως όπιο για την παραπέρα εξαθλίωσή μας;

Χριστούγεννα - Ηλιούγεννα

Ευρωζώνη 2012

Τι θα φέρει το 2012 για την Ευρωζώνη

Τρίτη, 27 Δεκέμβριος 2011 23:48

Δυστυχώς και το 2012 το αβέβαιο μέλλον της Ευρωζώνης θα συνεχίσει να ρίχνει τη βαριά σκιά του πάνω στην παγκόσμια οικονομία. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν κι άλλες πηγές ανησυχίας, πρωτίστως ο κίνδυνος μιας όχι και τόσο ‘ομαλής’ προσγείωσης της κινεζικής οικονομίας, μιας προεκλογικής παράλυσης στην Αμερική ή ενός μεγάλου και  απροσδόκητου γεωπολιτικού σοκ. Ακόμη και στο καλύτερο δυνατό σενάριο, η υπερχρέωση του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα των προηγμένων οικονομιών θα ψαλιδίσει τις προοπτικές τους για ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης. Πάντως, η κυρία πηγή απειλής σε παγκόσμιο επίπεδο παραμένει η Ευρωζώνη.

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Η Ευρωζώνη χρειάζεται μια νέα συνθήκη που θα δημιουργήσει ισχυρές και συγκεντρωτικές δημοσιονομικές και εποπτικές αρχές, οι οποίες θα συνοδεύονται από τον ανάλογο βαθμό πολιτικής ολοκλήρωσης. Η ουσιαστική διεύρυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ίσως να προϋποθέτει την έξοδο ορισμένων λιγότερο ανεπτυγμένων κρατών από την Ευρωζώνη μέχρις ότου κατακτήσουν το απαιτούμενο επίπεδο ανάπτυξης της οικονομίας τους. Δυστυχώς όμως αυτό είναι πολιτικά απαράδεκτο, και όχι μόνο για τη Γαλλία.

Κατά συνέπεια, η μόνη ρεαλιστική μεσοπρόθεσμη λύση είναι μια επεκτατική ερμηνεία του καταστατικού χάρτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που στην καλύτερη περίπτωση θα ερχόταν ευθύς αμέσως μετά από μια μείζονα αναδιάρθρωση του ιδιωτικού και δημόσιου χρέους των κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Είναι εύλογη η νευρικότητα της ΕΚΤ καθώς διακινδυνεύει να βρεθεί μπροστά σε μεγάλες ζημιές χρηματοδοτώντας ένα βαρέλι χωρίς πάτο, και μάλιστα χωρίς να διαθέτει αυτόματη δημοσιονομική στήριξη επαρκών διαστάσεων ώστε να απορροφήσει τις επικείμενες ζημιές της. Είναι κατανοητές επίσης και οι ανησυχίες της Γερμανίας που θα κληθεί να πληρώσει ένα δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο από το μελλοντικό κόστος για την ανακεφαλαιοποίηση της ΕΚΤ και θα υποχρεωθεί να ανεχθεί έναν πολύ υψηλότερο πληθωρισμό απ’ ό,τι θα ήθελε.

Η κατάληξη της τελευταίας ευρωπαϊκής συνόδου, που ήταν ότι η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους δεν θα επεκταθεί σε άλλο κράτος μέλος της Ευρωζώνης πέραν της Ελλάδας, κάνει τα πράγματα χειρότερα. Πρόκειται για μια παράλογη τοποθέτηση. Ένα σύστημα που δεν επιτρέπει τις χρεοκοπίες απλά δεν είναι σύστημα.

Το πρόβλημα του ευρώ μπορεί ακόμη να λυθεί μεσοπρόθεσμα με έναν συνδυασμό σκληρής  αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας, σε συνδυασμό με μια πολύ επεκτατική νομισματική πολιτική από την πλευρά της ΕΚΤ. Εφόσον οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά αποφασίσουν να στηρίξουν το χρέος, μπορεί να αποφευχθεί μια πληθωριστική έκρηξη, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Ιδανικά θα έπρεπε ορισμένες αδύναμες χώρες να εγκαταλείψουν το ενιαίο νόμισμα για να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητά τους και να ανοίξουν το δρόμο για μια πιο στενή ολοκλήρωση ανάμεσα στις υπόλοιπες. Διαφορετικά, οι μακροπρόθεσμες συνέπειες μπορεί να είναι αρνητικές και η Ευρωζώνη να εξακολουθήσει να χρειάζεται μια νέα συνθήκη για να αποφύγει τον αέναο στασιμοπληθωρισμό.

Επί του παρόντος, το 2012 μοιάζει με άλλη μια χρονιά όπου η Ευρωζώνη σπαρταράει γλιστρώντας προς ένα αβέβαιο μέλλον.

Ηλιούγεννα - Το αρχαίο Ελληνικό έθιμο των Χριστουγέννων

Ηλιούγεννα - Το αρχαίο Ελληνικό έθιμο των Χριστουγέννων

Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή, αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Λόγω βέβαια της «οικονομικής εκμετάλλευσης» και του τεράστιου «οικονομικού τζίρου της εορτής» τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον σχεδόν σε όλο τον κόσμο.

Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της εορτής, αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο. Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού ανακαλύπτουμε ότι αφενός στην καινή Διαθήκη δεν γίνεται αναφορά για την εορτή Χριστουγέννων και αφετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 - 2 π. X.) Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του, και όχι στην χειμερινή.Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει:
«Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες φύλακας της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών» (2: 8). Η φράση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις πρακτικές των βοσκών καθώς τον χειμώνα λόγω του ψύχους οι ποιμένες δεν διανυκτερεύουν στους αγρούς. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γέννηση του Ιησού δεν έγινε το Δεκέμβριο αλλά το Φθινόπωρο εφόσον τα κοπάδια δεν ήταν στις στάνες. Γνωρίζουμε επίσης ότι η γέννηση συνέπεσε, με την απογραφή, που συνήθως γινόταν μετά την συγκομιδή, κατά τις αρχές Οκτωβρίου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης συσχετίζει την γέννηση του Ιησού Χριστού με την εορτή της «Σκηνοπηγίας», η οποία γινόταν τον Οκτώβρη.

Στην Αγία Γραφή γενέθλιες και ονομαστικές εορτές δεν συνιστούνται. Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν συμπεριλαμβάνοντα στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας, και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό "ειδωλολατρικό" έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων όριζαν αυτή του θανάτου. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει σχετικά : «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών» Έτσι Τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων. Ένα στοιχείο που λήφθηκε υπόψιν είναι το η φράση από το κατ’ Ιωάννη γ’30«Εκέινον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι»

Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις αρχαίες εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο Ήλιος ο δίδων το φως εις τον κόσμο. Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τη βάπτιση του Ιησού (Θεοφάνεια). Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή.

Τι εόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την περίοδο των Χριστουγέννων;

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το 'Αλφα και το Ωμέγα».

Αυτή η αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί και με την γιορτή του Ηλίου, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Συγκεκριμένα στους Έλληνες, είχε ταυτιστεί με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το φως του Ηλίου.  Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης. Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο Ηλιος αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει την ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη, η εποχή της αναγέννησης για την φύση.

Η εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη με τις δημοφιλείς γιορτές των Σατουρνάλιων, προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας, γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης . Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες και ονομάζονταν: « DIES INVICTI SOLIS », δηλαδή  «Ημέρα του αήττητου ήλιου». Μια γιορτή που φυσικά την είχαν πάρει απο την γιορτή του Φωτοφόρου Απόλλωνα - Ηλίου!

Στην αρχαία Ρώμη, η εορτή άρχιζε στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσε επτά ήμερες. Στην εορτή αυτή αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες και στα παιδία έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους για να θυμίζουν το Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του. Σταδιακά λοιπόν τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι «εθνικοί» αποκαλούσαν την Πρώτη Ημέρα της εβδομάδας Ημέρα του θεού-Κυρίου Ήλιου, ορολογία την οποία αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί Πατέρες για λόγους σκοπιμότητας ίσως. Κάτι που διασώζεται έως σήμερα στα Αγγλικά ως SUN-DAY, στα Γερμανικά SONN-TAG.
Ο Ιουστίνος ο μάρτυς (114-165 μ.Χ.) γράφει στη 2η απολογία του για τον Ιησού «...σταυρώθηκε, πριν το Σάββατο, ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ "ΚΡΟΝΟΥ" και την επόμενη ημέρα ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ (θεού) "ΗΛΙΟΥ" και η οποία μετονομάσθηκε σε ΚΥΡΙΑΚΗ, αναστήθηκε και εμφανίσθηκε στους μαθητές Του...»

Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη. Μετά την δολοφονία του ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο ο Ίσις,σε κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου, άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο. Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ , οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά, ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν: «Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».

Εκτός όμως της ημέρας της γέννησης και πολλές από τις παραδόσεις που συνδέονται με τα Χριστούγεννα (ανταλλαγή δώρων, στολισμοί, κάλαντα, Χριστουγεννιάτικο δέντρο κλπ.) έχουν τις ρίζες τους σε παλαιότερες θρησκείες. Πιο συγκεκριμένα τα κάλαντα!
Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης και εορτάζονταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς κυρίως του Απόλλωνος-ήλιου και των Ωρών για προστασία της σποράς και μια το φθινόπωρο, για να τους ευχαριστήσουν για την συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνανθρώπους.

Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμενε όλο το έτος.(κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε σήμερα την Πρωτομαγιά).

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αποστόλου Αρβανιτόπουλου, σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και των καλάνδων, μας σώζει ο Φίλιππος Βρετάκος στο βιβλίο του "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των". Σε αυτό το βιβλίο του ο Φίλιππος Βρετάκος μας λέει:
"Το χριστουγεννιάτικον δένδρον συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής, διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει, επομένως, την νεότητά του.  Το δένδρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω, εγώ τουλάχιστον, ως ξενικήν συνήθειαν, ως νομίζεται γενικώς, αλλ' εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου "ειρεσιώνης", και της "ικετηρίας" των αρχαίων Ελλήνων, και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων. Ήσαν δε η μεν Ικετηρία κλάδος ελαίας, από του οποίου εκρέμων ποκάρια μαλλιού, και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς, δια την απαλλαγήν του τόπου από δεινού τινός κακού, π.χ. από νοσήματος, πανώλους, χολέρας ή ομοίου. Ως επί το πολύ, όμως, εβάσταζε την Ικετηρίαν άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να τεθή υπό την προστασίαν θεού και της ανωτέρας αρχής, για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων." ("Κληρονομία του αρχαίου κόσμου", εφημερίς "Εθνος", 31 Δεκεμ.1937)

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία στο τέλος του 16ου, αλλά έως τις αρχές του 19ου αιώνα δεν ήταν διαδεδομένο ευρέως - τοποθετούνταν μόνο στις εκκλησίες. Το δέντρο ως Χριστιανικό σύμβολο, συμβολίζει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού. Σταδιακά το δένδρο άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη- κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης, (κάτι που γινόταν στους αρχαίους Ελληνικούς ναούς) συμβολίζοντας την προσφορά των Θείων Δώρων. Στην σύγχρονη Ελλάδα το έθιμο το εισήγαγαν οι Βαυαροί με τον στολισμό στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833. Μετά τον το Β’ παγκόσμιο πόλεμο το δέντρο με τις πολύχρωμες μπάλες μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια.

Φυσικά μεγάλη εντύπωση προκαλεί και το μυθολογικό γεγονός του "Αγιοβασίλη" με το έλκηθρο του που το κινούν οι ιπτάμενοι τάρανδοι. Ούτε αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσε να μην παρθεί απο την Αρχαία Ελλάδα. Όπως αναφέραμε πιο πρίν , τον μήνα Δεκέμβριο, οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ηλίου παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως. Το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το "δώρο" του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους ...έγινε κυριολεκτικά "μοίρασμα δώρων".

Τέλος το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαιο Ελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2010/08/christmas-in-ancient-greece.html#ixzz1hG43Sh1z

Δεν .. της Αννας Τσεκούρα.

Δεν έφυγα ποτέ. Στου μυαλού σου το ανοιχτό παράθυρο κρεμόμουν και στης καρδιάς σου της ορθάνοιχτης πόρτας το κεφαλόσκαλο. Χρόνια τουτο το Κρυφτό... Γιατι νομίζεις πάντα ότι επιστρέφω;

Λευκή ψήφος. (μια άποψη).

Τα ψηφοδέλτια τα διακρίνουμε σε έγκυρα, άκυρα και λευκά. Το κάθε ένα από αυτά τα ψηφοδέλτια έχει την δικιά του αρίθμηση κατά την εξαγωγή τους από την κάλπη. Τα έγκυρα εκφράζουν την επιλογή προτάσεων που δίδουν τα εκάστοτε πολιτικά κόμματα. Τα άκυρα εκφράζουν κάποια παραβίαση των παραπάνω αρχών και τέλος η λευκή ψήφος αποτελεί αρνητική ή ουδέτερη πολιτική τοποθέτηση απέναντι στις προτεινόμενες προτάσεις των κομμάτων.
Τι συμβαίνει στην περίπτωση που οι λευκές ψήφοι αποτελούν το 50% συν 1 του εκλογικού σώματος;
Όταν το 50% συν ένα του εκλογικού σώματος επιλέξει την λευκή ψήφο τότε υπάρχει πρόβλημα αντιπροσώπευσης και έκφρασης του κυρίαρχου λαού από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με βάση την αρχή της Δεδηλωμένης (δήλωση της βούλησης του λαού), της Λαϊκής Κυριαρχίας και την αρχή της Ισότητας της ψήφου πρέπει να διαλύσει τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, να ορίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση και να δώσει εντολή σχηματισμού νέων πολιτικών σχηματισμών προκειμένου να εκφράσουν την λαϊκή βούληση.
Παράδειγμα: 1) Έστω ότι έχουμε τις Α,Β,Γ,Δ και Ε πέντε προτάσεις προς ψήφιση (η ψηφοφορία θα διεξαχθεί με βάσει ΠΔ 96/2007 το οποίο ισχύει και σήμερα) και υπάρχει το δικαίωμα της λευκής ψήφου από τους εκλογείς. Ο αριθμός των εκλογέων είναι εκατό (100) άτομα .
Από τα αποτελέσματα της ψηφοφορία προκύπτει ότι οι πενήντα ένας (51) ψήφισαν λευκό και 30 την Α πρόταση, 10 την Β, 5 την Γ , 2 την Δ, 1 την Ε και 1 άκυρο. Η πλειοψηφία των εκλογέων (51%) ψήφισε λευκό ( πλειοψηφικό σύστημα) και το λευκό αποτελεί συνειδητή επιλογή (και όχι αδιαφορία γιατί αυτή εκφράζεται από την αποχή ) που εκφράζει αρνητική ή ουδέτερη στάση τόσο απέναντι στις παραπάνω πέντε προτάσεις όσο και σε αυτούς που τις εκφράζουν. Τότε οι παραπάνω, αφού έχουν απολέσει την νομιμοποίηση τους να μιλούν εκ μέρους της πλειοψηφίας, πρέπει να αποσυρθούν (γιατί ανάλογη χρήσης έχουν και τα λευκά όταν έχουν μικρό ποσοστό, επίσης δεν υπάρχει εκπρόσωπος του λευκού) γιατί αυτό είναι το σαφές μήνυμα της λευκής ψήφου. Στη συνέχεια πρέπει να γίνουν ζυμώσεις, καταγραφή τάσεων και επιλογή (π.χ. δημοψηφίσματα) για το τι ζητάει η πλειοψηφία των εκλογέων και να διαμορφωθούν νέες προτάσεις που θα περικλείουν αυτές τις τάσεις της πλειοψηφίας Οι εκπρόσωποι αυτών των προτάσεων πρέπει να μπορούν να εκφράσουν την πλειοψηφία.
Παράδειγμα: 2) Σε σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Πρώτο Τμήμα) , που αφορά την υπόθεση Πασχαλίδη, Κουτμερίδη και Ζαχαράκη κατά Ελλάδος αρ. απόφασης: Ν Φ092.22-2512-1/1 10/4/2008 στο κεφάλαιο Εφαρμογή στην παρούσα υπόθεση και στην παράγραφο 32 αναφέρεται ΄΄ Περαιτέρω , το Δικαστήριο ...σώματος. Ειδικότερα, επιλέγοντας το λευκό ψηφοδέλτιο, ένα μέρος του εκλογικού σώματος της μείζονος εκλογικής περιφέρειας της Κεντρικής Μακεδονίας επιθυμούσε να εκφράσει την αποκήρυξη όλων των πολιτικών σχηματισμών.΄΄ Όλη η απόφαση στο www.nsk.gr/edad/ee474.pdf. Δηλαδή, σύμφωνα με τα παραπάνω, η λευκή ψήφος αποκηρύσσει όλα τα πολιτικά κόμματα. Όταν το ποσοστό της λευκής ψήφου υπερβαίνει το 50% συν 1 του εκλογικού σώματος τότε μήπως διαλύονται τα πολιτικά κόμματα;
Αν στο Σύνταγμα α.41 παρ. 1΄΄ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δύναται να διαλύσει την Βουλή εάν αυτή ευρίσκεται εν προφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα...΄΄ στην άνω περίπτωση που σε μεγάλο ποσοστό (50% συν 1) του εκλογικού σώματος αποκηρύσσει, με την ψήφο του, τα πολιτικά κόμματα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως ρυθμιστής του πολιτεύματος - αρχηγός της πολιτείας (α30 παρ.1 του Συντάγματος ) θα πρέπει να διαλύσει όλα τα κόμματα (αρχή της λαϊκής κυριαρχίας).
Στο α. 52 του Συντάγματος αναφέρει περί της ΄΄Γνήσια και ανόθευτη εκδήλωσης της λαϊκής κυριαρχίας΄΄ και αφορά την πληροφόρηση του λαού από τα ΜΜΕ. Ο λαός είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΟΣ για την δύναμη της λευκής ψήφου. Οι δημοσιογράφοι είναι επιλήσμονες των καθηκόντων τους έναντι στον ελληνικό λαό γιατί ο τελευταίος είναι εντελώς απληροφόρητος για την δύναμη της λευκής ψήφου.
Η λευκή ψήφος αποτελεί την μεγαλύτερη, δημοκρατικότερη και κυρίως ουσιαστικότερη μορφή διαμαρτυρίας στα δημοκρατικά καθεστώτα. Η λευκή ψήφος είναι πολιτική απόφαση που αποκηρύσσει το πολιτικό σκηνικό και στην εκλογική διαδικασία έχει την μορφή πολιτειακού δημοψηφίσματος.
Αν δεν ισχύουν τα παραπάνω, τι νόημα θα είχε η επιλογή της λευκής ψήφου από το εκλογικό σώμα και ποια θα ήταν η ουσία της στην εκλογική διαδικασία βάσει των αρχών της δεδηλωμένης και της λαϊκής κυριαρχίας;  Μήπως ο πολίτης - εκλογεύς-- ασκώντας το ανώτερο δημοκρατικό του δικαίωμα, συμμετέχοντας με την ψήφο του στις εκλογές, επιλέγοντας λευκό ουσιαστικά, η ψήφος του είναι υποδεέστερη και άνευ σημασία για το εκλογικό σώμα καταπατώντας την αρχή της ισότητας; Θα έπρεπε τότε να υπάρχουν μόνο τα έγκυρα και τα άκυρα ψηφοδέλτια που σημαίνει ότι θα έπρεπε υποχρεωτικά να υιοθετήσουμε μία από τις επιλογές που δίδουν τα πολιτικά κόμματα χωρίς δικαίωμα άλλης επιλογής, όπως γίνεται ουσιαστικά σήμερα γιατί ποτέ δεν άνοιξε η συζήτηση για τις δυνατότητες που προσφέρει στο εκλογικό σώμα η λευκή ψήφος. Το Σύνταγμα της Ελλάδος προστατεύει τον κυρίαρχο λαό και το Δημοκρατικό πολίτευμα και όχι το status quo (ηγεμονία) των πολιτικών κομμάτων και των υποψηφίων τους.
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα λοιπόν έχει προβλεφθεί το πώς ο κυρίαρχος λαός έχει την δυνατότητα να απαλλαγεί από τους πολιτικούς σχηματισμούς και τους υποψηφίους αυτών βοηθώντας στην εξέλιξη του πολιτικού μας συστήματος. Αν οι τυχόν ομάδες πίεσης (Τράπεζες, Εκδότες, ΜΜΕ, Βιομήχανοι κ.ά.) έχουν βρεθεί πάνω από το πολιτικό σύστημα και αυτό εκτελεί εντολές τους πώς αλλιώς μπορεί ο κυρίαρχος λαός να απεγκλωβιστεί ειρηνικά από όλα αυτά; Όταν το πολιτικό σκηνικό συνολικά είναι κατώτερο σε πολιτικές, αξίες και ήθος από την κοινωνία δεν θα πρέπει να μπορεί να απαλλαγεί από αυτό ή θα πρέπει και η κοινωνία να γίνει σαν και αυτούς; Στη Δημοκρατία μόνο επιλέγεις δεν μπορείς να απορρίπτεις;
Οι πολιτικοί σήμερα είναι αυτοί που ουσιαστικά ασκούν την νομοθετική, εκτελεστική και ελεγκτική εξουσία και όπως είναι φανερό, αν το πολιτικό σύστημα είναι σάπιο, δεν υπάρχει πιθανότητα τιμωρίας πολιτικών προσώπων ή επιχειρηματιών. Η λευκή ψήφος έχει την δυνατότητα να ΄΄καθαρίσει΄΄ το παρακμάζον πολιτικό σύστημα και να δώσει την δυνατότητα στον κυρίαρχο λαό να θέσει νέους κανόνες διακυβέρνησης.
Είναι ευκαιρία να διδάξουμε δημοκρατία όλο τον κόσμο και να τους αποδείξουμε ότι στη Δημοκρατία οι λαοί δεν εγκλωβίζονται σε ΄μέτριες΄ από το σύστημα προτεινόμενες επιλογές αλλά μπορούν να τις αποσύρουν και να αναζητούν αυτό που τους εκφράζει.

ΝΑ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

Πέμπτη, 15 Δεκεμβρίου 2011

Γιώργος Μπόμπολας: Ο ΕΠΟΝίτης που έγινε βαρόνος. Δε χρειάζονται πολλές συστάσεις. Καναλάρχης, μεγαλοεκδότης, κατασκευαστικές εταιρείες, τα πάντα όλα. Έχει ακόμα μεγάλη αδυναμία στο ΚΚΕ.

Σταύρος Ψυχάρης: Κληρονόμος-Πρόεδρος του ΔΟΛ (Λαμπράκη), Πρόεδρος του Δ.Σ. του mega κ.τ.λ. Από κομμουνιστική οικογένεια, έκανε ..........
τα πρώτα του βήματα στο ΚΚΕ.

Μάνια Τεγοπούλου: Εκδότρια Ελευθεροτυπίας, MEGA κ.τ.λ. Κόρη του καπετάνιου του ΕΛΑΣ, Κίτσου Τεγόπουλου, θεωρείται ακροαριστερή.

Κώστας Γιαννίκος: Γνωστός κομμουνιστής, προερχόμενος από την πρώην ΕΣΣΔ.

Για ένα φεγγάρι είχε αγοράσει την διεθνούς φήμης κομματική εφημερίδα «Πράβντα».
Είναι βασικός μέτοχος (και διευθύνων σύμβουλος) του καναλιού Alter, ιδιοκτήτης των ραδιοφωνικών σταθμών John Greek, Oasis, Captain Jack, ιδιοκτήτης της εκδοτικής εταιρείας Modern Times, των τηλεοπτικών περιοδικών Tivo και Avanti, των δισκογραφικών εταιρειών Legend, MBI, Eros, Κίνησις, ΛΥΡΑ κ.λπ.

Αναστασιάδης Θέμος: ΑΝΤ 1, ΚΝΕ.

Στρατής Λιαρέλης: Διευθυντής ειδήσεων του ΑΝΤ 1. ΚΝΕ.

Νίκος Ευαγγελάτος (ή Εισαγγελάτος): ΚΝΕ.

Όλγα Τρέμη…


MEGA, ΚΝΕ.

Παύλος Τσίμας: MEGA, πρώην δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη, ΚΚΕ.

Μανώλης Αναγνωστάκης: MEGA Σαββατοκύριακο, ΚΝΕ.

Οι του Ιού της Ελευθεροτυπίας: ΚΚΕ εσωτερικού και εν συνεχεία Β’ Πανελλαδική (ακροαριστερή διάσπαση της νεολαίας του ΚΚΕ εσωτ., το 1978, εξέδωσαν το περιοδικό «Σχολιαστής»).
Στην Β’ Πανελλαδική συμμετείχαν επίσης και οι Χρύσανθος Λαζαρίδης, (της λεγόμενης «γενιάς του πολυτεχνείου»), σήμερα πολιτικός σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά.

Παναγιώτης Παναγιώτου, (ή Παν. Παν.): στέλεχος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού του Μπόμπολα (Έθνος κ.α.)

Αλέξης Παπαχελάς: Καθημερινή, ΣΚΑΪ κ.λπ., ο οποίος μάλιστα ήταν Γραμματέας της Β’ Πανελλαδικής στο. Κολέγιο Αθηνών.

Σταύρος Λυγερός: Καθημερινή, της «γενιάς του πολυτεχνείου», ήταν και στην «συντονιστική επιτροπή» του πολυτεχνείου, ΟΣΕ («Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση»).

Τάσος Τέλλογλου: ΣΚΑΪ, ΚΝΕ.

Βασίλης Λυριτζής: (ο επονομαζόμενος «Τρότσκι», λόγω καταπληκτικής ομοιότητος): στην πρωινή «Πρώτη Γραμμή» του ΣΚΑΪ, ΚΚΕ εσωτ.

Δήμος Βερύκκιος: Alpha, ΚΝΕ.

Λάκης Λαζόπουλος: Alpha, Κνίτης, ….το πουλάκι μας.

Γιώργος Κύρτσος: Ο. «φιλελεύθερος» εκδότης και τηλεσχολιαστής, κι αυτός στην ΚΝΕ ήτανε.

Μάκης Τριανταφυλλόπουλος (κοινώς. «Ταρζάν», «Ζούγκλας», ή «Κατακίτρινος»):

Αριστεριστής γενικώς, φίλος των Ξηρών και μόνιμος απολογητής της κόκκινης τρομοκρατίας, «αδέσποτος» σήμερα, άγνωστο αν ήταν κάπου οργανωμένος παλαιότερα.

Γιώργος Βαρεμένος: τηλεσχολιαστής, τελευταίως έχει χαθεί, ΚΚΕ, σπουδές Μόσχα.

Αλέξης Οικονόμου: Ο σημερινός. «αριστερός πατριώτης» του Καρατζαφέρη, προηγουμένως δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη και στέλεχος του ΚΚΕ.

Παντελής Καψής: γιός του υπουργού του ΠΑΣΟΚ, αδερφός του Μανώλη, του
φανατικού. εκσυγχρονιστή του MEGA, Διευθυντής στα ΝΕΑ, νυν εκπρόσωπος Τύπου της Κυβέρνησης Παπαδήμου, ΚΚΕ εσωτ.

Χρήστος Μαχαίρας: Διευθυντής στο Έθνος του Μπόμπολα, ΚΚΕ εσωτ.

Θανάσης Τσεκούρας: ΝΕΤ, ΚΚΕ εσωτ.

Νίκος Μεγγρέλης: έχει περάσει από πολλά κανάλια (MEGA, ΑΝΤ1), τώρα είναι Διευθυντής Διεθνών Τηλεοπτικών Εκπομπών της ΕΡΤ Α.Ε., ΚΚΕ εσωτ.

Μπάμπης Παπαπαναγιώτου: ΝΕΤ τώρα ΣΚΑΪ, ΚΚΕ εσωτ.

Σεμίνα Διγενή: Έχει χαθεί τελευταία, ΚΝΕ και αυτή.

Γιάννης Λάτσιος: O κύριος, life style του ΑΝT1, ΚΚΕ εσωτ.

Σταμάτης Μαλέλης: Γενικός Δερβέναγας του. κουτσομπολίστικου καναλιού STAR και αναμφισβήτητος. άρχοντας του life style. Ακροαριστερός (τροτσκιστής) στα νιάτα του.

Γιάννης Βλαστάρης: Διευθυντής σύνταξης της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, ΚΝΕ.

Δημήτρης Τσιόδρας: Πρώην διευθυντής του Flash (Κόκκαλης) και νυν υπεύθυνος πολιτικού της Ελευθεροτυπίας, ΚΝΕ.

Ηλίας Θεοφύλακτος: Διευθυντής στην εφημερίδα Ισοτιμία, ΚΝΕ.

Στέλιος Κούλογλου: «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» στην ΝΕΤ (συμμετέχει και στο Δ.Σ. της κρατικής αυτής εταιρείας), TVXS κ.τ.λ. Στο. υπερεπαναστατικό ΕΚΚΕ ήταν ο κύριος (σύντροφος).

Μπήλιω Τσουκαλά: ΝΕΤ, στο ΕΚΚΕ κι αυτή.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Ο ακριβοπληρωμένος της ΝΕΤ «στην υγεία μας βρε παιδιά» ή «στην υγεία σας κορόϊδα»), ΕΚΚΕ.

Ανδρέας Μικρούτσικος: Ο big brother. Έχει χαθεί τελευταία, αλλά δεν αποκλείεται να επανεμφανιστεί. Επαναστάταρος του ΕΚΚΕ κι αυτός.

Δημήτρης Ψυχογιός: Βήμα, οργανωτής της αριστερίστικης «20ης του Οκτώβρη».

Επειδή και οι δημοσκόποι έχουν άμεση σχέση με τα ΜΜΕ, ας μπούμε για λίγο στον θαυμαστό κόσμο τους:

Ηλίας Νικολακόπουλος: Ο. πατέρας όλων των δημοσκόπων. Παλιό δραστήριο μέλος αριστερίστικων οργανώσεων σε Ελλάδα και Γαλλία (29η Μάη, Curiel Apparat). Παλιά έγγραφα της ΚΥΠ τον ενέπλεκαν και με την τρομοκρατία. Ωστόσο, δεν αποδείχθηκε τίποτα.

Γιάννης Μαυρής: Γενικός Διευθυντής της Public Issue, ΚΚΕ εσωτ.

Χριστόφορος Βερναρδάκης: Γενικός Διευθυντής της VPRC, ΚΚΕ εσωτ.

Στράτος Φανάρας: Γενικός της Metron Analysis, ΚΚΕ εσωτ.

Τάκης Ρουτζούνης: Γενικός της Κάπα Research, τ. Γραμματέας Οργάνωσης Σπουδάζουσας της ΚΝΕ.

Τάκης Θεοδωρικάκος: Γενικός της GPO, τ. Γενικός Γραμματέας της ΚΝΕ.

Να πως διαμορφώνονται οι συνειδήσεις στην Ελλάδα.


udemand.wordpress.com

ΑΓΑΠΗ.

" Σήμερα φέρνοντας -αναπάντεχα στο νου μου έναν αρχαίο μύθο-κατάλαβα τι μπορεί να είναι η αγάπη. 
Το κατάλαβα από μια εικόνα πάνω σ' ένα αγγείο: δείχνει τον Πηλέα, να έχει δέσει τα χέρια του γύρω από τη Θέτιδα και να την κραταει σφιχτά. Αγαπούσε τη Θέτιδα και ο Κένταυρος, που ήταν σοφός, του είχε προβλέψει: ''Η γυναίκα αυτή συνέχεια θα μεταμορφώνεται. Μην φοβηθείς και μη λύσεις ποτέ τα χέρια σου. Θα γίνεται φίδι και λύκαινα, φωτιά και πάγος. Πράγματα δηλαδή, που δύσκολα κρατάει κανείς χωρίς να ματώσουν,να καούν και να παγώσουν τα χέρια του. Εσύ όμως θα το κάνεις. Η αγάπη θα σου δίνει τη δύναμη ν' αντέξεις, ό,τι χωρίς αυτή, θα σου προκαλούσε φρίκη και πόνο και αποστροφή. Και δεν θα χαλαρώσεις ποτέ το αγκάλιασμα, γιατί θα ξέρεις ότι πίσω απ' όλ' αυτά τα πρόσωπα κρύβεται η μορφή της αγαπημένης σου. Κρύβεται η ψυχή της''.
Αυτά είπε ο Κένταυρος κι ο Πηλέας τον άκουσε κι όσο κράταγε ο πόλεμος δεν έπαυε ν' αγαπάει και ν' αγκαλιάζει κάθε μορφή θηρίου που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος. Κι ακόμα ήξερε, πως τα θηρία αυτά, είναι οι όψεις της τρέλας, του πόνου και της αρρώστιας που μπορεί να έχει ο καθένας μας. Όχι η αληθινή εικόνα του.
Και περίμενε το πλήρωμα του χρόνου, μέχρι να λιώσει η αγάπη του κάθε προσωπείο και κάθε αντίσταση, ώστε να δει επιτέλους την ομορφιά της Θέτιδας. Και την είδε. Επειδή δεν έλυσε ποτέ τα χέρια του, την είδε. Επειδή έβλεπε πέρα απ' τη δύση, την ανατολή και πέρα απ' το θηρίο, την θεότητα. Είδε και την αγάπη, πρόσωπο με πρόσωπο.''

ΑΡΘΡΟ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: Γιατί τρώμε σφαλιάρες και σκύβουμε το κεφάλι;

ΑΡΘΡΟ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: Γιατί τρώμε σφαλιάρες και σκύβουμε το κεφάλι;

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakis@patris.gr


Γιατί τρώμε τις σφαλιάρες και σκύβουμε το κεφάλι;

Δεν μας ράντισαν με ληγμένα υπνωτικά, αλλά μας γέμισαν με αυτο-ενοχές κι έβαλαν τους τηλε-αστέρες να μας τρομοκρατούν νύχτα και μέρα.

Στο τέλος εθιστήκαμε και απλώς αντιδρούμε στις μεταξύ μας συζητήσεις…


Τι μας συμβαίνει άραγε; Τι πάθαμε; Γιατί δεν αντιδρούμε; Γιατί παρακολουθούμε απαθείς όσα μας κάνουν κι όσα παθαίνουν οι διπλανοί μας; Οι Έλληνες είχαν πάντα μια ευαισθησία και μια εγρήγορση. Είχαν κι έχουν κυρίως φιλότιμο. Το ξεχάσαμε; Δεν προσπερνούν αδιάφορα έναν πεσμένο στο πάτωμα, όπως κάνουν οι Κεντροευρωπαίοι και οι Βόρειοι.


Σήμερα ακούμε στις ειδήσεις ότι ένα παιδί λιποθύμησε στην τάξη από ασιτία. Χθες ακούσαμε για κάποιο άλλο. Προχθές για ένα ακόμη . Αύριο το ίδιο, μεθαύριο τα πεινασμένα παιδιά θα πληθαίνουν. Η πείνα έγινε τηλεοπτικό θέαμα. Αλλά, θέαμα… Ή μάλλον έτσι το βλέπουμε εμείς. Είμαστε θεατές μπροστά σ’ έναν δέκτη.


Χθες ακούσαμε για εκείνους τους ανθρώπους που πέθαναν από ασιτία. Αύριο θα μάθουμε για τους άστεγους που θα βρίσκονται νεκροί σε μια γωνιά του δρόμου.


Χθες μάθαμε ότι έδιωξαν το συνάδελφο από τη δουλειά. Αύριο θα διώξουν κι εμάς…


Δεν αντιδράσαμε από την πρώτη στιγμή. Δεχτήκαμε το ένα, είπαμε φταίμε, έπρεπε να συμβεί. Μετά το άλλο. Σκεφτήκαμε, τι έγινε; Ένα ακόμη. Να σωθεί η χώρα… Φταίξαμε κιόλας. Μετά ένα τρίτο σκληρότερο… Κι ένα τέταρτο, ένα πέμπτο, ένα… ένα… ένα… Καταιγίδα ολόκληρη. Η μία υποχώρηση έφερε την άλλη. Έγινε εθισμός. Το χειρότερο στη ζωή είναι ο εθισμός. Ξεχνάς ότι πρέπει να αντιδράς. Και στο τέλος δεν μπορείς, πλέον…


Ακούσαμε να λέει ο Πάγκαλος «μαζί τα φάγαμε». Δεν αντιδράσαμε. Μετά μας είπε μαλάκες. Δεν αντιδράσαμε. Αύριο μπορεί να κλέψει την ψυχή μας. Δεν θ’ αντιδράσουμε πάλι; 


Δεν ξέρω στ’ αλήθεια πόσο αληθινό ή πόσο υποκριτικό ήταν το δάκρυ της υπουργού Κοινωνικών Υποθέσεων της Ιταλίας όταν ανακοίνωνε τα μέτρα λιτότητας στη γειτονική χώρα. Δεν ξέρω πόσο θεατρίνα είναι η Ελσα Φορνέρο, αλλά δάκρυ βγήκε μπροστά στις κάμερες. Εκεί που όταν στήνονται οι Έλληνες πολιτικοί, τους περισσεύει το θράσος και η αλαζονεία, ξεχειλίζει από παντού ο πολιτικός παχυδερμισμός. Ο πολιτικός παχυδερμισμός του Πάγκαλου τον οδηγεί σε ύβρεις. Υβρίζει τα θύματά του κι εκείνα προσπερνούν αδιάφορα. Ο εθισμός, βλέπετε… Η αδυναμία πλέον να κάνεις κάτι…


Έβγαινε στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, κι έλεγε τους Έλληνες λαμόγια και τεμπέληδες. Ότι δεν δουλεύουν. Δεν μας είπε ποτέ την αλήθεια. Ότι οι Έλληνες δουλεύουν πιο πολύ απ’ όλους τους άλλους Ευρωπαίους, όπως δείχνουν όχι τα ελληνικά αλλά τα στοιχεία των διεθνών οργανισμών, και πληρώνονται τα λιγότερα απ’ όλους στην ευρωζώνη. Δεν μας υπερασπίστηκε όταν έγραφαν τα ίδια ψεύδη τα ευρωπαϊκά μέσα. Μας εξύβρισε και μας άφησε ανυπεράσπιστους προσπαθώντας να ικετέψει για δάνεια… 


Δεν αντιδράσαμε ούτε τότε… Μετά μας έκατσε στο σβέρκο τους νταβατζήδες της Ευρώπης… Δεν αντιδράσαμε… Στην ουσία σήμερα καταλύεται η εθνική κυριαρχία κι εμείς ακούμε τον Πρετεντέρη να λέει, είτε θα πληρώσουμε αυτά τα χαράτσια είτε θα έλθουν σκληρότερα… Και δεν αντιδρούμε, είμαστε θεατές… 


Έγραψαν πολλές ευρωπαϊκές εφημερίδες για τους τεμπέληδες και ρέμπελους Έλληνες, το κακό σπυρί της Ευρώπης. Κι εμείς δεν αντιδράσαμε… Ίσως να είπαμε, «σωστά μάς τα γράφουν»!


Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί ανεχόμαστε το ένα μετά το άλλο; Του Έλληνα ο τράχηλος πλέον υποφέρει ζυγό; Συνήθισε να σκύβει το κεφάλι; 


Έχει πολλές εξηγήσεις αυτή στάση. Καταρχήν επί χρόνια μάς έμαθαν ότι πρέπει να κοιτάμε το σπιτάκι μας, τον εαυτό μας, το χωραφάκι μας. Να βάζουμε «υψηλούς» στόχους, όπως το να κάνουμε λεφτά και να τα καταναλώνουμε αγοράζοντας πανάκριβα αυτοκίνητα. Μας ακύρωσαν την έννοια του πολίτη και μας έκαναν άτομα. Μας ακύρωσαν την έννοια του ανθρώπου και μας έκαναν καταναλωτές. Μας ακύρωσαν το χαρακτήρα του Έλληνα με το φιλότιμο. Τρέχαμε να φιλάμε κατουρημένες ποδιές για να γίνει το δικό μας, νόμιμο ή παράνομο. Αλλά να γίνει το δικό μας, αντί κάποιου άλλου. Μας έμαθαν ότι επιβιώνει όποιος έχει μπάρμπα στην Κορώνη, όποιος έχει πολιτικές διασυνδέσεις, που αποκτούνται με συναλλαγή ή με υποταγή. Μας έμαθαν ότι πρέπει να κοιτάμε τον εαυτό μας και το βουλευτή ή το κόμμα μας, εφόσον μας φρόντιζαν προσωπικά κι ιδιαίτερα, σε βάρος των υπολοίπων …


Χάσαμε αξίες… Πραγματικές αξίες… Τις αντικαταστήσαμε με ψεύτικα οράματα πλουτισμού, «καταξίωσης» προσωπικής ή επαγγελματικής, που δεν προέκυπτε πάντα από τις ικανότητες και δυνατότητές μας, αλλά από τις σχέσεις μας και άλλους εξωγενείς παράγοντες. Μάθαμε ότι ο Κοσκωτάς ήταν ο πονηρός γιατί έβαλε στο χέρι όλο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Έγινε και «πρότυπο» για πολλούς, μην το ξεχνάμε επειδή πέρασαν τα χρόνια… 


Μας άλλαξαν τη φυσιογνωμία. Άλλαξαν τη φυσιογνωμία ενός ολόκληρου λαού. Οι ευαισθησίες μας θεωρήθηκαν αδυναμίες. Η κουτοπονηριά, «πλεονέκτημα». Μακρά, χρόνια διαδικασία, αλλά αποτελεσματική… Κι έτσι μας οδήγησαν στο φαινομενικό βόλεμά μας... Σε μια «σιγουριά» που νομίζαμε ότι μας έκανε ασφαλείς… 


Αυτή η ανατροπή των αξιών, ολόκληρου αξιακού συστήματος είχε συνέπεια να διαμορφώσουμε μια κοινωνία των μετρίων. Να αρκούμαστε σε μικρά και συμφέροντα. Μια κοινωνία με μέτρια μέλη και μέτριους εκπροσώπους. Μέτριους στόχους και μέτριες προσπάθειες για την επίτευξή τους. Γίναμε θεατές και χειροκροτητές, άνθρωποι του καναπέ. Χειροκροτητές μέτριων πολιτικών, μέτριων εκπροσώπων και προτύπων, μέτριων δημοσιογράφων. 


Μέτριοι εμείς, μάθαμε να ικανοποιούμαστε με το μέτριο και τους μέτριους…


Όταν το όλο πρόβλημα άρχισε να φαίνεται πλέον καθαρά, μας μίλησαν μόνο για την οικονομική πλευρά του. Δεν μας μίλησαν για την κοινωνική, πνευματική και πολιτισμική αλλοτρίωση που προηγήθηκε. Έκαναν τα πάντα για να γίνουμε χειρότεροι, και φυσικά μας το έκρυψαν… Μας μίλησαν για την οικονομία μόνο, γιατί αυτό μάς έμαθαν να μας συνεπαίρνει… 


Και μας μίλησαν με τρόπο που μας προκάλεσε ενοχές. Έχουμε φυσικά μεγάλες ευθύνες, αλλά τελικά είμαστε συνένοχοι με τον Πάγκαλο (που με τη φράση «μαζί τα φάγαμε» έχει ομολογήσει τη δική τουλάχιστο ευθύνη), τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, με τους πρωταγωνιστές ή συνεργαζόμενους κομπάρσους του πολιτικού συστήματος; 


Φυσικά έχουμε ευθύνες. Αλλά τις πληρώνουμε ακριβά, πολύ πιο αυστηρά. Απάνθρωπες τιμωρίες… Η ποινή, ειδικά για τους πιο αδύναμους, είναι εξόντωση… Ενώ για τους πρωταγωνιστές δεν τρέχει τίποτε… Εκείνοι συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν και μας δείχνουν ως μόνους «ενόχους». Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι εμείς φταίμε γι αυτό που περνάμε σήμερα. Εμείς φταίμε και μας βρίζουν οι γερμανικές εφημερίδες. Εμείς φταίμε και χρωστάμε. Εμείς, ως ένοχοι, πρέπει να πληρώσουμε. Άρα, τα χαράτσια είναι περίπου η φυσιολογική συνέπεια και τιμωρία της ενοχής μας…


Μας ενίσχυσαν την αίσθηση της ενοχής, της αυτοενοχής, για να πιστέψουμε ότι εμείς φταίμε για όσα κακά μας συμβαίνουν. Ότι είναι απαραίτητο να τιμωρηθούμε. Για να το δεχτούμε και να μην αντιδράσουμε…


Ας προσέξουμε και κάτι ακόμη: η προηγούμενη «εκπαίδευσή» μας στον ατομισμό και την αδιαφορία μάς έκανε να θεωρούμε πως ό,τι αποφασίζεται κι έχει συνέπειες, δεν μας αφορά, μέχρι να φτάσει στην πόρτα μας. Διώχνουν από τη δουλειά το διπλανό μας, αλλά θεωρούμε ότι δεν πρέπει να μιλήσουμε γιατί εμείς έχουμε δουλειά. Κόβουν το ρεύμα του γείτονα, αλλά δεν τον υπερασπιζόμαστε γιατί δεν μας άγγιξε ακόμη το πρόβλημα. Βλέπουμε στους κάδους του σούπερ μάρκετ ανθρώπους να ψάχνουν για κανένα φρούτο, αλλά εμείς ακόμη μπορούμε να αγοράζουμε, άρα η πείνα τους δεν μας αφορά… 


Το πρόβλημα νομίζουμε ότι αφορά στον διπλανό κι όχι σε εμάς… Νιώθουμε ασφαλείς εαυτούληδες… Δεν μας αφορά ακόμη, θα διορθώσω… Γιατί ουδείς είναι ασφαλής… Και σύντομα, αν δεν αντιδράσουμε, αν δεν υπερασπιστεί ο ένας τον άλλο, ο χορτάτος τον πεινασμένο, σύντομα θα είναι κι εκείνος ένας πεινασμένος μόνος κι απομονωμένος… 


Υπάρχει κι ο εθισμός, που λέγαμε στην αρχή. Έγινε σχεδόν καθημερινότητά μας η ανακοίνωση σκληρών μέτρων. Τη μια μέρα πάθαμε σοκ όταν μάθαμε την κατάσταση. Μας προετοίμασε η ασχήμια της αλλά και το συναίσθημα της αυτοενοχής. Και δεχτήκαμε το πρώτο κύμα. Αφού δεχτήκαμε το πρώτο, ακολούθησε το δεύτερο. Το τρίτο, το τέταρτο, ήλθε το μεγάλο που ανέτρεψε, μαζί με όλα τα προηγούμενα τις ζωές μας. Εμείς σ’ όλη αυτή την πορεία εθιζόμασταν, σταδιακά. Σήμερα αυτός ο κίνδυνος του απόλυτου εθισμού είναι ο μεγαλύτερος.


Υπάρχουν και τα κόλπα, βρόμικες μέθοδοι, που χρησιμοποιούν οι κρατούντες. Με κύριο μοχλό τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης, κάθε μέρα γινόμαστε αποδέκτες τρομοκρατικών διλημμάτων… «Αν δεν πληρώσουμε το χαράτσι στη ΔΕΗ μας έλθουν άλλα μέτρα, πολύ σκληρότερα», μας «ενημερώνουν» κάθε βράδυ τα δελτία των 8… Τηλε-αστέρες σε ρόλο δημόσιων τρομοκρατών κι εκβιαστών των συνειδήσεών μας… Σκεφτείτε τι μας προκαλούν πρωί και βράδυ, όλη μέρα…


Παράλληλα, τα μέτρα ανακοινώνονται σταδιακά. Μια μέρα το ένα, την άλλη το απαραίτητο επόμενο. Καμιά φορά ανακοινώνουν κάτι πολύ σκληρότερο για να μας πιάσει η ψυχή μας, μετά να κάνουν κάτι λιγότερο επώδυνο, κι εμείς να… ανακουφιστούμε και να χαρούμε!!! 


Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι. Ο φόβος να κάνουμε κάτι. Ο φόβος του καθένα χωριστά. Μα επίτηδες μας κρατούν φοβισμένους. Είμαστε πιο εύκολα θύματα…


Υπάρχει, άλλωστε, κι η αντίληψη της αναποτελεσματικότητας των προσπαθειών. Ή η αμφισβήτηση των ηγεσιών ή έλλειψη πραγματικών ηγεσιών. Σύμφωνοι, αλλά αν δεν προσπαθήσουμε, αν δεν αγωνιστούμε, πώς θα έχει αποτέλεσμα ο αγώνας; Αν δεν γίνουν αγώνες, πώς θα αναδειχτούν νέες ηγεσίες που θα εμπιστευτούμε;


Να οι λόγοι που καθόμαστε ακόμη… Δεν μας ράντισαν με φάρμακα, αλλά μας πότισαν τόσα χρόνια το μυαλό. Μας έκαναν να είμαστε ο καθένας για τον εαυτό του, ποτέ για το δίπλα, με ενοχές για ό,τι έχει συμβεί, ότι τιμωρούμαστε επειδή φταίξαμε. 


Μας έκαναν να πιστεύουμε ότι το θέμα δεν μας αφορά. Ότι αφού είμαστε ένοχοι, είναι ντροπή να αντιδρούμε. Καμιά φορά μας το λενε κιόλας. «Η διαπλοκή, τα συμφέροντα αντιδρούν στην πρόοδο της χώρας». Άρα, δεν πρέπει να αντιδρούμε… Όπου πρόοδος βέβαια, κατά την προπαγάνδα αυτή, σημαίνει, να λυγίσουμε τους Έλληνες, να τους φέρουμε στην εσχατιά… 


Ακόμη και τα θέματα της Δημοκρατίας μάς πέρασαν στο μυαλό ότι είναι ένα παιχνίδι για εκλεκτά μέλη συγκεκριμένων οικογενειών και του συστήματος. Όχι για εμάς. Όχι για το λαό…


Ας μην αναρωτιόμαστε πλέον. Ας πάψουμε να έχουμε απορίες. Κι ας πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. Όσο την αφήνουμε όχι μόνο θα μας κάνουν χειρότερες τις ζωές μας, αλλά κάποια στιγμή θα αφεθούμε στο μοιραίο, αδύνατοι πλέον να κάνουμε το παραμικρό… 


Κι αν, όπως έχει γράψει ο Αριστόβουλος Μάνεσης, η εξουσία, που την συμφέρει να έχει παθητικούς και πολιτικά αδιάφορους υπηκόους, σας πει ότι, έτσι κάνοντας, δεν είστε φρόνιμοι και νομοταγείς πολίτες, αποδείξτε της ότι καλός πολίτης είναι μόνον ο ελεύθερος πολίτης, ο συνειδητός, ενεργός και υπεύθυνος πολίτης. Κι ας της θυμίσουμε ότι ο Περικλής είχε πει στον «Επιτάφιο»: «όποιος αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα του τόπου του είναι, όχι φιλήσυχος, αλλ’ άχρηστος, “αχρείος” πολίτης»…