Ο Αλέξης και η συμφωνία του με τον διάβολο…
Δευτέρα 18 Απριλίου 2016, 00:01
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι παιδί της οργής των γεγονότων του 2008 και γέννημα θρέμμα της οικονομικής κρίσης. Βαθιά συγκρουσιακός, κρύβει κάτω από το ζεστό του χαμόγελο έναν σκληρό και αδίστακτο άνθρωπο. Κάνουν λάθος όσοι κοιτούν τις δημοσκοπήσεις και αντιμετωπίζουν τον Αλέξη ως παρελθόν. Η σύγκρουση τον ευνοεί, η συναίνεση τον αποθρασύνει.
Οι παλιοί κομμουνιστές έλεγαν ότι ήσαν διατεθειμένοι να κάνουν συμφωνία ακόμη και με τον διάβολο προκειμένου να πετύχει η επανάσταση. Ο Αλέξης Τσίπρας πήγε ένα βήμα πιο πέρα και έκανε την συμφωνία. Είναι άγνωστο ποιο είναι το αντίτιμο. Γνωρίζουμε όμως ότι το αντικείμενο της συμφωνίας είναι η παραμονή του στην εξουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει τα πάντα για να παραμείνει ο ίδιος και οι πραιτοριανοί του στο Μέγαρο Μαξίμου. Γι αυτό ας μην έχουν την παραμικρή αμφιβολία όσοι ονειρεύονται μία αναίμακτη νίκη, έναν εκλογικό περίπατο. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ένας εύκολος αντίπαλος και η δημοσκοπική του κατάρρευση που παρατηρείται αυτή ειδικά την περίοδο δεν σημαίνει το παραμικρό.
Οι οπαδοί της θεωρίας του ώριμου φρούτου θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι οι εκλογές δεν είναι δεδομένο ότι θα γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα και δεύτερον δεν μπορεί κάποιος να προσδιορίσει εύκολα τις συνθήκες που θα επικρατούν στην χώρα, όταν ο κ. Τσίπρας θα αποφασίσει να προσφύγει στις κάλπες. Θα είμαστε στην ευρωζώνη; Τι ακριβώς θα συμβαίνει τότε στην Ευρώπη; Θα είναι η Ελλάδα μία δημοκρατική χώρα ή όλοι οι Πολιτειακοί παράγοντες θα έχουν εξαντλήσει την ενεργητικότητά τους και θα έχουν αναλωθεί στο κυνήγιο του Μινώταυρου;
Τι ακριβώς κάνει αυτή την στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας; Ανοίγει πολλά διαφορετικά μέτωπα και περιμένει να δει σε ποιο απ’ όλα θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει. Θέλει να κλείσει την αξιολόγηση και πιστεύει ότι αν το καταφέρει θα έρθει η ανάπτυξη και θα κερδίσει το στοίχημα του πρωθυπουργού που θα μας έχει βγάλει από τα μνημόνια. Αν κλείσει η αξιολόγηση και το αποτέλεσμα μετά από λίγο καιρό θα είναι ένα ακόμη μνημόνιο, δεν θα έχει και πάλι πρόβλημα! Γι αυτόν θα είναι ένα συμβόλαιο ανάπτυξης και όχι το τέταρτο μνημόνιο. Τι θα συμβεί αν δεν κλείσει η αξιολόγηση; Θα φταίνε οι κακοί ξένοι και το αιμοσταγές ΔΝΤ.
Να δούμε ποιο είναι το κοινό του Αλέξη. Ο Αλέξης Τσίπρας αντλεί ψηφοφόρους από την δεξαμενή του «όχι». Από το 60% του ελληνικού λαού. Αν αποφασίσει να κινηθεί και πάλι προς μία σκληρή αντιμνημονιακή γραμμή, έχει σοβαρές πιθανότητες να αυξήσει σημαντικά την δύναμή του από τον κόσμο του «όχι», σε σχέση με τα σημερινά χαμηλά δημοσκοπικά του ποσοστά. Το αντιμνημονιακό μπλοκ δεν έχει χάσει τις δυνάμεις του. Ένα μεγάλο μέρος θεωρεί ότι ο Αλέξης τον πρόδωσε, αλλά την ίδια ώρα είναι έτοιμο να τον συγχωρέσει. Αρκεί να του κλείσει και πάλι το μάτι! Να του πει ότι επρόκειτο για μια κίνηση τακτικής κι ότι ο στόχος παραμένει ο ίδιος, η … νίκη των λαϊκών δυνάμεων.
Η αντιπολίτευση από την άλλη πλευρά είναι εγκλωβισμένη σε έναν καθωσπρεπισμό. Θέλει να μας επιστρέψει στην κανονικότητα του παρελθόντος, αλλά αρνείται να καταλάβει ότι αυτή ακριβώς η κανονικότητα είναι που έχει απορριφθεί από ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος. Το 40% του «ναι», απ’ όπου αντλεί δυνάμεις η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου, αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να μειωθεί από το να αυξηθεί. Όσο η κρίση βαθαίνει το «ναι» θα χάνει δυνάμεις. Επίσης, οι … φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν κάνει το λάθος να ταυτιστούν με το ευρώ, δηλαδή με ένα νόμισμα και όχι πολιτικά με τις δημοκρατικές αρχές που διέπουν ή που θα έπρεπε να διέπουν την Ευρώπη. Ναι μεν αυτό βόλευε σε μία περίοδο που οι περισσότεροι Έλληνες (ακόμη και οι ψηφοφόροι του «όχι») ήθελαν το ευρώ, αλλά αυτό «φόρτωσε» στην Νέα Δημοκρατία – κυρίως σε αυτή- την ευθύνη ενός νομίσματος και της πορείας της Οικονομίας της Ευρώπης. Οι πιθανότητες μιας οικονομικής κρίσης σήμερα είναι μεγάλες. Ας φανταστούμε τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τον πολιτικό λόγο ενός ολόκληρου χώρου που έχει εγκλωβιστεί στην υπεράσπιση μιας μάχης που έχει περισσότερες πιθανότητες να χαθεί από ότι να κερδηθεί.
Αν η Νέα Δημοκρατία θέλει να αποκτήσει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει θα πρέπει να αποκτήσει ξεκάθαρο πολιτικό λόγο και να μπορεί να απαλλαγεί από τις δεσμεύσεις του «ναι» και του «όχι». Σκεφτείτε απλά ότι η Νέα Δημοκρατία αρνείται να έρθει σε ρήξη με το παρελθόν της και να αποδεχτεί τις ευθύνες στελεχών της παράταξης της για την σημερινή κρίση και την ίδια ώρα τα στελέχη αυτά στηρίζουν το καθεστώς του Αλέξη Τσίπρα! Αν αυτό δεν είναι σύμφωνο ήττας, πως αλλιώς μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε; Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να κατηγορεί για το παρελθόν την Νέα Δημοκρατία και ταυτόχρονα να χρησιμοποιεί στην κυβέρνησή του εκείνα τα στελέχη της Δεξιάς που οδήγησαν την χώρα στην κρίση! Παράνοια!
Το αμέσως επόμενο και ίσως πιο κρίσιμο ερώτημα είναι τι θέλει η Ευρώπη. Κι εδώ θα στεναχωρήσουμε τους φίλους μας στο λεγόμενο φιλοευρωπαϊκό μπλοκ. Οι εγχώριοι οπαδοί του ευρωπαϊκού ρεύματος μπορεί να δηλώνουν πίστη στην σημαία της ΕΕ, αλλά οι ηγέτες της ΕΕ είναι πιο πρακτικοί άνθρωποι. Δεν θέλησαν να στηρίξουν την κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου. Θέλησαν να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους ερχόμενοι σε συναλλαγή με το 60% του ελληνικού λαού και όχι με το 40%. Καταλαβαίνουμε ότι κι αυτό το στοιχείο έχει μία τραυματική εμπειρία για τον χώρο του «ναι», αλλά δεν παύει να είναι μια αλήθεια.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι εύκολος αντίπαλος κι αυτό το ξέρουν όλοι καλά. Δεν είναι ανίκητος, αλλά το συμβόλαιο που έχει κάνει με τον διάβολο ισχύει. Αν υπάρχει, λοιπόν, μία καλή πιθανότητα να νικηθεί ο Αλέξης, αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί σε μία νέα στρατηγική για την χώρα. Η «συμφωνία αλήθειας» που παρουσίασε ο Κυριάκος είναι μία καλή αρχή. Αλλά δεν φτάνει. Χρειάζονται πολλά περισσότερα πράγματα. Και κυρίως μια επανατοποθέτηση σε σχέση με το χτες και το αύριο. Χρειάζεται ο Κυριάκος να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Για να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας. Ποιοι προκάλεσαν την κρίση; Που βρίσκονται σήμερα αυτοί; Ποια Ελλάδα θέλουμε; Την Ελλάδα των πελατειακών σχέσεων ή μία άλλη Ελλάδα; Και ποιος εκφράζει το πελατειακό κράτος; Καθαρές κουβέντες, καθαροί στόχοι.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Οι παλιοί κομμουνιστές έλεγαν ότι ήσαν διατεθειμένοι να κάνουν συμφωνία ακόμη και με τον διάβολο προκειμένου να πετύχει η επανάσταση. Ο Αλέξης Τσίπρας πήγε ένα βήμα πιο πέρα και έκανε την συμφωνία. Είναι άγνωστο ποιο είναι το αντίτιμο. Γνωρίζουμε όμως ότι το αντικείμενο της συμφωνίας είναι η παραμονή του στην εξουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει τα πάντα για να παραμείνει ο ίδιος και οι πραιτοριανοί του στο Μέγαρο Μαξίμου. Γι αυτό ας μην έχουν την παραμικρή αμφιβολία όσοι ονειρεύονται μία αναίμακτη νίκη, έναν εκλογικό περίπατο. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ένας εύκολος αντίπαλος και η δημοσκοπική του κατάρρευση που παρατηρείται αυτή ειδικά την περίοδο δεν σημαίνει το παραμικρό.
Οι οπαδοί της θεωρίας του ώριμου φρούτου θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι οι εκλογές δεν είναι δεδομένο ότι θα γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα και δεύτερον δεν μπορεί κάποιος να προσδιορίσει εύκολα τις συνθήκες που θα επικρατούν στην χώρα, όταν ο κ. Τσίπρας θα αποφασίσει να προσφύγει στις κάλπες. Θα είμαστε στην ευρωζώνη; Τι ακριβώς θα συμβαίνει τότε στην Ευρώπη; Θα είναι η Ελλάδα μία δημοκρατική χώρα ή όλοι οι Πολιτειακοί παράγοντες θα έχουν εξαντλήσει την ενεργητικότητά τους και θα έχουν αναλωθεί στο κυνήγιο του Μινώταυρου;
Τι ακριβώς κάνει αυτή την στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας; Ανοίγει πολλά διαφορετικά μέτωπα και περιμένει να δει σε ποιο απ’ όλα θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει. Θέλει να κλείσει την αξιολόγηση και πιστεύει ότι αν το καταφέρει θα έρθει η ανάπτυξη και θα κερδίσει το στοίχημα του πρωθυπουργού που θα μας έχει βγάλει από τα μνημόνια. Αν κλείσει η αξιολόγηση και το αποτέλεσμα μετά από λίγο καιρό θα είναι ένα ακόμη μνημόνιο, δεν θα έχει και πάλι πρόβλημα! Γι αυτόν θα είναι ένα συμβόλαιο ανάπτυξης και όχι το τέταρτο μνημόνιο. Τι θα συμβεί αν δεν κλείσει η αξιολόγηση; Θα φταίνε οι κακοί ξένοι και το αιμοσταγές ΔΝΤ.
Να δούμε ποιο είναι το κοινό του Αλέξη. Ο Αλέξης Τσίπρας αντλεί ψηφοφόρους από την δεξαμενή του «όχι». Από το 60% του ελληνικού λαού. Αν αποφασίσει να κινηθεί και πάλι προς μία σκληρή αντιμνημονιακή γραμμή, έχει σοβαρές πιθανότητες να αυξήσει σημαντικά την δύναμή του από τον κόσμο του «όχι», σε σχέση με τα σημερινά χαμηλά δημοσκοπικά του ποσοστά. Το αντιμνημονιακό μπλοκ δεν έχει χάσει τις δυνάμεις του. Ένα μεγάλο μέρος θεωρεί ότι ο Αλέξης τον πρόδωσε, αλλά την ίδια ώρα είναι έτοιμο να τον συγχωρέσει. Αρκεί να του κλείσει και πάλι το μάτι! Να του πει ότι επρόκειτο για μια κίνηση τακτικής κι ότι ο στόχος παραμένει ο ίδιος, η … νίκη των λαϊκών δυνάμεων.
Η αντιπολίτευση από την άλλη πλευρά είναι εγκλωβισμένη σε έναν καθωσπρεπισμό. Θέλει να μας επιστρέψει στην κανονικότητα του παρελθόντος, αλλά αρνείται να καταλάβει ότι αυτή ακριβώς η κανονικότητα είναι που έχει απορριφθεί από ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος. Το 40% του «ναι», απ’ όπου αντλεί δυνάμεις η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου, αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να μειωθεί από το να αυξηθεί. Όσο η κρίση βαθαίνει το «ναι» θα χάνει δυνάμεις. Επίσης, οι … φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν κάνει το λάθος να ταυτιστούν με το ευρώ, δηλαδή με ένα νόμισμα και όχι πολιτικά με τις δημοκρατικές αρχές που διέπουν ή που θα έπρεπε να διέπουν την Ευρώπη. Ναι μεν αυτό βόλευε σε μία περίοδο που οι περισσότεροι Έλληνες (ακόμη και οι ψηφοφόροι του «όχι») ήθελαν το ευρώ, αλλά αυτό «φόρτωσε» στην Νέα Δημοκρατία – κυρίως σε αυτή- την ευθύνη ενός νομίσματος και της πορείας της Οικονομίας της Ευρώπης. Οι πιθανότητες μιας οικονομικής κρίσης σήμερα είναι μεγάλες. Ας φανταστούμε τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τον πολιτικό λόγο ενός ολόκληρου χώρου που έχει εγκλωβιστεί στην υπεράσπιση μιας μάχης που έχει περισσότερες πιθανότητες να χαθεί από ότι να κερδηθεί.
Αν η Νέα Δημοκρατία θέλει να αποκτήσει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει θα πρέπει να αποκτήσει ξεκάθαρο πολιτικό λόγο και να μπορεί να απαλλαγεί από τις δεσμεύσεις του «ναι» και του «όχι». Σκεφτείτε απλά ότι η Νέα Δημοκρατία αρνείται να έρθει σε ρήξη με το παρελθόν της και να αποδεχτεί τις ευθύνες στελεχών της παράταξης της για την σημερινή κρίση και την ίδια ώρα τα στελέχη αυτά στηρίζουν το καθεστώς του Αλέξη Τσίπρα! Αν αυτό δεν είναι σύμφωνο ήττας, πως αλλιώς μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε; Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να κατηγορεί για το παρελθόν την Νέα Δημοκρατία και ταυτόχρονα να χρησιμοποιεί στην κυβέρνησή του εκείνα τα στελέχη της Δεξιάς που οδήγησαν την χώρα στην κρίση! Παράνοια!
Το αμέσως επόμενο και ίσως πιο κρίσιμο ερώτημα είναι τι θέλει η Ευρώπη. Κι εδώ θα στεναχωρήσουμε τους φίλους μας στο λεγόμενο φιλοευρωπαϊκό μπλοκ. Οι εγχώριοι οπαδοί του ευρωπαϊκού ρεύματος μπορεί να δηλώνουν πίστη στην σημαία της ΕΕ, αλλά οι ηγέτες της ΕΕ είναι πιο πρακτικοί άνθρωποι. Δεν θέλησαν να στηρίξουν την κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου. Θέλησαν να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους ερχόμενοι σε συναλλαγή με το 60% του ελληνικού λαού και όχι με το 40%. Καταλαβαίνουμε ότι κι αυτό το στοιχείο έχει μία τραυματική εμπειρία για τον χώρο του «ναι», αλλά δεν παύει να είναι μια αλήθεια.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι εύκολος αντίπαλος κι αυτό το ξέρουν όλοι καλά. Δεν είναι ανίκητος, αλλά το συμβόλαιο που έχει κάνει με τον διάβολο ισχύει. Αν υπάρχει, λοιπόν, μία καλή πιθανότητα να νικηθεί ο Αλέξης, αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί σε μία νέα στρατηγική για την χώρα. Η «συμφωνία αλήθειας» που παρουσίασε ο Κυριάκος είναι μία καλή αρχή. Αλλά δεν φτάνει. Χρειάζονται πολλά περισσότερα πράγματα. Και κυρίως μια επανατοποθέτηση σε σχέση με το χτες και το αύριο. Χρειάζεται ο Κυριάκος να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Για να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας. Ποιοι προκάλεσαν την κρίση; Που βρίσκονται σήμερα αυτοί; Ποια Ελλάδα θέλουμε; Την Ελλάδα των πελατειακών σχέσεων ή μία άλλη Ελλάδα; Και ποιος εκφράζει το πελατειακό κράτος; Καθαρές κουβέντες, καθαροί στόχοι.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου