ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΜΑΖΙ.

                                                         

 «Αγαπημένοι μου!» , μας προσφώνησε ο  «ΔΑΣΚΑΛΟΣ».

….«Τα μαθήματα κάποτε τελειώνουν. Και αυτό που έχει σημασία είναι οι αντιστάσεις και το ήθος»…..   Νικόλαος Κοπιδάκης  2013, 50ετία του Παγκρητίου Εκπαιδευτηρίου.

Το Τιτάνιο έργο Αγάπης που πενήντα χρόνια τώρα, ολοκλήρωσε ο Κος Νίκος Κοπιδάκης με τους συνιδρυτές και συνεργάτες του Παγκρητίου εκπαιδευτηρίου, εντυπωσιάζει με την απέριττη ομορφιά την λειτουργική σύνθεση, την προσφορά στην Ελληνική Παιδεία & τον  Ελληνικό πολιτισμό.

Μια όαση πνευματική , μια κοινωνική μέθεξη, ένας Φάρος αξιοπρέπειας, σιωπηλής επίπονης εργασίας, ωρίμασε την παρελθούσα πεντηκονταετία.

Η αρετή πηγάζει από ην εργασία. «Δουλεύετε .. !» η υπαρξιακή κραυγή αγωνίας, από τα «σώψυχα»  αυτού του τίμιου εργάτη της  Αγάπης  και της ανθρωπιάς.

Με τη δημιουργική συμβολή των συνοδοιπόρων και συνεργατών του που με σοφία και περίσκεψη επιλέχθεισαν.

«Ποτέ δεν επαρκεί ο ένας για την Δημιουργία».

Και το σημαντικό, η άξια διαδοχή, που εξασφαλίζει τη διαιώνιση του έργου.

Όταν ένας άνθρωπος αγκαλιάζει όλο τον Κόσμο, προσεγγίζει την Ανάσταση. Και μαζί  του οι συνοδοιπόροι και συνεργάτες, οι εύπλαστες ψυχές των μαθητών , λαμβάνουν συνειδητές και υποσυνείδητες διδαχές. Η μόρφωση μεταμορφώνεται  σε Παιδεία.

Υπάρχουν πολλοί δρόμοι στο ξεκίνημα μιας ζωής.

Ξεχωρίζει ο δύσβατος, επίπονος , ανηφορικός δρόμος της Αγάπης  και της Δημιουργίας που με την άοκνη συνειδητή εργασία,  γίνεται ορατός και βιώσιμος.

Στο προσωπικό μου ταξίδι, η ανήσυχη ψυχή μου, είχε την ευτυχία να γνωρίσει τη «σιωπή», από τα πρώτα βήματα της μάθησης. Μια επιλογή των διδασκάλων μου, που εμπέδωνε την ελευθερία επιλογής, το κριτικό πνεύμα, την έμμεση προτροπή της αναζήτησης, την έφεση για ταυτοποίηση των κοινωνικών οδών και διεργασιών.

Η νιότη, που διήλθε την Δικτατορία, γνώρισε την Δημοκρατία, τελικά αφομοίωσε τον κοινωνισμό, το κοινωνικό συμβόλαιο της Αναγέννησης.

Με τη «σιωπή» της Αγάπης, έγιναν ορατές οι ακτίνες της ανάτασης, μιας απέριττης πνευματικότητας.  Εδώ δεν έχει θέση ο φόβος, η ματαιοδοξία, η μεμψιμοιρία η αβεβαιότητα.

Η κρίση που βιώνουμε σήμερα, είναι μια κατάσταση αναθεώρησης ιδεών , συμπεριφοράς και προτεραιοτήτων.

Το Ελληνικό πνεύμα ξεφεύγει από τη ραστώνη της επίπλαστης ευδαιμονίας. Σηματοδοτεί πορεία μετεξέλιξης και μέθεξης με το υπερβατικό.

Ανάταση ψυχική και πνευματική. Η εξισορρόπηση του συναισθήματος με τον ρεαλισμό, το οξύ κριτικό πνεύμα που απομονώνει τον λαϊκισμό και την παραπληροφόρηση, είναι από τα εργαλεία διεξόδου από την κρίση θεσμών και αξιών.

Η σοφία, η αρετή, η αγάπη υπάρχουν , αρκεί να αναγνωρισθούν.

Και θα τολμήσω να πω ότι σαν Λαός και σαν Έθνος δεν τα καταφέρνουμε άσχημα.

Εξακολουθούμε να είμαστε ο «Καταλύτης», ιδεών και πρακτικών. Ο φάρος μιας αλήθειας διαχρονικής που θα μετεξελίξει τον τεχνολογικό μας πολιτισμό σε πνευματική και ψυχική ευδαιμονία.

Κι ας μας θαμπώνει πρόσκαιρα, το απέριττο Φως.