Τρίτη, 31 Μαΐου 2011To Βήμα: Γιούνκερ, «Μελετούμε πολιτική λύση στο ελληνικό πρόβλημα»
Εκτίναξη του ευρώ και των ευρωπαϊκών μετοχών
Αλλαγή σκηνικού στο ζήτημα της ελληνικής κρίσης χρέους σήμαναν οι δηλώσεις που έκανε ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ έπειτα από συνάντηση που είχε χθες το βράδυ με τον γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι στα τέλη Ιουνίου θα αποφασίσουν με πολιτικούς όρους πρόσθετη βοήθεια για την Ελλάδα έχοντας αποκλείσει την «συνολική αναδιάρθρωση» του χρέους της χώρας.
Το ευρώ ανακάμπτει ζωηρά, τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια ανοίγουν ανοδικά, ενισχύεται η ευρωπαϊκή αγορά ομολόγων, ακόμη και τα ελληνικά spreads πέφτουν.
«Θα περιμένουμε την τελική κρίση της τρόικας», είπε ο Γιούνκερ βγαίνοντας από το γαλλικό προεδρικό μέγαρο. «Η θέση τους θα καθορίσει εν μέρει τη δική μας θέση, οπότε είναι ακόμη πολύ νωρίς για να πούμε τι πρόκειται να γίνει. Θα προσπαθήσουμε να λύσουμε το ελληνικό πρόβλημα έως τα τέλη Ιουνίου», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Γιουνκερ, αφήνοντας να εννοηθεί για πρώτη φορά ότι η τελική απόφαση των εταίρων για την Ελλάδα θα είναι πολιτική και δεν θα εξαρτάται αποκλειστικά από τις οικονομικές μετρήσεις των τεχνοκρατών της τρόικας.
Ερωτηθείς σχετικά ο Γιούνκερ δεν ήταν σαφής για το αν θα συμμετάσχει ή όχι ο ιδιωτικός τομέας (δηλαδή οι τράπεζες) σε ενδεχόμενη επιμήκυνση του ελληνικού χρέους, κάτι που σημαίνει ότι οι διαφορές του πολιτικού κόσμου της ευρωζώνης και της ΕΚΤ στο ζήτημα αυτό παραμένουν. «Το πρόβλημα της εμπλοκής του ιδιωτικού τομέα θα εξεταστεί με όλη την προσήκουσα προσοχή», είπε διπλωματικά ο επικεφαλής του Eurogroup, που είναι και πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου.
«Υπάρχει ένας βαθμός εμπιστοσύνης ότι εν τέλει οι ψυχραιμότεροι θα επικρατήσουν των θερμοκεφάλων και ότι ο επόμενος γύρος δανειακής αρωγής βρίσκεται στα σκαριά», δήλωσε ο Ρόμπερτ Ρένι, στρατηγικός αναλυτής περί τα συναλλαγματικά της Westpac Banking Corp. στο Σίδνεϊ. Ηταν, όντως, εντυπωσιακό το άλμα κατά 0,8% που έκανε αποβραδίς στις ασιατικές αγορές το ευρώ, εκτινασσόμενο από τα 1,4280 στα 1,4406 δολάρια, που είναι το υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων τριών εβδομάδων.
Oπως αναφέρει το Bloomberg, «το ευρωπαϊκό νόμισμα υποχώρησε έναντι σχεδόν όλων των νομισμάτων χθες έπειτα από την απόρριψη από τον Ελληνα ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά του νέου πακέτου μέτρων του Γιώργου Παπανδρέου».
Οι συζητήσεις για τη χορήγηση πρόσθετης βοήθειας στην Ελλάδα «θα βοηθήσουν ώστε να ανακάμψει το ηθικό των αγορών, αλλά πρέπει κάποια στιγμή οι Ευρωπαίοι ηγέτες να καθορίσουν τους τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα», δήλωσε ηΝταϊάν Λιν που διαχειρίζεται περιουσιακά στοιχεία αξίας 1 δισ. δολαρίων για λογαριασμό της Pengana Capital στο Σίδνεϊ.
Πτωτικές τάσεις επικρατούν από το πρωί στις ευρωπαϊκές αγορές ομολόγων. Η απόδοση του ελληνικού διετούς ομολόγου υποχώρησε κατά 13 μονάδες βάσης στο 25,17%, ενώ οριακή μείωση στο 16,43% σημείωσε το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου.
Με βάση τις κινήσεις των προθεσμιακών συμβολαίων, οι ειδικοί εκτιμούν ότι οι ευρωπαϊκές αγορές θα κινηθούν ζωηρά ανοδικά σήμερα με πρωταγωνιστή τον τραπεζικό κλάδο, ο οποίος ευλόγως είναι αυτός που θα ευνοηθεί τα μάλα από την επίλυση της ελληνικής κρίσης χρέους. Σε ό,τι αφορά την ελληνική αγορά, το Bloomberg αναφέρει ότι οι μετοχές της Alpha Bank SA και της EFG Eurobank Ergasias SA θα
Τρίτη 31 Μαΐου 2011
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
Τετάρτη 25 Μαΐου 2011
Τρίτη 24 Μαΐου 2011
ΟΙ ΛΑΘΡΟ ΝΑ ΜΑΖΕΥΤΟΥΝ ΑΜΕΣΑ !
Έλεος αυτοί oi λαθροταλιμπάν εχουν τρελαθεί δεν πάει αλλό!!!
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες την πέμπτη 12 μαιου γύρω στις 3:30 μετά τα μεσάνυχτα 17χρονος νεαρός 'Ελληνας που γύρισε στο σπίτι του από διασκέδαση έπεσε θύμα βιασμού από 5 λαθρομετανάστες.
Ο βιασμός έγινε σε πάρκο πλησίον της Λεωφόρου Γαλατσίου στην περιοχή Γκράβα στα Πατήσια όπου έχουν σημειωθεί...κατά το παρελθόν αρκετά κρούσματα βιασμών από αλλοδαπούς.
Τον 17χρονο βρήκε τα ξημερώματα στο πάρκο ,σε κακή κατάσταση με κατεβασμένα τα....
ρούχα και αιμόφυρτο ,νεαρό ζευγάρι που περνούσε από την περιοχή.
Σύμφωνα με την καταθέση του νεαρού ,που δόθηκε στους αστυνομικούς ,οι πέντε δράστες ήταν αλλοδαποί μελαμψού χρώματος ,οι οποίοι βίαζαν τον ατύχο νέο επί μια ώρα περίπου.
Ο νεαρός φέρεται να είπε ότι θα αναγνώριζε τους βιαστές του αν τους ξαναέβλεπε.
Σύμφωνα με πληροφορίες που ελέγχονται ένας εκ των βιαστών είναι ένας πλανόδιος λαθροπωλητής της περιοχής.
Ο βιασμός αυτός έρχεται να προστεθεί σε άλλους πολλούς ακόμη που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό και οι οποίοι έχουν αποσιωπηθεί από τα ΜΜΕ.
http://epanastasi-gr.blogspot.com/
στις 6:41 μ.μ.
Πέμπτη 19 Μαΐου 2011
Χρόνοι παραμονής και εξόδου από τις λίστες του Τειρεσία
Κατηγορίες Δεδομένων Χρόνος τήρησης
Επιταγές 2 χρόνια
Συναλλαγματικές
Καταγγελίες συμβάσεων καρτών, δανείων καταναλωτικής και στεγαστικής πίστης και χορηγήσεων μέσω παροχής δικαιώματος υπερανάληψης (overdraft) από τρεχούμενο λογαριασμό 2 χρόνια
Διαταγές Πληρωμής 3 χρόνια
Προγράμματα Πλειστηριασμών κινητών και ακινήτων 4 χρόνια
Κατασχέσεις-Επιταγές του Ν.Δ. 1923 4 χρόνια
Διοικητικές Κυρώσεις του Υπουργείου Οικονομικών 4 χρόνια
Αιτήσεις Πτωχεύσεων Διαγράφονται, είτε με την καταχώρηση της τελικής πληροφορίας για κήρυξη της πτώχευσης, είτε, εφόσον ματαιωθεί η σχετική μ' αυτές συζήτηση, μετά 12μηνο από την ημερομηνία της (ματαιωθείσας) συζήτησης, σε κάθε δε περίπτωση διαγράφονται στο μήνα εντός του οποίου συμπληρώνονται 5 έτη από την ημερομηνία κατάθεσης αυτών στο αρμόδιο δικαστήριο. Σε περίπτωση απόρριψης της αίτησης πτώχευσης, λόγω μη επάρκειας της περιουσίας του οφειλέτη διαγράφεται η πληροφορία για την αίτηση πτώχευσης, αλλά καταχωρίζεται στο ΣΑΥ η σχετική πληροφορία, η οποία διατηρείται σε αυτό για δέκα (10) έτη.
Αιτήσεις συνδιαλλαγής / Συμφωνίες συνδιαλλαγής (αρ.99 επ. Πτωχευτικού Κώδικα) -Οι αιτήσεις συνδιαλλαγής διαγράφονται από το αρχείο μετά την πάροδο πέντε (5) ετών από την ημερομηνία κατάθεσης αυτών στο αρμόδιο Δικαστήριο.
- Οι συμφωνίες συνδιαλλαγής που επικυρώνονται από το Δικαστήριο, διατηρούνται στο αρχείο για χρονικό διάστημα πέντε (5) ετών από τη λήξη της διάρκειας ισχύος της συμφωνίας. Σε περίπτωση απόρριψης της επικύρωσης της συμφωνίας ή κήρυξης της λύσης αυτής, τα σχετικά δεδομένα διατηρούνται στο αρχείο για πέντε (5) έτη από την ημερομηνία δημοσίευσης της σχετικής απόφασης.
Κηρυχθείσες Πτωχεύσεις Οι πληροφορίες για κηρυχθείσες πτωχεύσεις διαγράφονται από το Αρχείο μετά τη πάροδο δέκα ετών (10) εφόσον οι εργασίες τους δεν συνεχίζονται και σε κάθε περίπτωση μετά την πάροδο δέκα πέντε (15) ετών από την κήρυξή τους.
Τροπές Προσημειώσεων σε Υποθήκες Εως ότου εξαλειφθούν
Αιτήσεις Εξωδικαστικού Συμβιβασμού / Αιτήσεις Δικαστικής Ρύθμισης Οφειλών Ο συμβιβασμός (εξωδικαστικός ή δικαστικός αντίστοιχα) διατηρείται στο αρχείο για χρονικό διάστημα τριών (3)ετών από την εξόφληση των σχετικών οφειλών. Εφόσον οι παραπάνω αιτήσεις δεν καταλήξουν σε συμβιβασμό διαγράφονται από το αρχείο τρια (3) έτη μετά την υποβολή τους. Σε περίπτωση παραίτησης του αιτούντος η σχετική με την αίτηση πληροφορία διαγράφεται από το αρχείο ενα (1) έτος μετά την υποβολή της αίτησης.
Διατηρούνται στο αρχείο για χρονικό διάστημα τριών (3) ετών από την επέλευση της απαλλαγής από τα χρέη.
Απόφαση Δικαστικής Ρύθμισης Χρεών Για τρια (3) χρόνια θα διατηρούνται και οι αποφάσεις για την πλήρη απαλλαγή του οφειλέτη.
Επιταγές 2 χρόνια
Συναλλαγματικές
Καταγγελίες συμβάσεων καρτών, δανείων καταναλωτικής και στεγαστικής πίστης και χορηγήσεων μέσω παροχής δικαιώματος υπερανάληψης (overdraft) από τρεχούμενο λογαριασμό 2 χρόνια
Διαταγές Πληρωμής 3 χρόνια
Προγράμματα Πλειστηριασμών κινητών και ακινήτων 4 χρόνια
Κατασχέσεις-Επιταγές του Ν.Δ. 1923 4 χρόνια
Διοικητικές Κυρώσεις του Υπουργείου Οικονομικών 4 χρόνια
Αιτήσεις Πτωχεύσεων Διαγράφονται, είτε με την καταχώρηση της τελικής πληροφορίας για κήρυξη της πτώχευσης, είτε, εφόσον ματαιωθεί η σχετική μ' αυτές συζήτηση, μετά 12μηνο από την ημερομηνία της (ματαιωθείσας) συζήτησης, σε κάθε δε περίπτωση διαγράφονται στο μήνα εντός του οποίου συμπληρώνονται 5 έτη από την ημερομηνία κατάθεσης αυτών στο αρμόδιο δικαστήριο. Σε περίπτωση απόρριψης της αίτησης πτώχευσης, λόγω μη επάρκειας της περιουσίας του οφειλέτη διαγράφεται η πληροφορία για την αίτηση πτώχευσης, αλλά καταχωρίζεται στο ΣΑΥ η σχετική πληροφορία, η οποία διατηρείται σε αυτό για δέκα (10) έτη.
Αιτήσεις συνδιαλλαγής / Συμφωνίες συνδιαλλαγής (αρ.99 επ. Πτωχευτικού Κώδικα) -Οι αιτήσεις συνδιαλλαγής διαγράφονται από το αρχείο μετά την πάροδο πέντε (5) ετών από την ημερομηνία κατάθεσης αυτών στο αρμόδιο Δικαστήριο.
- Οι συμφωνίες συνδιαλλαγής που επικυρώνονται από το Δικαστήριο, διατηρούνται στο αρχείο για χρονικό διάστημα πέντε (5) ετών από τη λήξη της διάρκειας ισχύος της συμφωνίας. Σε περίπτωση απόρριψης της επικύρωσης της συμφωνίας ή κήρυξης της λύσης αυτής, τα σχετικά δεδομένα διατηρούνται στο αρχείο για πέντε (5) έτη από την ημερομηνία δημοσίευσης της σχετικής απόφασης.
Κηρυχθείσες Πτωχεύσεις Οι πληροφορίες για κηρυχθείσες πτωχεύσεις διαγράφονται από το Αρχείο μετά τη πάροδο δέκα ετών (10) εφόσον οι εργασίες τους δεν συνεχίζονται και σε κάθε περίπτωση μετά την πάροδο δέκα πέντε (15) ετών από την κήρυξή τους.
Τροπές Προσημειώσεων σε Υποθήκες Εως ότου εξαλειφθούν
Αιτήσεις Εξωδικαστικού Συμβιβασμού / Αιτήσεις Δικαστικής Ρύθμισης Οφειλών Ο συμβιβασμός (εξωδικαστικός ή δικαστικός αντίστοιχα) διατηρείται στο αρχείο για χρονικό διάστημα τριών (3)ετών από την εξόφληση των σχετικών οφειλών. Εφόσον οι παραπάνω αιτήσεις δεν καταλήξουν σε συμβιβασμό διαγράφονται από το αρχείο τρια (3) έτη μετά την υποβολή τους. Σε περίπτωση παραίτησης του αιτούντος η σχετική με την αίτηση πληροφορία διαγράφεται από το αρχείο ενα (1) έτος μετά την υποβολή της αίτησης.
Διατηρούνται στο αρχείο για χρονικό διάστημα τριών (3) ετών από την επέλευση της απαλλαγής από τα χρέη.
Απόφαση Δικαστικής Ρύθμισης Χρεών Για τρια (3) χρόνια θα διατηρούνται και οι αποφάσεις για την πλήρη απαλλαγή του οφειλέτη.
Τετάρτη 18 Μαΐου 2011
Η καμαριέρα της... χρεοκοπίας! .
Η καμαριέρα της... χρεοκοπίας! .
Τετάρτη, 18 Μάιος 2011 02:12 .Καλύτερη επιβεβαίωση της θεωρίας του χάους δεν θα μπορούσε να υπάρξει από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών: όχι, το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Ν. Υόρκη δεν έφερε κάποιο τσουνάμι στην Ιαπωνία. Σίγουρα όμως το ατυχές συναπάντημα μιας καμαριέρας στην Ν. Υόρκη με την αχαλίνωτη σεξουαλική επιθετικότητα του Ντομινίκ Στρος Καν φέρνει την Ελλάδα πολύ κοντά στη χειρότερη μορφή χρεοκοπίας: την δήθεν «ήπια» επιμήκυνση χρέους προς τους ιδιώτες πιστωτές!
Απόντος του Ντομινίκ Στρος Καν από την πιο κρίσιμη, ίσως, συνεδρίασή τους για το ελληνικό ζήτημα, οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης αμέσως διολίσθησαν σε ανόητες και επικίνδυνες απειλές προς την Ελλάδα, με τις οποίες πριονίζουν το ίδιο το κλαδί της ευρωζώνης στο οποίο στέκονται. Η πιθανότητα χρεοκοπίας της Ελλάδας ή αναδιάρθρωσης του χρέους της έχει αυξηθεί μετά τη σύλληψη του επικεφαλής του ΔΝΤ, σχολίασε εύστοχα ο διαχειριστής της PIMCO, κορυφαίας εταιρείας διαχείρισης κεφαλαίων στον κόσμο.
Ο Ντομινίκ Στρος Καν ίσως παρασύρεται εύκολα από ζωικά ένστικτα, σίγουρα όμως δεν θα είχε πέσει στην παγίδα μιας πολιτικάντικης διαχείρισης ενός μείζονος οικονομικού προβλήματος, όπως φαίνεται ότι έπραξαν οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης την Δευτέρα και, πολύ περισσότερο, χθες, δια του προεδρεύοντος του Eurogroup, Ζαν Κλωντ Γιούνκερ:
Μετά τη δήλωση του Ολλανδού υπουργού Οικονομικών την Δευτέρα, ότι πίσω από κλειστές πόρτες οι υπουργοί συζητούν και την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ήλθε χθες ο προεδρεύων του Eurogroup να επιβεβαιώσει ότι συζητείται το λεγόμενο “reprofiling” του ελληνικού χρέους, δηλαδή μια επιμήκυνση σε εθελοντική βάση των ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας. Είναι η δεύτερη φορά που σπάει ένα «ταμπού» στη διάρκεια της κρίσης χρέους της ευρωζώνης: το περασμένο φθινόπωρο Μέρκελ και Σαρκοζί λανσάρισαν ανοήτως την ιδέα των ελεγχόμενων χρεοκοπιών από το 2013, οδηγώντας άλλες δυο χώρες της ευρωζώνης στο χείλος της χρεοκοπίας και δίνοντας τέλος στην υποχώρηση των ελληνικών spread. Χθες ο Ζαν Κλωντ Γιούνκερ διέλυσε την -όποια- βεβαιότητα των αγορών, ότι αποκλείεται οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση χρέους πριν το 2013 και οι συνέπειες θα φανούν πολύ σύντομα.
Είναι φανερό ότι οι υπουργοί ορισμένων χωρών του Βορρά, με πρώτη την Γερμανία αλλά εξαιρουμένης της Γαλλίας, παίζουν ένα επικίνδυνο πολιτικάντικο παιχνίδι με τη φωτιά: στην προσπάθειά τους να εκβιάσουν ακόμη μεγαλύτερες περικοπές στον ελληνικό προϋπολογισμό και ιδιωτικοποιήσεις με όρους αποικιοκρατίας, αλλά και στην παράλληλη προσπάθειά τους να δείξουν στους ψηφοφόρους των χωρών τους ότι δήθεν τους προστατεύουν από «επιδοτήσεις τεμπέληδων του Νότου», οι υπουργοί του Eurogroup απειλούν να επιφυλάξουν στην Ελλάδα τη χειρότερη μορφή χρεοκοπίας. Με την δήθεν «ήπια» επιμήκυνση, το χρέος της Ελλάδας δεν θα γίνει ούτε κατά ένα χιλιοστό πιο βιώσιμο, αλλά η χώρα θα βρεθεί πλήρως αποκλεισμένη από τις αγορές για πολλά χρόνια, με βαθμολογία χρεοκοπημένου κράτους από τους οίκους αξιολόγησης και υποχρεωμένη να «ζητιανεύει» για νέα «πακέτα» στήριξης από την Ευρώπη, με όλο και πιο δυσμενείς όρους.
Οι περισσότεροι παράγοντες της αγοράς αντιλήφθηκαν, βέβαια, ότι πρόκειται για μια πολιτική μπλόφα. «Τόσο το Παρίσι, όσο και το Βερολίνο αντιστέκονται στην ιδέα της άμεσης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και κανείς δεν πρέπει να ξεγελασθεί από τη συζήτηση περί επιμήκυνσης της χρονικής διάρκειας του χρέους προς ιδιώτες», έγραψαν οι “Financial Times” σε κύριο άρθρο τους, αποκαλύπτοντας την εκβιαστική μπλόφα. «Για τους ιδιώτες πιστωτές αυτή η λύση είναι πολύ λίγο διαφορετική από τα “κουρέματα” και θα ήταν εξίσου δύσκολο να την αποδεχθούν χωρίς κάποιου είδους πρόσθετο κίνητρο».
Όμως, αυτής της μορφής οι μπλόφες δυστυχώς έχουν την τάση να εγγράφονται στο μεγάλο «κιτάπι» των αγορών και να προκαλούν πλείστες όσες παρενέργειες, όπως έχει δείξει η πρόσφατη εμπειρία από τον «ξαφνικό έρωτα» Σαρκοζί και Μέρκελ με τις ελεγχόμενες χρεοκοπίες. Οι αγορές δεν ξεχνούν, άλλωστε, ότι και στην Αργεντινή το 2001 από μια «ήπια» επιμήκυνση διαχύθηκε ο πανικός στους καταθέτες των τραπεζών που οδήγησε λίγους μήνες αργότερα στην πτώχευση της χώρας. Εν ολίγοις, αν η προσπάθεια της Ελλάδας να αποφύγει τη χρεοκοπία και να επιστρέψει στην αγορά ήταν δύσκολη την Κυριακή της σύλληψης του Στρος Καν, από την Δευτέρα έγινε ακόμη πιο δύσκολη, ενώ η εμπιστοσύνη της αγοράς στους χειρισμούς των Ευρωπαίων υπουργών έπεσε στο ναδίρ.
Θα είχε αλλάξει, άραγε, πολλά η παρουσία του Στρος Καν στο Eurogroup της Δευτέρας; Σίγουρα, ναι. Ο επικεφαλής του ΔΝΤ είχε τη δική του ατζέντα για την Ελλάδα, καθώς σκόπευε να χρησιμοποιήσει πολιτικά τη διάσωση της χώρας από τη χρεοκοπία για να γίνει ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας. Γι’ αυτό -και όχι προφανώς από φιλελληνισμό, ή διάθεση αντιπολίτευσης στην Μέρκελ- θα έβαζε φραγμό στην ανεξέλεγκτη ανοησία Γερμανών, Ολλανδών, Αυστριακών και άλλων «θερμόαιμων» της ευρωζώνης.
Σύμφωνα με πληροφορίες που δεν είναι δυνατό βέβαια να διασταυρωθούν, όσο ο Στρος Καν βρίσκεται σε μια πτέρυγα αμερικανικής φυλακής (παρεμπιπτόντως: κρατείται σε πτέρυγα για κρατούμενους με μεταδοτικά νοσήματα!), ο επικεφαλής του ΔΝΤ σκόπευε να ζητήσει στη σύνοδο της Δευτέρας να εγκριθεί το συντομότερο η επιμήκυνση του δανείου των 110 δισ. ευρώ με μείωση επιτοκίου (που έχει μείνει μετέωρη από τις 25 Μαρτίου) και να δεσμευθούν οι υπουργοί ότι θα προσφερθεί η αναγκαία χρηματοδότηση στην Ελλάδα από το EFSF το 2012 και το 2013, ώστε η χώρα να εφαρμόσει ένα αναθεωρημένο μνημόνιο, με στόχο τη μείωση του ελλείμματος δύο με τέσσερα χρόνια αργότερα από τους αρχικούς στόχους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτές ακριβώς τις προτάσεις, όπως προκύπτει από προηγούμενες δηλώσεις του Γ. Παπακωνσταντίνου, θα υποστήριζε στη σύνοδο της Δευτέρας και η ελληνική πλευρά, προφανώς σε συνεννόηση με τον Στρος Καν, ο οποίος θα τα υποστήριζε. Αντ’ αυτού, την Δευτέρα ο Γ. Παπακωνσταντίνου έμεινε απελπιστικά μόνος στη σύνοδο του Eurogroup και δεν του επέτρεψαν καν να μιλήσει, αφού για τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα οι υπουργοί προτίμησαν να ενημερωθούν -κατά τρόπο εξωθεσμικό και τουλάχιστον άκομψο- από τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ στην τρόικα, Πόουλ Τόμσεν.
«Ας μην υποτιμάμε το πόσο σημαντικός ήταν ο Ντομινίκ Στρος Καν στο συντονισμό της δράσης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων», δήλωσε χθες με νόημα ο Μοχάμεντ Ελ Εριάν στο “Bloomberg”. Πράγματι, υπό το φως των γεγονότων των τελευταίων τριών ημερών φαίνεται ότι η διασταύρωση του Στρος Καν με την καμαριέρα στην Νέα Υόρκη ίσως αποδειχθεί μοιραία για την Ελλάδα, αφού εξέλιπε από το προσκήνιο ο μοναδικός παράγοντας που είχε ποντάρει την πολιτική του καριέρα στη διάσωση της χώρας.
Τετάρτη, 18 Μάιος 2011 02:12 .Καλύτερη επιβεβαίωση της θεωρίας του χάους δεν θα μπορούσε να υπάρξει από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών: όχι, το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Ν. Υόρκη δεν έφερε κάποιο τσουνάμι στην Ιαπωνία. Σίγουρα όμως το ατυχές συναπάντημα μιας καμαριέρας στην Ν. Υόρκη με την αχαλίνωτη σεξουαλική επιθετικότητα του Ντομινίκ Στρος Καν φέρνει την Ελλάδα πολύ κοντά στη χειρότερη μορφή χρεοκοπίας: την δήθεν «ήπια» επιμήκυνση χρέους προς τους ιδιώτες πιστωτές!
Απόντος του Ντομινίκ Στρος Καν από την πιο κρίσιμη, ίσως, συνεδρίασή τους για το ελληνικό ζήτημα, οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης αμέσως διολίσθησαν σε ανόητες και επικίνδυνες απειλές προς την Ελλάδα, με τις οποίες πριονίζουν το ίδιο το κλαδί της ευρωζώνης στο οποίο στέκονται. Η πιθανότητα χρεοκοπίας της Ελλάδας ή αναδιάρθρωσης του χρέους της έχει αυξηθεί μετά τη σύλληψη του επικεφαλής του ΔΝΤ, σχολίασε εύστοχα ο διαχειριστής της PIMCO, κορυφαίας εταιρείας διαχείρισης κεφαλαίων στον κόσμο.
Ο Ντομινίκ Στρος Καν ίσως παρασύρεται εύκολα από ζωικά ένστικτα, σίγουρα όμως δεν θα είχε πέσει στην παγίδα μιας πολιτικάντικης διαχείρισης ενός μείζονος οικονομικού προβλήματος, όπως φαίνεται ότι έπραξαν οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης την Δευτέρα και, πολύ περισσότερο, χθες, δια του προεδρεύοντος του Eurogroup, Ζαν Κλωντ Γιούνκερ:
Μετά τη δήλωση του Ολλανδού υπουργού Οικονομικών την Δευτέρα, ότι πίσω από κλειστές πόρτες οι υπουργοί συζητούν και την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ήλθε χθες ο προεδρεύων του Eurogroup να επιβεβαιώσει ότι συζητείται το λεγόμενο “reprofiling” του ελληνικού χρέους, δηλαδή μια επιμήκυνση σε εθελοντική βάση των ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας. Είναι η δεύτερη φορά που σπάει ένα «ταμπού» στη διάρκεια της κρίσης χρέους της ευρωζώνης: το περασμένο φθινόπωρο Μέρκελ και Σαρκοζί λανσάρισαν ανοήτως την ιδέα των ελεγχόμενων χρεοκοπιών από το 2013, οδηγώντας άλλες δυο χώρες της ευρωζώνης στο χείλος της χρεοκοπίας και δίνοντας τέλος στην υποχώρηση των ελληνικών spread. Χθες ο Ζαν Κλωντ Γιούνκερ διέλυσε την -όποια- βεβαιότητα των αγορών, ότι αποκλείεται οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση χρέους πριν το 2013 και οι συνέπειες θα φανούν πολύ σύντομα.
Είναι φανερό ότι οι υπουργοί ορισμένων χωρών του Βορρά, με πρώτη την Γερμανία αλλά εξαιρουμένης της Γαλλίας, παίζουν ένα επικίνδυνο πολιτικάντικο παιχνίδι με τη φωτιά: στην προσπάθειά τους να εκβιάσουν ακόμη μεγαλύτερες περικοπές στον ελληνικό προϋπολογισμό και ιδιωτικοποιήσεις με όρους αποικιοκρατίας, αλλά και στην παράλληλη προσπάθειά τους να δείξουν στους ψηφοφόρους των χωρών τους ότι δήθεν τους προστατεύουν από «επιδοτήσεις τεμπέληδων του Νότου», οι υπουργοί του Eurogroup απειλούν να επιφυλάξουν στην Ελλάδα τη χειρότερη μορφή χρεοκοπίας. Με την δήθεν «ήπια» επιμήκυνση, το χρέος της Ελλάδας δεν θα γίνει ούτε κατά ένα χιλιοστό πιο βιώσιμο, αλλά η χώρα θα βρεθεί πλήρως αποκλεισμένη από τις αγορές για πολλά χρόνια, με βαθμολογία χρεοκοπημένου κράτους από τους οίκους αξιολόγησης και υποχρεωμένη να «ζητιανεύει» για νέα «πακέτα» στήριξης από την Ευρώπη, με όλο και πιο δυσμενείς όρους.
Οι περισσότεροι παράγοντες της αγοράς αντιλήφθηκαν, βέβαια, ότι πρόκειται για μια πολιτική μπλόφα. «Τόσο το Παρίσι, όσο και το Βερολίνο αντιστέκονται στην ιδέα της άμεσης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και κανείς δεν πρέπει να ξεγελασθεί από τη συζήτηση περί επιμήκυνσης της χρονικής διάρκειας του χρέους προς ιδιώτες», έγραψαν οι “Financial Times” σε κύριο άρθρο τους, αποκαλύπτοντας την εκβιαστική μπλόφα. «Για τους ιδιώτες πιστωτές αυτή η λύση είναι πολύ λίγο διαφορετική από τα “κουρέματα” και θα ήταν εξίσου δύσκολο να την αποδεχθούν χωρίς κάποιου είδους πρόσθετο κίνητρο».
Όμως, αυτής της μορφής οι μπλόφες δυστυχώς έχουν την τάση να εγγράφονται στο μεγάλο «κιτάπι» των αγορών και να προκαλούν πλείστες όσες παρενέργειες, όπως έχει δείξει η πρόσφατη εμπειρία από τον «ξαφνικό έρωτα» Σαρκοζί και Μέρκελ με τις ελεγχόμενες χρεοκοπίες. Οι αγορές δεν ξεχνούν, άλλωστε, ότι και στην Αργεντινή το 2001 από μια «ήπια» επιμήκυνση διαχύθηκε ο πανικός στους καταθέτες των τραπεζών που οδήγησε λίγους μήνες αργότερα στην πτώχευση της χώρας. Εν ολίγοις, αν η προσπάθεια της Ελλάδας να αποφύγει τη χρεοκοπία και να επιστρέψει στην αγορά ήταν δύσκολη την Κυριακή της σύλληψης του Στρος Καν, από την Δευτέρα έγινε ακόμη πιο δύσκολη, ενώ η εμπιστοσύνη της αγοράς στους χειρισμούς των Ευρωπαίων υπουργών έπεσε στο ναδίρ.
Θα είχε αλλάξει, άραγε, πολλά η παρουσία του Στρος Καν στο Eurogroup της Δευτέρας; Σίγουρα, ναι. Ο επικεφαλής του ΔΝΤ είχε τη δική του ατζέντα για την Ελλάδα, καθώς σκόπευε να χρησιμοποιήσει πολιτικά τη διάσωση της χώρας από τη χρεοκοπία για να γίνει ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας. Γι’ αυτό -και όχι προφανώς από φιλελληνισμό, ή διάθεση αντιπολίτευσης στην Μέρκελ- θα έβαζε φραγμό στην ανεξέλεγκτη ανοησία Γερμανών, Ολλανδών, Αυστριακών και άλλων «θερμόαιμων» της ευρωζώνης.
Σύμφωνα με πληροφορίες που δεν είναι δυνατό βέβαια να διασταυρωθούν, όσο ο Στρος Καν βρίσκεται σε μια πτέρυγα αμερικανικής φυλακής (παρεμπιπτόντως: κρατείται σε πτέρυγα για κρατούμενους με μεταδοτικά νοσήματα!), ο επικεφαλής του ΔΝΤ σκόπευε να ζητήσει στη σύνοδο της Δευτέρας να εγκριθεί το συντομότερο η επιμήκυνση του δανείου των 110 δισ. ευρώ με μείωση επιτοκίου (που έχει μείνει μετέωρη από τις 25 Μαρτίου) και να δεσμευθούν οι υπουργοί ότι θα προσφερθεί η αναγκαία χρηματοδότηση στην Ελλάδα από το EFSF το 2012 και το 2013, ώστε η χώρα να εφαρμόσει ένα αναθεωρημένο μνημόνιο, με στόχο τη μείωση του ελλείμματος δύο με τέσσερα χρόνια αργότερα από τους αρχικούς στόχους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτές ακριβώς τις προτάσεις, όπως προκύπτει από προηγούμενες δηλώσεις του Γ. Παπακωνσταντίνου, θα υποστήριζε στη σύνοδο της Δευτέρας και η ελληνική πλευρά, προφανώς σε συνεννόηση με τον Στρος Καν, ο οποίος θα τα υποστήριζε. Αντ’ αυτού, την Δευτέρα ο Γ. Παπακωνσταντίνου έμεινε απελπιστικά μόνος στη σύνοδο του Eurogroup και δεν του επέτρεψαν καν να μιλήσει, αφού για τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα οι υπουργοί προτίμησαν να ενημερωθούν -κατά τρόπο εξωθεσμικό και τουλάχιστον άκομψο- από τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ στην τρόικα, Πόουλ Τόμσεν.
«Ας μην υποτιμάμε το πόσο σημαντικός ήταν ο Ντομινίκ Στρος Καν στο συντονισμό της δράσης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων», δήλωσε χθες με νόημα ο Μοχάμεντ Ελ Εριάν στο “Bloomberg”. Πράγματι, υπό το φως των γεγονότων των τελευταίων τριών ημερών φαίνεται ότι η διασταύρωση του Στρος Καν με την καμαριέρα στην Νέα Υόρκη ίσως αποδειχθεί μοιραία για την Ελλάδα, αφού εξέλιπε από το προσκήνιο ο μοναδικός παράγοντας που είχε ποντάρει την πολιτική του καριέρα στη διάσωση της χώρας.
Τρίτη 17 Μαΐου 2011
Δευτέρα 16 Μαΐου 2011
ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΙΕΘΝΩΝ ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ - B.I.S. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΗΣ!
ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΙΕΘΝΩΝ ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ: Η ευρηματική δημιουργία του χρήματος, η ιδιάζουσα λειτουργία του χρηματοπιστωτικού κλάδου, οι τραπεζικές επιδρομές, η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών και η ενδεχόμενη χειραγώγηση της τιμής του χρυσού, από την τραπεζική ναυαρχίδα.
«Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ο M.A. Rothschild, επιφανές μέλος της ομώνυμης ευρωπαϊκής (γερμανικής) ιουδαϊκής οικογένειας, η οποία ίδρυσε στα τέλη του 18ου αιώνα τα γνωστά τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ο δε αμερικανοκαναδός οικονομολόγος J.K. Galbraith, γνωστός υπέρμαχος του φιλελευθερισμού, είχε τονίσει ότι, «Η διαδικασία, με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν νέο χρήμα, είναι τόσο απλή, που το μυαλό αηδιάζει».
Αναλυτικότερα, με τη διαδικασία της «δημιουργίας» χρήματος «κατασκευάζεται» ουσιαστικά το «λογιστικό χρήμα», το οποίο στη συνέχεια «διοχετεύεται» στο κυκλοφοριακό σύστημα της Οικονομίας. Το γεγονός αυτό δεν συμβαίνει βέβαια με την εκτύπωση χρημάτων, αλλά με την λήψη δανείων εκ μέρους του δημοσίου, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, από τις εμπορικές τράπεζες – επίσης, με τη δανειοδότηση των ιδιωτικών τραπεζών από τις εκάστοτε κεντρικές τους, ή από την αντίστοιχη μεταξύ τους, στη διατραπεζική αγορά.
Για παράδειγμα, όταν μία εταιρεία (ιδιώτης, δημόσιο) δανείζεται από μία εμπορική τράπεζα, «δημιουργούνται» αυτόματα νέα χρήματα – όπως και όταν η ιδιωτική τράπεζα δανείζει κάποια άλλη ή δανείζεται από την κεντρική. Εκτός αυτού, δημιουργούνται επίσης νέα χρήματα από τις ιδιωτικές τράπεζες, όταν αγοράζουν στοιχεία του Ενεργητικού τους (αξιόγραφα, ακίνητα κλπ), ανοίγοντας πιστωτικό λογαριασμό (όψεως) στον πωλητή, με τον οποίο συναλλάσσονται.
Έτσι λοιπόν, η «δημιουργία» του νέου χρήματος είναι συνδεδεμένη με τη δημιουργία πιστώσεων, ενώ η εξόφληση των πάσης φύσεως δανείων, ή η πώληση των στοιχείων του ενεργητικού από τις τράπεζες «καταστρέφει», περιορίζει δηλαδή, την υφιστάμενη ποσότητα χρημάτων. Τα «άϋλα» χρήματα δε που «παρασκευάζονται» ή «καταστρέφονται» με αυτόν τον τρόπο, ονομάζονται, σε αντίθεση με αυτά που προέρχονται από τα ευγενή μέταλλα, «Fiat Money» - από το λατινικό «fiat», το οποίο μεταφράζεται ως «δημιουργία» (στην προκειμένη περίπτωση, χρήματα που δημιουργούνται από το τίποτα.
Είναι ίσως σκόπιμο να προσθέσουμε εδώ ότι, τα χρήματα που δημιουργούνται με αυτή τη «μαγική» διαδικασία, αντιπροσωπεύουν πραγματικές αξίες (ΑΕΠ), εφόσον δανείζονται έναντι υλικών αξιών (ακίνητα, αξιόγραφα, μετοχές κλπ), οι οποίες «δεσμεύονται» από τις τράπεζες σαν εγγυήσεις. Όταν όμως οι υλικές αυτές αξίες είναι υπερτιμημένες, όπως στο παράδειγμα των Subprimes (Η.Π.Α., Ισπανία, Ιρλανδία κλπ), όταν δηλαδή υπάρχουν «στρεβλώσεις» στις αγορές, τότε τα χρήματα που δημιουργούνται με το συγκεκριμένο αντίκρισμα είναι εντελώς αδικαιολόγητα – με αποτέλεσμα να «εκβάλλουν» στις γνωστές μας χρηματοπιστωτικές κρίσεις, όπου «καταστρέφονται» (διαγράφονται) στην πραγματικότητα οι υπερβάλλουσες ποσότητες.
Οφείλουμε να σημειώσουμε επίσης ότι, οι εμπορικές τράπεζες επιτρέπεται να δανείζουν στους καταναλωτές (επιχειρήσεις και ιδιώτες), ένα συγκεκριμένο πολλαπλάσιο ποσόν των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους (καταθέσεων), στην εκάστοτε κεντρική τράπεζα. Στην Ευρώπη (ΕΚΤ) είναι υποχρεωμένες να διαθέτουν ένα ελάχιστο απόθεμα καταθέσεων (ρεζέρβα) ύψους 2% - γεγονός που σημαίνει ότι μπορούν να δανείζουν το 50πλάσιο των καταθέσεων που διατηρούν στην κεντρική τράπεζα, με τη μορφή λογιστικών χρημάτων (θα αλλάξει στο 33πλάσιο, με βάση τη συνθήκη της Βασιλείας ΙΙΙ, αλλά από το 2018 – τόσος ήταν ο «πολλαπλασιαστής» κεφαλαίων στη Lehman Brothers, όταν χρεοκόπησε).
Σε ορισμένες χώρες (Καναδάς, Σουηδία, Μ. Βρετανία) δεν είναι υποχρεωμένες οι ιδιωτικές τράπεζες να διαθέτουν ελάχιστα αποθέματα στις κεντρικές. Φυσικά τηρούνται παράλληλα ορισμένοι άλλοι κανόνες, όπως το ύψος των καταθέσεων σε σχέση με την εκχώρηση δανείων, έτσι ώστε να υπάρχει κίνητρο για τις τράπεζες, η «διαχείριση» των αποταμιεύσεων και διάφοροι άλλοι, στους οποίους θα αναφερθούμε εκτενέστερα στο μέλλον. Ειδικά όσον αφορά τα μετρητά χρήματα, η δημιουργία τους είναι αποκλειστικό «προνόμιο» της εκάστοτε κεντρικής τράπεζας – αν και αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος (περί το 3%), της συνολικής ποσότητας χρήματος, ενώ βαίνουν συνεχώς μειούμενα.
Η αιτία της μείωσης των μετρητών χρημάτων, ανεξάρτητα με τα όσα συνήθως λέγονται, είναι η περιορισμένη ωφέλεια (κερδοφορία) των τραπεζών, αφού δεν μπορούν να 50πλασιαστούν ανάλογα - παράλληλα με το ότι απαιτούνται ίσου ύψους καταθέσεις των εμπορικών, στις κεντρικές τράπεζες. Αυτός είναι ουσιαστικά ο κύριος λόγος, για τον οποίο οι συναλλαγές με μετρητά χρήματα περιορίζονται συνεχώς, ακόμη και νομοθετικά, αντικαθιστάμενες με το «πλαστικό χρήμα», με τη χρήση επιταγών ακόμη και για μικρά ποσά κλπ. Οι τράπεζες αντιπαθούν λοιπόν τις συναλλαγές με μετρητά, επειδή διαθέτουν συνήθως πολύ περιορισμένα αποθέματα πραγματικών χρημάτων – για κανέναν άλλο λόγο.
Συνεχίζοντας, από τα παραπάνω τεκμηριώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η «τοκογλυφική» λειτουργία των τραπεζών, η οποία δεν είναι «σχήμα λόγου», αλλά απτή πραγματικότητα. Για παράδειγμα, όταν μία τράπεζα διαθέτει καταθέσεις ενός εκατομμυρίου στην κεντρική μπορεί, σύμφωνα με όσα έχουμε αναφέρει, να δανείζει 50 εκατομμύρια – δηλαδή, 49.000.000 περισσότερα από αυτά που διαθέτει. Εάν χρεώνει λοιπόν επιτόκιο 5%, κερδίζει ετήσια 2.500.000, διαθέτοντας καταθέσεις ύψους 1.000.000. Επομένως, κερδίζει 250% ετησίως στο ποσόν που πραγματικά «επενδύει» - ένα εξόφθαλμα τοκογλυφικό επιτόκιο, άνω του 20% μηνιαία (οι τοκογλύφοι κερδίζουν πολύ λιγότερα).
Εάν συμπληρώσουμε δε ότι οι τράπεζες, με διάφορα τεχνάσματα πολλαπλασιάζουν ακόμη περισσότερο τον «αέρα» που δανείζουν (για παράδειγμα, όταν ασφαλίζουν τα δάνεια τους, θεωρούνται σαν να μην υπάρχουν – έτσι λειτούργησαν οι τράπεζες με τα γνωστά μας πια CDS, τα Credit Default Swaps), τότε τα επιτόκια που απολαμβάνουν στο αρχικό τους εγγυητικό κεφάλαιο του 1.000.000, ξεπερνούν κατά πολύ το 500% ετησίως.
Επίσης από εδώ διαπιστώνεται το τεράστιο πρόβλημα που θα δημιουργούταν στις τράπεζες των χωρών που έχουν δανείσει τη χώρα μας (κάτι ανάλογο συνέβη με την πτώχευση της Lehman Brothers), στην περίπτωση μίας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της. Στον Πίνακα Ι φαίνεται, για παράδειγμα, ότι, οι Γαλλικές τράπεζες, οι οποίες είχαν δανείσει στην Ελλάδα 75 δις $, είχαν καταθέσεις στην ΕΚΤ, για το συγκεκριμένο βέβαια δάνειο, το πολύ 1,5 δις $ - με υποθετικό πολλαπλασιαστή (leverage – ξεπερνάει συχνά το 100πλάσιο) μόλις 50πλάσιο.
Διαπιστώνεται ότι, υποθέτοντας πως όλες οι ξένες τράπεζες δάνεισαν τη χώρα μας μόνο με το 50πλάσιο των καταθέσεων τους στην εκάστοτε κεντρική τους, διέθεσαν μόλις 6,052 δις $ - για συνολικά δάνεια 302.600 εκ. $. Εάν όμως η Ελλάδα χρεοκοπούσε, θα ήταν υποχρεωμένες να καταθέσουν τα υπόλοιπα 296,548 δις $ στην κεντρική τράπεζα – ένα πραγματικά τεράστιο ποσόν (το 50πλάσιο), το οποίο θα οδηγούσε ίσως κάποιες από αυτές επίσης στη χρεοκοπία (ένα από τα σημαντικότερα «διαπραγματευτικά χαρτιά», το οποίο φαίνεται ότι δεν χρησιμοποίησε η κυβέρνηση μας, για λόγους που μόνο η ίδια γνωρίζει).
Ένα επόμενο συμπέρασμα είναι το ότι, μας δάνεισαν 6,52 δις $ πραγματικά χρήματα, εισπράττοντας «τοκογλυφικούς τόκους» για 302.600 δις $ λογιστικό χρήμα (το ίδιο συμβαίνει προφανώς και με τις Ελληνικές τράπεζες, όσον αφορά τα δάνεια τους στο δημόσιο). Το τι θα σήμαινε μία ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ιρλανδίας, η οποία οφείλει πάνω από 730 δις $ στις τράπεζες (εξ αυτών, τα 508,6 δις $ στις ευρωπαϊκές), είναι τουλάχιστον «ανατριχιαστικό». Πόσα κερδίζουν βέβαια οι νέοι δανειστές μας, από το «πακέτο» στήριξης της οικονομίας μας, με το «ψηφιακό ποσόν» των 110 δις € που μας δανείζουν πλέον ενυπόθηκα, με «δόσεις υποτέλειας», είναι αρκετά εμφανές – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν θα έχουν την παραμικρή διάθεση να μας «επιτρέψουν» (επιστρέψουν) την Εθνική μας κυριαρχία.
Ο κίνδυνος τώρα των μαζικών αναλήψεων των καταθετών από τις τράπεζες (επιδρομή στις τράπεζες - Bank run) οφείλεται στο ότι, οι τράπεζες διαθέτουν μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό των καταθέσεων σε μετρητά, της τάξης του 3%. Εάν λοιπόν ένας μεγαλύτερος αριθμός καταθετών θελήσει να αποσύρει τα χρήματα του, οι τράπεζες αδυνατούν να τα διαθέσουν. Έτσι συνέβη σε γενικές γραμμές στην κρίση του 1930 - κάτι που τελικά επιλύθηκε αργότερα, ως ένα βαθμό, με τη βοήθεια της ίδρυσης των κεντρικών τραπεζών, οι οποίες καλύπτουν (εν μέρει φυσικά), τέτοιου είδους ενδεχόμενα (Bank run).
Αυτό που επίσης συνέβη στην ίδια κρίση (1930), ήταν η μανία «αποχρέωσης» των νοικοκυριών (επιστροφή παλαιών δανείων, κανένας νέος δανεισμός) – γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα, αφενός μεν την «καταστροφή» μεγάλων ποσοτήτων χρήματος, αφετέρου το μηδενισμό της δημιουργίας νέων (μία από τις σημαντικότερες «παρενέργειες» του φαινομένου του «στασιμοπληθωρισμού», από τον οποίο κινδυνεύει τα μέγιστα σήμερα η χώρα μας, λόγω της ΔΝΤ-πολιτικής, στην οποία «σέρνεται» κυριολεκτικά η κυβέρνηση μας).
Χωρίς να επεκταθούμε σε περαιτέρω λεπτομέρειες, αφού ο σκοπός του κειμένου μας είναι διαφορετικός (θα επανέλθουμε με ιδιαίτερο άρθρο μας), δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί, ποια είναι η τελική πηγή των χρημάτων – κάτι αντίστοιχο δηλαδή, με την αναζήτηση της αρχής του σύμπαντος και του δημιουργού του.
Ψάχνοντας την απάντηση, καταλήγει εύκολα στην Τράπεζα των Τραπεζών – στην «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών» δηλαδή (Bank for International Settlements ή BIS) η οποία, με έδρα τη Βασιλεία, λειτουργεί ουσιαστικά σαν την κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών. Η πόλη αυτή της Ελβετίας είναι γνωστή από τους κανόνες που θεσπίζονται για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, με την ονομασία Βασιλεία Ι, Βασιλεία ΙΙ κλπ. Επίσης, από την εντυπωσιακά μεγάλη έκθεση χρυσού και πολυτίμων λίθων, στην οποία πρωτοστατούν οι Εβραίοι.
Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ BIS
Η «κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών» (BIS) είναι μία διεθνής οργάνωση του χρηματοπιστωτικού κλάδου, η οποία διαχειρίζεται ένα μέρος των διεθνών συναλλαγματικών αποθεμάτων. Ιδρύθηκε το 1930 από τις κεντρικές τράπεζες του Βελγίου, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Μ. Βρετανίας και της Ιταλίας, καθώς επίσης από δύο ομίλους ιδιωτικών τραπεζών των Η.Π.Α. και της Ιαπωνίας. Ο αρχικός σκοπός της ίδρυσης της ήταν η εξασφάλιση της ικανότητας αποπληρωμής των πολεμικών αποζημιώσεων του 1ου παγκοσμίου πολέμου από τη Γερμανία, σε συνδυασμό με το Young-Plan (συμφωνία αποζημιώσεων και προγραμματισμός της πληρωμής τους, η οποία γράφτηκε το 1929 και υιοθετήθηκε το 1930).
Ήδη όμως από το 1931, όπου σταμάτησε η πληρωμή των αποζημιώσεων εκ μέρους της Γερμανίας, λόγω της παγκόσμιας τότε χρηματοπιστωτικής κρίσης, έπαψε να υφίσταται ο λόγος, για τον οποίο ιδρύθηκε η τράπεζα. Εν τούτοις, συνέχισε τη λειτουργία της, αφού μετατράπηκε στην κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, η οποία συνέβαλλε στη στενότερη συνεργασία των κεντρικών τραπεζών μεταξύ τους - ενώ προσέφερε δυνατότητες νέων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων (businesses).
Στην BIS αντιπροσωπεύονταν κυρίως τα ηγετικά αμερικανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (JP Morgan Chase & Co, Morgan Stanley, Chase National Bank of Rockefeller, Dillon-Read Group, Bank house J.Henry Schroeder New York), τα οποία ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για «επιχειρηματικές συνεργασίες» με τη Γερμανία. Από γερμανικής πλευράς, συμμετείχε κυρίως ο Kurt von Schroeder, ένας από τους σημαντικότερους χρηματοδότες του Hitler.
Στην περίοδο του Εθνικοσοσιαλισμού (1933-1945), η BIS θεωρούταν ιδιαίτερα «φιλοναζιστική», με μία εξαιρετικά μεγάλης επιρροής γερμανική ομάδα εντός της. Για παράδειγμα, ο αντιπρόεδρος της γερμανικής κεντρικής τράπεζας του 3ου Ράιχ ήταν ένας από τους προέδρους της BIS. Το 1938, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας, η BIS ανέλαβε τον αυστριακό χρυσό, ενώ «βοήθησε» στην αποστολή μέρους του τσεχικού χρυσού, προς όφελος των ναζί, μετά την κατάληψη της Τσεχίας (1939). Τότε, ο βρετανός λόρδος Montagun Norman, ένας από τους προέδρους της BIS και ταυτόχρονα διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, δεν εμπόδισε τη μεταφορά του τσεχικού χρυσού, προς όφελος των ναζί.
Τον Απρίλιο του 1939 ανέλαβε επίσημα πρόεδρος της BIS ο αμερικανός δικηγόρος Thomas Mc Kittrick, ο οποίος εκπροσωπούσε παράλληλα τα συμφέροντα των Rockefellers, ενώ κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, η BIS διακανόνιζε όλες τις απαιτούμενες συναλλαγματικές δραστηριότητες του 3ου Ράιχ – όπως, για παράδειγμα, τις «συναλλαγές» με τον κλεμμένο χρυσό των κεντρικών τραπεζών των χωρών που είχαν καταληφθεί από τη ναζιστική Γερμανία. Το ίδιο χρονικό διάστημα, η τράπεζα ήταν ο μυστικός τόπος συνάντησης γερμανών, ηγετικών στελεχών του Hitler, με διεθνείς τραπεζίτες - καθώς επίσης, με τον αρχηγό της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας στην Ελβετία.
Το 1943, οι προσπάθειες του τότε υπουργού οικονομικών των Η.Π.Α., καθώς επίσης της εξόριστης νορβηγικής κυβέρνησης να πάψει η λειτουργία της BIS, λόγω της ναζιστικής της «καταγωγής», δεν ευοδώθηκαν – μεταξύ άλλων, ο Keynes ήταν υπέρ της διατήρησης της, τεκμηριώνοντας τη θέση του με το ότι, η BIS θα φαινόταν χρήσιμη για την «επανόρθωση» της οικονομίας μετά τον πόλεμο. Μέχρι το 1990 δε έγιναν μεγάλες προσπάθειες για να διατηρηθεί κρυφό το ναζιστικό παρελθόν της BIS - παρά το ότι το 1952 είχε γραφεί ένα βιβλίο για την ιστορία της, από το Δανό K.Moltke.
Το βιβλίο αναφερόταν ουσιαστικά στην «υπόγεια» σχέση και στη στενή συνεργασία του αμερικανικού με το γερμανικό Καρτέλ, με συνδετικό κρίκο την τράπεζα των τραπεζών – κάτι που ενδεχομένως συνεχίζει να συμβαίνει, ειδικά όσον αφορά τα δύο αυτά ηγετικά Καρτέλ των πολυεθνικών. Πρόκειται λοιπόν για τη «φωλιά του κτήνους», όπως χαρακτηρίζουν το αιμοβόρο, αδρανές κερδοσκοπικό κεφάλαιο πολλοί οικονομολόγοι, η οποία (φωλιά) είναι ταυτόχρονα η «σκοτεινή σπηλιά» συνάντησης και συντονισμού του γερμανικού με το αμερικανικό, αλλά και με τα υπόλοιπα «δυτικά» Καρτέλ (των εντολοδόχων του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας δηλαδή).
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ BIS
Η τράπεζα των τραπεζών άρχισε να λειτουργεί κανονικά το 1945, αφού άλλαξε το καταστατικό της - έτσι ώστε όλες οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες, επίσης οι σοσιαλιστικές (με εξαίρεση τη Σοβιετική Ένωση και την Α. Γερμανία), να είναι μέλη της. Μεταξύ των ετών 1962 και 1971, το κεντρικό βάρος των δραστηριοτήτων της ήταν η καταπολέμηση των συναλλαγματικών κρίσεων, σε στενή συνεργασία με τους G10, όπου εκπροσωπούνταν οι κεντρικές τράπεζες των δέκα σημαντικότερων μελών του ΔΝΤ και της Ελβετίας (δεν ήταν τότε μέλος του Ταμείου). Από το 1971, μετά το χρονικό σημείο δηλαδή που έπαψε να ισχύει ο κανόνας του χρυσού και η σύνδεση των νομισμάτων με το δολάριο, οι δραστηριότητες της BIS αφορούσαν κυρίως τις ευρωπαϊκές αγορές συναλλάγματος, την επίβλεψη των τραπεζών, καθώς επίσης των ασφαλιστικών εταιρειών.
Ουσιαστικά η BIS είναι μία διεθνής «οργάνωση», η οποία «ορίζεται» από το ιδιαίτερο status μίας ανώνυμης εταιρείας «εξειδικευμένου Δικαίου», με έδρα τη Βασιλεία και δύο υποκαταστήματα – στην πρωτεύουσα του Μεξικού και στο Χονγκ Κονγκ. Τα ίδια κεφάλαια της ήταν αρχικά 1,5 δις «χρυσά φράγκα», χωρισμένα σε 600.000 μετοχές, αξίας 2.500 «χρυσά φράγκα» η κάθε μία (ένα «χρυσό φράγκο» αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο από 0,29 γραμμάρια καθαρού χρυσού).
Κατά τον επίσημο ισολογισμό της από τις 31.10.2010, το μετοχικό κεφάλαιο είναι χωρισμένο σε 547.125 μετοχές, αξίας 5.000 SDR (Special Drawing Right) εκάστης. Το SDR είναι μία ειδική μονάδα μέτρησης, ένα ειδικό, δικό τους νόμισμα δηλαδή («Θεϊκό»), το οποίο χρησιμοποιεί το ΔΝΤ – στις 31.03.2009 το 1 SDR αντιστοιχούσε με 1,493 $, ενώ υπολογίζεται σε σχέση με ένα ειδικό καλάθι διαφόρων ισχυρών νομισμάτων (η στενή σχέση της τράπεζας των τραπεζών με το ΔΝΤ, τον εντολοδόχο του Καρτέλ, καθώς επίσης οι ειδικοί μέθοδοι μέτρησης/αξιολόγησης που χρησιμοποιούνται από το Βατικανό του Κεφαλαίου, όπως αποκαλείται από κάποιους η BIS, είναι φανερή).
Οι μέτοχοι της είναι κεντρικές τράπεζες ενώ, παρά το καινούργιο καταστατικό της, υπάρχουν ακόμη μερικοί ιδιώτες-μέτοχοι, οι οποίοι δεν θέλουν να αποκαλυφθούν τα στοιχεία τους και δεν τους γνωρίζει κανένας «θνητός».
Στη Γενική Συνέλευση, στο ανώτατο όργανο της τράπεζας, συμμετείχαν το 2001 συνολικά 49 κεντρικοί τραπεζίτες με δικαίωμα ψήφου. Εκτός από τις χώρες των G10, μέλη είναι η ΕΚΤ (1999), οι κεντρικές τράπεζες όλων των δυτικοευρωπαϊκών χωρών, αρκετές της Α. Ευρώπης και οι σημαντικότερες ασιατικές χώρες – περαιτέρω, οι μεγαλύτερες λατινοαμερικανικές τράπεζες, καθώς επίσης οι κεντρικές τράπεζες της Κίνας, της Ινδίας, της Σαουδικής Αραβίας και της Ν. Αφρικής.
Η BIS διαχειρίζεται, από τη θέση της σαν κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, ένα μέρος των συναλλαγματικών αποθεμάτων πάρα πολλών κρατών, καθώς επίσης χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Τέλη του 2000, τα συναλλαγματικά αποθέματα που διατηρούνταν εκεί ήταν της τάξης του 7% των παγκοσμίων αποθεμάτων, με πελάτες της 120 κεντρικές τράπεζες.
Τα χρηματικά αποθέματα διατηρούνται σε κατάσταση «υψηλής ρευστότητας», έτσι ώστε να διατίθενται αμέσως, όταν χρειαστούν. Η BIS λειτουργεί επίσης σαν επενδυτική τράπεζα (Investment Bank) των κεντρικών τραπεζών, με στόχο την αύξηση των αποδόσεων τους από τα συναλλαγματικά τους αποθέματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις δε εκχωρεί βραχυπρόθεσμες «διευκολύνσεις», ενώ χρηματοδοτεί συνήθως δάνεια, τα οποία εγγυάται η Παγκόσμια Τράπεζα ή το ΔΝΤ.
Περαιτέρω η BIS είναι, με βάση το καταστατικό της, ένα φόρουμ διεθνούς συνεργασίας για χρηματοοικονομικά θέματα, καθώς επίσης για τα θέματα του χρυσού. Συμμετέχει σε διαδικασίες στήριξης των ευρωπαϊκών νομισμάτων ενώ, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, όπου έχουν αυξηθεί οι διασυνοριακές ροές των χρημάτων σε μεγάλο βαθμό, «εποπτεύει» επίσημα τις κινήσεις τους (προφανώς, με τις πληροφορίες που κατέχει, μπορεί να κερδίζει απεριόριστες ποσότητες χρημάτων). Στον τομέα των ιδιωτικών τραπεζών, ασχολείται με τις συνθήκες εποπτείας τους (Βασιλεία Ι, ΙΙ, ΙΙΙ κλπ), όπως τα ελάχιστα ίδια κεφάλαια τους (8% του συνολικού τους ενεργητικού). Με τον τομέα των ασφαλιστικών εταιρειών ασχολείται η «διεθνής ένωση των Αρχών εποπτείας των ασφαλειών» (IAIS, μέλη 100 κράτη), η γραμματεία της οποίας έχει έδρα, από το 1988, στην BIS.
Ολοκληρώνοντας, η BIS ασχολείται με την έρευνα στους τομείς της πολιτικής χρήματος, εκδίδει μελέτες σε επιστημονικά έντυπα, καθώς επίσης γενικές οικονομικές αναλύσεις ανά τρίμηνο. Συγκεντρώνει στοιχεία από όλα τα μέλη της και τα εμφανίζει σε διεθνείς τραπεζικές στατιστικές, με ιδιαίτερη σημασία στην πρόβλεψη των κινδύνων υπερχρέωσης των κρατών, καθώς επίσης την έγκαιρη διαπίστωση μελλοντικών κρίσεων – σε συνεργασία με τον ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Τέλος, πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν κατάφερε να προβλέψει έγκαιρα την παρούσα οικονομική κρίση, η οποία ξεκίνησε (επίσημα) με την κατάρρευση της Lehman Brothers - παρά την οργάνωση, την ποιότητα και τις λεπτομερείς, παγκόσμιες πληροφορίες της. Άλλοι βέβαια πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο:
Ότι δηλαδή η ίδια την προκάλεσε, συντονίζοντας τις δυνάμεις όλου του τραπεζικού συστήματος, στα πλαίσια της ολοκληρωτικής επίθεσης του Καρτέλ εναντίον των αδύναμων χωρών, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των εργαζομένων της «δύσης» - με στόχους είτε την υποδούλωση συγκεκριμένων χωρών (με τη βοήθεια της αποκρατικοποίησης της Πολιτικής), είτε την ήττα του κοινωνικού καπιταλισμού από τον μονοπωλιακό, είτε τη «λεηλασία» κάποιων επιχειρήσεων (ιδίως των κερδοφόρων κοινωφελών), είτε τη «συμπίεση» των αμοιβών των εργαζομένων (στο ύψος του κινεζικού «προτύπου»), είτε άλλους.
ΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ
Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) είναι προφανώς το κέντρο, το «σημείο μηδέν» δηλαδή, του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος – «η φωλιά του Κτήνους», η «ναυαρχίδα» των διεθνών τοκογλύφων καλύτερα, η οποία «απομυζά» το αίμα που ρέει στο κυκλοφοριακό σύστημα των αγορών. Η οργάνωση επιτυγχάνει ετήσια κέρδη δισεκατομμυρίων, χωρίς να πληρώνει ούτε στο ελάχιστο φόρους, όπως όλοι εμείς οι θνητοί. Οι ικανότατοι διαχειριστές της διαπραγματεύονται με αξιόγραφα, με χρυσό και με κάθε άλλου είδους εμπορεύματα (commodities), σε έναν δικό τους κόσμο χωρίς σύνορα – ενώ κανένα δικαστήριο και καμία κυβέρνηση δεν ελέγχει τις δραστηριότητες τους. Όποιος θελήσει να επισκεφθεί τα 18όροφα κεντρικά της, δίπλα από το σιδηροδρομικό σταθμό της Βασιλείας, οφείλει να γνωρίζει ότι εισέρχεται σε διεθνές έδαφος, αφού η Ελβετική αστυνομία δεν έχει καμία δικαιοδοσία (πηγή: Tagespiegel).
Οι συζητήσεις που γίνονται στις «οχυρωμένες», ασφαλείς εγκαταστάσεις της BIS είναι απόλυτα εμπιστευτικές – ενώ οι αίθουσες είναι μονωμένες, έτσι ώστε να μην μπορούν να ακουστούν αυτά που διαδραματίζονται εντός τους. Πέντε φορές ετήσια συναντώνται εδώ οι κυρίαρχοι των επιτοκίων και των ποσοτήτων χρημάτων που διατίθενται στις αγορές παγκοσμίως, για μυστικές ανταλλαγές απόψεων. Οι κεντρικοί τραπεζίτες των 56 χωρών-μελών της Γενικής της συνέλευσης σήμερα, αποφασίζουν στη Βασιλεία για τις πολιτικές αντιμετώπισης του χάους που βασιλεύει στις χρηματοπιστωτικές αγορές, καθώς επίσης για τα «πακέτα» στήριξης των χωρών που είναι αντιμέτωπες με οικονομικές κρίσεις – χωρίς κανένας να ενημερώνεται για το περιεχόμενο των άκρως απορρήτων συζητήσεων τους.
Στο ίδιο κτίριο στεγάζεται το «Συμβούλιο της Βασιλείας για την εποπτεία των τραπεζών», καθώς επίσης το «Συμβούλιο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας» (Financial Stability Board) – εκείνες οι οργανώσεις δηλαδή, στις οποίες οι χρηματοπιστωτικοί «επόπτες» των 20 μεγαλυτέρων κρατών (G20) συμφωνούν μόνοι τους τα ελάχιστα «στάνταρντ» (συμφωνίες της Βασιλείας), για την προστασία του κλάδου του χρήματος. Η BIS, στην προκειμένη περίπτωση, δεν διαθέτει μόνο τους χώρους συνάντησης, αλλά τις ειδικές της γνώσεις, καθώς επίσης τα 550 άτομα του προσωπικού της.
Η βασική ασχολία όμως του προσωπικού της, είναι η διαχείριση ενός μέρους των αποθεμάτων (ρεζέρβες) της ΕΚΤ ή της Fed, με εντολή δική τους. Τα κέρδη από τη διαχείριση κεφαλαίων των κεντρικών τραπεζών, ύψους περί τα 300 δις €, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα (περί τα 2,68 δις $), ενώ καθιστούν ανεξάρτητη την BIS. Οι «κυρίαρχοι του παιχνιδιού» εδώ είναι οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών και όχι οι εθνικές κυβερνήσεις - γεγονός που προστατεύει την τράπεζα από τις πολιτικές επιρροές. Όπως λέγεται δε, «Εδώ αποφασίζουν μόνο οι Bernanke οι Trichet αυτού του κόσμου, κανένας πολιτικός».
Ίσως το σημαντικότερο πρόσφατο γεγονός, ήταν η υποχρεωτική αύξηση των ιδίων κεφαλαίων των τραπεζικών ιδρυμάτων, με βάση τα οποία προσφέρουν δάνεια έως και 50πλάσια των χρημάτων, τα οποία πραγματικά διαθέτουν – με αντίστοιχο πολλαπλασιασμό των ευκαιριών (κερδών), αλλά και του ρίσκου, στην περίπτωση που οι τοποθετήσεις τους (δάνεια, επενδύσεις) αποδειχθούν ζημιογόνες. Η μείωση του πολλαπλασιαστή αυτού στο 33 (50 σήμερα), από το 2018, η τοποθέτηση δηλαδή ενός ανωτάτου ορίου χρέωσης των τραπεζών, στο 33πλάσιο των καταθέσεων τους στις εκάστοτε κεντρικές τράπεζες, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στο διεθνές τραπεζικό λόμπυ.
Ο παγκόσμιος σύλλογος των μεγάλων τραπεζών (Institute of International Finance), πρόεδρος του οποίου είναι ο κ. J. Ackerman της Deutsche Bank (μάλλον εβραϊκής καταγωγής), προειδοποίησε την επιτροπή (BIS), ισχυριζόμενος ότι θα χαθούν τουλάχιστον 10.000.000 θέσεις εργασίας – κάτι που θεωρήθηκε εντελώς εσφαλμένο, αφού ένα ελάχιστο μόνο μέρος των τραπεζικών δανείων καταλήγει στην πραγματική οικονομία. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος τοποθετείται στα χρηματιστήρια, με υπερ100πλάσιο «πολλαπλασιαστή» – γεγονός που προσφέρει ονειρικές αποδόσεις στις τράπεζες (αλλά και απίστευτα μεγάλα ρίσκα).
Η BIS ΚΑΙ Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ
Ο αμερικανικός όμιλος GATA (Gold Anti-Trust Action Committee), κατέθεσε το Φεβρουάριο του 2002 (λίγο αργότερα ξεκίνησε παραδόξως η άνοδος των τιμών του χρυσού, μετά από πάρα πολλά χρόνια σταθερής διατήρησης της ισοτιμίας του), στο δικαστήριο της Βοστόνης, αγωγή εναντίον του αμερικανικού αποθετηρίου, της κεντρικής τράπεζας των Η.Π.Α. (Fed), καθώς επίσης διαφόρων μεγάλων τραπεζών. Κατηγορούμενοι ήταν πολιτικοί, όπως ο πρώην Πρόεδρος B. Clinton και ο πρώην υπουργός οικονομικών L. Summers, ο διοικητής της Fed κ. A. Greenspan, καθώς επίσης οι πολυεθνικές τράπεζες, μεταξύ των οποίων η BIS, η J.P.Morgan, η Chase Manhattan, η Citigroup, η Goldman Sachs και η Deutsche Bank.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η κυβέρνηση των Η.Π.Α., σε συνεργασία με τις ηγετικές τράπεζες του κλάδου, είχε «χειραγωγήσει» από το 1994 και μετά την τιμή του χρυσού, με στόχο τη διατήρηση της σε χαμηλά επίπεδα. Ο στόχος των τραπεζών ήταν η επίτευξη μεγάλων κερδών, ενώ η κυβέρνηση των Η.Π.Α. αποσκοπούσε στην παραπλάνηση του υπολοίπου κόσμου, σε σχέση με την ισχύ του δολαρίου – το οποίο ουσιαστικά διατηρούταν τεχνητά υπερτιμημένο, έτσι ώστε να παραμένει παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, χωρίς τον ανταγωνισμό των υπολοίπων νομισμάτων (πηγές: B.Seiler, gata.org). Ειδικότερα, η αγωγή αναφερόταν, μεταξύ άλλων, στα εξής:
(α) Η τιμή του χρυσού δεν επιτρεπόταν να αυξηθεί, επειδή κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με «σήμα κινδύνου» προς τις διεθνείς αγορές, σε σχέση με τον πληθωρισμό του αμερικανικού νομίσματος.
β) Μία ενδεχόμενη αύξηση της τιμής του χρυσού, θα πρόδιδε τη διεθνή αδυναμία του δολαρίου.
γ) Θα έπρεπε να προστατευθούν από δυνητικές ζημίες τόσο οι τράπεζες, όσο και τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα οποία δανείζονταν με χαμηλότοκα ομόλογα χρυσού, διαθέτοντας εξ αυτού πολύ χαμηλά αποθέματα του κίτρινου μετάλλου – κάτι που θα συνέβαινε, θα ζημιώνονταν δηλαδή οι τράπεζες, εάν αυξανόταν η τιμή του χρυσού.
Χωρίς καμία αμφιβολία, ο χρυσός αποτελεί ακόμη ένα αξιόπιστο βαρόμετρο του πληθωρισμού ενός νομίσματος («εκτύπωση» δυσανάλογων ποσοτήτων χρήματος, με αποτέλεσμα την υποτίμηση τους), εάν δεν μπορεί κανείς να εξασφαλίσει τεχνητά τη διατήρηση του σε χαμηλή τιμή, σε σχέση με το συγκεκριμένο νόμισμα (εν προκειμένω, το δολάριο).
Αναμφίβολα λοιπόν, η αύξηση της τιμής του χρυσού σε σχέση με το δολάριο, «τεκμηριώνει» την αστάθεια του νομίσματος. Επομένως, εάν η αμερικανική κυβέρνηση ήταν σε θέση να ελέγξει την τιμή του χρυσού (σύμφωνα πάντα με το κατηγορητήριο που συνέταξαν οι δικηγόροι της GATA), μπορούσε να ελέγξει επίσης την ισοτιμία του δολαρίου – εξαπατώντας τον υπόλοιπο πλανήτη. Συνεπώς, ο χρυσός ήταν ανέκαθεν, ενώ συνεχίζει να είναι, ένα «πολιτικό» μέταλλο.
Αντίθετα, οι τράπεζες έλαβαν τότε μέρος στο, χωρίς καμία αμφιβολία εξαιρετικά πολύπλοκο αυτό παιχνίδι, με στόχο την αποκόμιση υπερκερδών. Η επεξήγηση αυτής της «υπόθεσης εργασίας» είχε ως εξής:
(α) Στα χαρτιά, δανείζονταν οι εμπορικές τράπεζες χρυσό, από την εκάστοτε κεντρική τράπεζα, με πολύ χαμηλό επιτόκιο (περί το 1%).
(β) Τον χρυσό αυτόν που δανείζονταν, τον πουλούσαν αργότερα στην «ανοιχτή αγορά», χωρίς την ανάληψη κανενός ρίσκου – αφού γνώριζαν ότι, η τιμή του θα διατηρούνταν σταθερή (κάτι που προφανώς δεν ισχύει για τίποτα στον κόσμο, εάν δεν «χειραγωγείται» η τιμή του).
(γ) Στη συνέχεια, επένδυαν τα έσοδα από την πώληση του χρυσού, σε κρατικά ομόλογα – ή συμμετείχαν στις κερδοσκοπικές αγορές των παραγώγων, οι οποίες υπόσχονταν τεράστια κέρδη, με χαμηλές επενδύσεις (μόνο το 2005, η J.P.Morgan κατείχε παράγωγα αξίας 25 τρις $).
Εάν λοιπόν δεν συνέβαινε κάτι απρόβλεπτο, οι τράπεζες που συμμετείχαν σε αυτό το παιχνίδι (Colpo Grosso) κέρδιζαν στην κυριολεξία τεράστια ποσά. Εάν όμως κατέρρεαν τα χρηματιστήρια ή εάν αυξανόταν η τιμή του χρυσού, τον οποίο είχαν δανεισθεί και όφειλαν να επιστρέψουν αργότερα, τότε οι τράπεζες θα έχαναν αντίστοιχα τεράστια ποσά, οδηγούμενες στη χρεοκοπία – πόσο μάλλον αφού, μαζί με την άνοδο της τιμής του χρυσού, θα αυξάνονταν και οι τόκοι που πλήρωναν για τις ποσότητες που είχαν δανεισθεί, σε επίπεδα που θα αδυνατούσαν να πληρώσουν.
Μεταξύ άλλων, η GATA ανέφερε ότι, μεταξύ των ετών 1998 και 2001 η ζήτηση του χρυσού ήταν σημαντικά μεγαλύτερη από τις ετήσιες ποσότητες εξόρυξης, γεγονός που όφειλε να οδηγήσει στην αύξηση της τιμής του. Κατά την ίδια, το κέρδος του Καρτέλ των τραπεζών, με τη βοήθεια της χειραγώγησης της τιμής του χρυσού, ήταν της τάξης των 42 δις $.
Φυσικά η αγωγή απορρίφθηκε από το αμερικανικό δικαστήριο, το οποίο θεώρησε ότι ο κατήγορος δεν είχε έννομο συμφέρον. Εμείς βέβαια δεν μπορούμε να έχουμε σαφή άποψη, αν και οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, τα τελευταία πέντε χρόνια η τιμή του χρυσού σχεδόν 7πλασιάστηκε (από τα 200 $ στα 1.400 $ σήμερα) – κάτι που μάλλον θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά, σχετικά με την πραγματική ισοτιμία του δολαρίου και την μητέρα των κρίσεων που προβλέπεται.
Εάν δε συνειδητοποιήσουμε ότι, η άνοδος της δύσης, η ανάπτυξη και η πρόοδος της, κυρίως εις βάρος άλλων λαών, στηρίχθηκε στο τραπεζικό σύστημα, στην πίστωση καλύτερα, με την ταχυδακτυλουργική δημιουργία νέων χρημάτων από το πουθενά, ενδεχομένως να καταλάβουμε ότι τα θεμέλια, επάνω στα οποία οικοδομούμε αδιάκοπα το μέλλον μας, δεν είναι τόσο σίγουρα, όσο νομίζουμε.
Ίσως δε κάποια στιγμή να πάψει ο πλανήτης να ανταλλάσσει τα χωρίς αντίκρισμα χαρτονομίσματα, με τα «πραγματικά» προϊόντα της φύσης και με την εργασία, σε μη ισορροπημένες, «χειραγωγημένες» από το Καρτέλ, ισοτιμίες ανταλλαγής – πόσο μάλλον όταν οι συνολικοί τόκοι επί των συνεχώς αυξανομένων χρεών, για τους οποίους δεν «κατασκευάζονται» παραδόξως νέα χρήματα (ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της διαδικασίας), ξεπεράσουν τα συνολικά κεφάλαια, τα οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα οφείλει στους, ελάχιστους σχετικά, κυρίαρχους του σύμπαντος.
Κλείνουμε με τα χαρακτηριστικά λόγια του 28ου Προέδρου των Η.Π.Α. W.Wilson, αναφορικά με το τραπεζικό σύστημα: «Υπάρχει μία (σκοτεινή) δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεκτική, τόσο διασφαλισμένη, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, που καλά θα κάνουν να προσέχουν όσοι και όταν μιλούν εναντίον της».
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 11. Δεκεμβρίου 2010
viliardos@kbanalysis.com
Facebook Twitter Netlog
Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου
«Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ο M.A. Rothschild, επιφανές μέλος της ομώνυμης ευρωπαϊκής (γερμανικής) ιουδαϊκής οικογένειας, η οποία ίδρυσε στα τέλη του 18ου αιώνα τα γνωστά τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ο δε αμερικανοκαναδός οικονομολόγος J.K. Galbraith, γνωστός υπέρμαχος του φιλελευθερισμού, είχε τονίσει ότι, «Η διαδικασία, με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν νέο χρήμα, είναι τόσο απλή, που το μυαλό αηδιάζει».
Αναλυτικότερα, με τη διαδικασία της «δημιουργίας» χρήματος «κατασκευάζεται» ουσιαστικά το «λογιστικό χρήμα», το οποίο στη συνέχεια «διοχετεύεται» στο κυκλοφοριακό σύστημα της Οικονομίας. Το γεγονός αυτό δεν συμβαίνει βέβαια με την εκτύπωση χρημάτων, αλλά με την λήψη δανείων εκ μέρους του δημοσίου, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, από τις εμπορικές τράπεζες – επίσης, με τη δανειοδότηση των ιδιωτικών τραπεζών από τις εκάστοτε κεντρικές τους, ή από την αντίστοιχη μεταξύ τους, στη διατραπεζική αγορά.
Για παράδειγμα, όταν μία εταιρεία (ιδιώτης, δημόσιο) δανείζεται από μία εμπορική τράπεζα, «δημιουργούνται» αυτόματα νέα χρήματα – όπως και όταν η ιδιωτική τράπεζα δανείζει κάποια άλλη ή δανείζεται από την κεντρική. Εκτός αυτού, δημιουργούνται επίσης νέα χρήματα από τις ιδιωτικές τράπεζες, όταν αγοράζουν στοιχεία του Ενεργητικού τους (αξιόγραφα, ακίνητα κλπ), ανοίγοντας πιστωτικό λογαριασμό (όψεως) στον πωλητή, με τον οποίο συναλλάσσονται.
Έτσι λοιπόν, η «δημιουργία» του νέου χρήματος είναι συνδεδεμένη με τη δημιουργία πιστώσεων, ενώ η εξόφληση των πάσης φύσεως δανείων, ή η πώληση των στοιχείων του ενεργητικού από τις τράπεζες «καταστρέφει», περιορίζει δηλαδή, την υφιστάμενη ποσότητα χρημάτων. Τα «άϋλα» χρήματα δε που «παρασκευάζονται» ή «καταστρέφονται» με αυτόν τον τρόπο, ονομάζονται, σε αντίθεση με αυτά που προέρχονται από τα ευγενή μέταλλα, «Fiat Money» - από το λατινικό «fiat», το οποίο μεταφράζεται ως «δημιουργία» (στην προκειμένη περίπτωση, χρήματα που δημιουργούνται από το τίποτα.
Είναι ίσως σκόπιμο να προσθέσουμε εδώ ότι, τα χρήματα που δημιουργούνται με αυτή τη «μαγική» διαδικασία, αντιπροσωπεύουν πραγματικές αξίες (ΑΕΠ), εφόσον δανείζονται έναντι υλικών αξιών (ακίνητα, αξιόγραφα, μετοχές κλπ), οι οποίες «δεσμεύονται» από τις τράπεζες σαν εγγυήσεις. Όταν όμως οι υλικές αυτές αξίες είναι υπερτιμημένες, όπως στο παράδειγμα των Subprimes (Η.Π.Α., Ισπανία, Ιρλανδία κλπ), όταν δηλαδή υπάρχουν «στρεβλώσεις» στις αγορές, τότε τα χρήματα που δημιουργούνται με το συγκεκριμένο αντίκρισμα είναι εντελώς αδικαιολόγητα – με αποτέλεσμα να «εκβάλλουν» στις γνωστές μας χρηματοπιστωτικές κρίσεις, όπου «καταστρέφονται» (διαγράφονται) στην πραγματικότητα οι υπερβάλλουσες ποσότητες.
Οφείλουμε να σημειώσουμε επίσης ότι, οι εμπορικές τράπεζες επιτρέπεται να δανείζουν στους καταναλωτές (επιχειρήσεις και ιδιώτες), ένα συγκεκριμένο πολλαπλάσιο ποσόν των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους (καταθέσεων), στην εκάστοτε κεντρική τράπεζα. Στην Ευρώπη (ΕΚΤ) είναι υποχρεωμένες να διαθέτουν ένα ελάχιστο απόθεμα καταθέσεων (ρεζέρβα) ύψους 2% - γεγονός που σημαίνει ότι μπορούν να δανείζουν το 50πλάσιο των καταθέσεων που διατηρούν στην κεντρική τράπεζα, με τη μορφή λογιστικών χρημάτων (θα αλλάξει στο 33πλάσιο, με βάση τη συνθήκη της Βασιλείας ΙΙΙ, αλλά από το 2018 – τόσος ήταν ο «πολλαπλασιαστής» κεφαλαίων στη Lehman Brothers, όταν χρεοκόπησε).
Σε ορισμένες χώρες (Καναδάς, Σουηδία, Μ. Βρετανία) δεν είναι υποχρεωμένες οι ιδιωτικές τράπεζες να διαθέτουν ελάχιστα αποθέματα στις κεντρικές. Φυσικά τηρούνται παράλληλα ορισμένοι άλλοι κανόνες, όπως το ύψος των καταθέσεων σε σχέση με την εκχώρηση δανείων, έτσι ώστε να υπάρχει κίνητρο για τις τράπεζες, η «διαχείριση» των αποταμιεύσεων και διάφοροι άλλοι, στους οποίους θα αναφερθούμε εκτενέστερα στο μέλλον. Ειδικά όσον αφορά τα μετρητά χρήματα, η δημιουργία τους είναι αποκλειστικό «προνόμιο» της εκάστοτε κεντρικής τράπεζας – αν και αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος (περί το 3%), της συνολικής ποσότητας χρήματος, ενώ βαίνουν συνεχώς μειούμενα.
Η αιτία της μείωσης των μετρητών χρημάτων, ανεξάρτητα με τα όσα συνήθως λέγονται, είναι η περιορισμένη ωφέλεια (κερδοφορία) των τραπεζών, αφού δεν μπορούν να 50πλασιαστούν ανάλογα - παράλληλα με το ότι απαιτούνται ίσου ύψους καταθέσεις των εμπορικών, στις κεντρικές τράπεζες. Αυτός είναι ουσιαστικά ο κύριος λόγος, για τον οποίο οι συναλλαγές με μετρητά χρήματα περιορίζονται συνεχώς, ακόμη και νομοθετικά, αντικαθιστάμενες με το «πλαστικό χρήμα», με τη χρήση επιταγών ακόμη και για μικρά ποσά κλπ. Οι τράπεζες αντιπαθούν λοιπόν τις συναλλαγές με μετρητά, επειδή διαθέτουν συνήθως πολύ περιορισμένα αποθέματα πραγματικών χρημάτων – για κανέναν άλλο λόγο.
Συνεχίζοντας, από τα παραπάνω τεκμηριώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η «τοκογλυφική» λειτουργία των τραπεζών, η οποία δεν είναι «σχήμα λόγου», αλλά απτή πραγματικότητα. Για παράδειγμα, όταν μία τράπεζα διαθέτει καταθέσεις ενός εκατομμυρίου στην κεντρική μπορεί, σύμφωνα με όσα έχουμε αναφέρει, να δανείζει 50 εκατομμύρια – δηλαδή, 49.000.000 περισσότερα από αυτά που διαθέτει. Εάν χρεώνει λοιπόν επιτόκιο 5%, κερδίζει ετήσια 2.500.000, διαθέτοντας καταθέσεις ύψους 1.000.000. Επομένως, κερδίζει 250% ετησίως στο ποσόν που πραγματικά «επενδύει» - ένα εξόφθαλμα τοκογλυφικό επιτόκιο, άνω του 20% μηνιαία (οι τοκογλύφοι κερδίζουν πολύ λιγότερα).
Εάν συμπληρώσουμε δε ότι οι τράπεζες, με διάφορα τεχνάσματα πολλαπλασιάζουν ακόμη περισσότερο τον «αέρα» που δανείζουν (για παράδειγμα, όταν ασφαλίζουν τα δάνεια τους, θεωρούνται σαν να μην υπάρχουν – έτσι λειτούργησαν οι τράπεζες με τα γνωστά μας πια CDS, τα Credit Default Swaps), τότε τα επιτόκια που απολαμβάνουν στο αρχικό τους εγγυητικό κεφάλαιο του 1.000.000, ξεπερνούν κατά πολύ το 500% ετησίως.
Επίσης από εδώ διαπιστώνεται το τεράστιο πρόβλημα που θα δημιουργούταν στις τράπεζες των χωρών που έχουν δανείσει τη χώρα μας (κάτι ανάλογο συνέβη με την πτώχευση της Lehman Brothers), στην περίπτωση μίας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της. Στον Πίνακα Ι φαίνεται, για παράδειγμα, ότι, οι Γαλλικές τράπεζες, οι οποίες είχαν δανείσει στην Ελλάδα 75 δις $, είχαν καταθέσεις στην ΕΚΤ, για το συγκεκριμένο βέβαια δάνειο, το πολύ 1,5 δις $ - με υποθετικό πολλαπλασιαστή (leverage – ξεπερνάει συχνά το 100πλάσιο) μόλις 50πλάσιο.
Διαπιστώνεται ότι, υποθέτοντας πως όλες οι ξένες τράπεζες δάνεισαν τη χώρα μας μόνο με το 50πλάσιο των καταθέσεων τους στην εκάστοτε κεντρική τους, διέθεσαν μόλις 6,052 δις $ - για συνολικά δάνεια 302.600 εκ. $. Εάν όμως η Ελλάδα χρεοκοπούσε, θα ήταν υποχρεωμένες να καταθέσουν τα υπόλοιπα 296,548 δις $ στην κεντρική τράπεζα – ένα πραγματικά τεράστιο ποσόν (το 50πλάσιο), το οποίο θα οδηγούσε ίσως κάποιες από αυτές επίσης στη χρεοκοπία (ένα από τα σημαντικότερα «διαπραγματευτικά χαρτιά», το οποίο φαίνεται ότι δεν χρησιμοποίησε η κυβέρνηση μας, για λόγους που μόνο η ίδια γνωρίζει).
Ένα επόμενο συμπέρασμα είναι το ότι, μας δάνεισαν 6,52 δις $ πραγματικά χρήματα, εισπράττοντας «τοκογλυφικούς τόκους» για 302.600 δις $ λογιστικό χρήμα (το ίδιο συμβαίνει προφανώς και με τις Ελληνικές τράπεζες, όσον αφορά τα δάνεια τους στο δημόσιο). Το τι θα σήμαινε μία ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ιρλανδίας, η οποία οφείλει πάνω από 730 δις $ στις τράπεζες (εξ αυτών, τα 508,6 δις $ στις ευρωπαϊκές), είναι τουλάχιστον «ανατριχιαστικό». Πόσα κερδίζουν βέβαια οι νέοι δανειστές μας, από το «πακέτο» στήριξης της οικονομίας μας, με το «ψηφιακό ποσόν» των 110 δις € που μας δανείζουν πλέον ενυπόθηκα, με «δόσεις υποτέλειας», είναι αρκετά εμφανές – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν θα έχουν την παραμικρή διάθεση να μας «επιτρέψουν» (επιστρέψουν) την Εθνική μας κυριαρχία.
Ο κίνδυνος τώρα των μαζικών αναλήψεων των καταθετών από τις τράπεζες (επιδρομή στις τράπεζες - Bank run) οφείλεται στο ότι, οι τράπεζες διαθέτουν μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό των καταθέσεων σε μετρητά, της τάξης του 3%. Εάν λοιπόν ένας μεγαλύτερος αριθμός καταθετών θελήσει να αποσύρει τα χρήματα του, οι τράπεζες αδυνατούν να τα διαθέσουν. Έτσι συνέβη σε γενικές γραμμές στην κρίση του 1930 - κάτι που τελικά επιλύθηκε αργότερα, ως ένα βαθμό, με τη βοήθεια της ίδρυσης των κεντρικών τραπεζών, οι οποίες καλύπτουν (εν μέρει φυσικά), τέτοιου είδους ενδεχόμενα (Bank run).
Αυτό που επίσης συνέβη στην ίδια κρίση (1930), ήταν η μανία «αποχρέωσης» των νοικοκυριών (επιστροφή παλαιών δανείων, κανένας νέος δανεισμός) – γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα, αφενός μεν την «καταστροφή» μεγάλων ποσοτήτων χρήματος, αφετέρου το μηδενισμό της δημιουργίας νέων (μία από τις σημαντικότερες «παρενέργειες» του φαινομένου του «στασιμοπληθωρισμού», από τον οποίο κινδυνεύει τα μέγιστα σήμερα η χώρα μας, λόγω της ΔΝΤ-πολιτικής, στην οποία «σέρνεται» κυριολεκτικά η κυβέρνηση μας).
Χωρίς να επεκταθούμε σε περαιτέρω λεπτομέρειες, αφού ο σκοπός του κειμένου μας είναι διαφορετικός (θα επανέλθουμε με ιδιαίτερο άρθρο μας), δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί, ποια είναι η τελική πηγή των χρημάτων – κάτι αντίστοιχο δηλαδή, με την αναζήτηση της αρχής του σύμπαντος και του δημιουργού του.
Ψάχνοντας την απάντηση, καταλήγει εύκολα στην Τράπεζα των Τραπεζών – στην «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών» δηλαδή (Bank for International Settlements ή BIS) η οποία, με έδρα τη Βασιλεία, λειτουργεί ουσιαστικά σαν την κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών. Η πόλη αυτή της Ελβετίας είναι γνωστή από τους κανόνες που θεσπίζονται για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, με την ονομασία Βασιλεία Ι, Βασιλεία ΙΙ κλπ. Επίσης, από την εντυπωσιακά μεγάλη έκθεση χρυσού και πολυτίμων λίθων, στην οποία πρωτοστατούν οι Εβραίοι.
Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ BIS
Η «κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών» (BIS) είναι μία διεθνής οργάνωση του χρηματοπιστωτικού κλάδου, η οποία διαχειρίζεται ένα μέρος των διεθνών συναλλαγματικών αποθεμάτων. Ιδρύθηκε το 1930 από τις κεντρικές τράπεζες του Βελγίου, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Μ. Βρετανίας και της Ιταλίας, καθώς επίσης από δύο ομίλους ιδιωτικών τραπεζών των Η.Π.Α. και της Ιαπωνίας. Ο αρχικός σκοπός της ίδρυσης της ήταν η εξασφάλιση της ικανότητας αποπληρωμής των πολεμικών αποζημιώσεων του 1ου παγκοσμίου πολέμου από τη Γερμανία, σε συνδυασμό με το Young-Plan (συμφωνία αποζημιώσεων και προγραμματισμός της πληρωμής τους, η οποία γράφτηκε το 1929 και υιοθετήθηκε το 1930).
Ήδη όμως από το 1931, όπου σταμάτησε η πληρωμή των αποζημιώσεων εκ μέρους της Γερμανίας, λόγω της παγκόσμιας τότε χρηματοπιστωτικής κρίσης, έπαψε να υφίσταται ο λόγος, για τον οποίο ιδρύθηκε η τράπεζα. Εν τούτοις, συνέχισε τη λειτουργία της, αφού μετατράπηκε στην κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, η οποία συνέβαλλε στη στενότερη συνεργασία των κεντρικών τραπεζών μεταξύ τους - ενώ προσέφερε δυνατότητες νέων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων (businesses).
Στην BIS αντιπροσωπεύονταν κυρίως τα ηγετικά αμερικανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (JP Morgan Chase & Co, Morgan Stanley, Chase National Bank of Rockefeller, Dillon-Read Group, Bank house J.Henry Schroeder New York), τα οποία ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για «επιχειρηματικές συνεργασίες» με τη Γερμανία. Από γερμανικής πλευράς, συμμετείχε κυρίως ο Kurt von Schroeder, ένας από τους σημαντικότερους χρηματοδότες του Hitler.
Στην περίοδο του Εθνικοσοσιαλισμού (1933-1945), η BIS θεωρούταν ιδιαίτερα «φιλοναζιστική», με μία εξαιρετικά μεγάλης επιρροής γερμανική ομάδα εντός της. Για παράδειγμα, ο αντιπρόεδρος της γερμανικής κεντρικής τράπεζας του 3ου Ράιχ ήταν ένας από τους προέδρους της BIS. Το 1938, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας, η BIS ανέλαβε τον αυστριακό χρυσό, ενώ «βοήθησε» στην αποστολή μέρους του τσεχικού χρυσού, προς όφελος των ναζί, μετά την κατάληψη της Τσεχίας (1939). Τότε, ο βρετανός λόρδος Montagun Norman, ένας από τους προέδρους της BIS και ταυτόχρονα διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, δεν εμπόδισε τη μεταφορά του τσεχικού χρυσού, προς όφελος των ναζί.
Τον Απρίλιο του 1939 ανέλαβε επίσημα πρόεδρος της BIS ο αμερικανός δικηγόρος Thomas Mc Kittrick, ο οποίος εκπροσωπούσε παράλληλα τα συμφέροντα των Rockefellers, ενώ κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, η BIS διακανόνιζε όλες τις απαιτούμενες συναλλαγματικές δραστηριότητες του 3ου Ράιχ – όπως, για παράδειγμα, τις «συναλλαγές» με τον κλεμμένο χρυσό των κεντρικών τραπεζών των χωρών που είχαν καταληφθεί από τη ναζιστική Γερμανία. Το ίδιο χρονικό διάστημα, η τράπεζα ήταν ο μυστικός τόπος συνάντησης γερμανών, ηγετικών στελεχών του Hitler, με διεθνείς τραπεζίτες - καθώς επίσης, με τον αρχηγό της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας στην Ελβετία.
Το 1943, οι προσπάθειες του τότε υπουργού οικονομικών των Η.Π.Α., καθώς επίσης της εξόριστης νορβηγικής κυβέρνησης να πάψει η λειτουργία της BIS, λόγω της ναζιστικής της «καταγωγής», δεν ευοδώθηκαν – μεταξύ άλλων, ο Keynes ήταν υπέρ της διατήρησης της, τεκμηριώνοντας τη θέση του με το ότι, η BIS θα φαινόταν χρήσιμη για την «επανόρθωση» της οικονομίας μετά τον πόλεμο. Μέχρι το 1990 δε έγιναν μεγάλες προσπάθειες για να διατηρηθεί κρυφό το ναζιστικό παρελθόν της BIS - παρά το ότι το 1952 είχε γραφεί ένα βιβλίο για την ιστορία της, από το Δανό K.Moltke.
Το βιβλίο αναφερόταν ουσιαστικά στην «υπόγεια» σχέση και στη στενή συνεργασία του αμερικανικού με το γερμανικό Καρτέλ, με συνδετικό κρίκο την τράπεζα των τραπεζών – κάτι που ενδεχομένως συνεχίζει να συμβαίνει, ειδικά όσον αφορά τα δύο αυτά ηγετικά Καρτέλ των πολυεθνικών. Πρόκειται λοιπόν για τη «φωλιά του κτήνους», όπως χαρακτηρίζουν το αιμοβόρο, αδρανές κερδοσκοπικό κεφάλαιο πολλοί οικονομολόγοι, η οποία (φωλιά) είναι ταυτόχρονα η «σκοτεινή σπηλιά» συνάντησης και συντονισμού του γερμανικού με το αμερικανικό, αλλά και με τα υπόλοιπα «δυτικά» Καρτέλ (των εντολοδόχων του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας δηλαδή).
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ BIS
Η τράπεζα των τραπεζών άρχισε να λειτουργεί κανονικά το 1945, αφού άλλαξε το καταστατικό της - έτσι ώστε όλες οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες, επίσης οι σοσιαλιστικές (με εξαίρεση τη Σοβιετική Ένωση και την Α. Γερμανία), να είναι μέλη της. Μεταξύ των ετών 1962 και 1971, το κεντρικό βάρος των δραστηριοτήτων της ήταν η καταπολέμηση των συναλλαγματικών κρίσεων, σε στενή συνεργασία με τους G10, όπου εκπροσωπούνταν οι κεντρικές τράπεζες των δέκα σημαντικότερων μελών του ΔΝΤ και της Ελβετίας (δεν ήταν τότε μέλος του Ταμείου). Από το 1971, μετά το χρονικό σημείο δηλαδή που έπαψε να ισχύει ο κανόνας του χρυσού και η σύνδεση των νομισμάτων με το δολάριο, οι δραστηριότητες της BIS αφορούσαν κυρίως τις ευρωπαϊκές αγορές συναλλάγματος, την επίβλεψη των τραπεζών, καθώς επίσης των ασφαλιστικών εταιρειών.
Ουσιαστικά η BIS είναι μία διεθνής «οργάνωση», η οποία «ορίζεται» από το ιδιαίτερο status μίας ανώνυμης εταιρείας «εξειδικευμένου Δικαίου», με έδρα τη Βασιλεία και δύο υποκαταστήματα – στην πρωτεύουσα του Μεξικού και στο Χονγκ Κονγκ. Τα ίδια κεφάλαια της ήταν αρχικά 1,5 δις «χρυσά φράγκα», χωρισμένα σε 600.000 μετοχές, αξίας 2.500 «χρυσά φράγκα» η κάθε μία (ένα «χρυσό φράγκο» αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο από 0,29 γραμμάρια καθαρού χρυσού).
Κατά τον επίσημο ισολογισμό της από τις 31.10.2010, το μετοχικό κεφάλαιο είναι χωρισμένο σε 547.125 μετοχές, αξίας 5.000 SDR (Special Drawing Right) εκάστης. Το SDR είναι μία ειδική μονάδα μέτρησης, ένα ειδικό, δικό τους νόμισμα δηλαδή («Θεϊκό»), το οποίο χρησιμοποιεί το ΔΝΤ – στις 31.03.2009 το 1 SDR αντιστοιχούσε με 1,493 $, ενώ υπολογίζεται σε σχέση με ένα ειδικό καλάθι διαφόρων ισχυρών νομισμάτων (η στενή σχέση της τράπεζας των τραπεζών με το ΔΝΤ, τον εντολοδόχο του Καρτέλ, καθώς επίσης οι ειδικοί μέθοδοι μέτρησης/αξιολόγησης που χρησιμοποιούνται από το Βατικανό του Κεφαλαίου, όπως αποκαλείται από κάποιους η BIS, είναι φανερή).
Οι μέτοχοι της είναι κεντρικές τράπεζες ενώ, παρά το καινούργιο καταστατικό της, υπάρχουν ακόμη μερικοί ιδιώτες-μέτοχοι, οι οποίοι δεν θέλουν να αποκαλυφθούν τα στοιχεία τους και δεν τους γνωρίζει κανένας «θνητός».
Στη Γενική Συνέλευση, στο ανώτατο όργανο της τράπεζας, συμμετείχαν το 2001 συνολικά 49 κεντρικοί τραπεζίτες με δικαίωμα ψήφου. Εκτός από τις χώρες των G10, μέλη είναι η ΕΚΤ (1999), οι κεντρικές τράπεζες όλων των δυτικοευρωπαϊκών χωρών, αρκετές της Α. Ευρώπης και οι σημαντικότερες ασιατικές χώρες – περαιτέρω, οι μεγαλύτερες λατινοαμερικανικές τράπεζες, καθώς επίσης οι κεντρικές τράπεζες της Κίνας, της Ινδίας, της Σαουδικής Αραβίας και της Ν. Αφρικής.
Η BIS διαχειρίζεται, από τη θέση της σαν κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, ένα μέρος των συναλλαγματικών αποθεμάτων πάρα πολλών κρατών, καθώς επίσης χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Τέλη του 2000, τα συναλλαγματικά αποθέματα που διατηρούνταν εκεί ήταν της τάξης του 7% των παγκοσμίων αποθεμάτων, με πελάτες της 120 κεντρικές τράπεζες.
Τα χρηματικά αποθέματα διατηρούνται σε κατάσταση «υψηλής ρευστότητας», έτσι ώστε να διατίθενται αμέσως, όταν χρειαστούν. Η BIS λειτουργεί επίσης σαν επενδυτική τράπεζα (Investment Bank) των κεντρικών τραπεζών, με στόχο την αύξηση των αποδόσεων τους από τα συναλλαγματικά τους αποθέματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις δε εκχωρεί βραχυπρόθεσμες «διευκολύνσεις», ενώ χρηματοδοτεί συνήθως δάνεια, τα οποία εγγυάται η Παγκόσμια Τράπεζα ή το ΔΝΤ.
Περαιτέρω η BIS είναι, με βάση το καταστατικό της, ένα φόρουμ διεθνούς συνεργασίας για χρηματοοικονομικά θέματα, καθώς επίσης για τα θέματα του χρυσού. Συμμετέχει σε διαδικασίες στήριξης των ευρωπαϊκών νομισμάτων ενώ, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, όπου έχουν αυξηθεί οι διασυνοριακές ροές των χρημάτων σε μεγάλο βαθμό, «εποπτεύει» επίσημα τις κινήσεις τους (προφανώς, με τις πληροφορίες που κατέχει, μπορεί να κερδίζει απεριόριστες ποσότητες χρημάτων). Στον τομέα των ιδιωτικών τραπεζών, ασχολείται με τις συνθήκες εποπτείας τους (Βασιλεία Ι, ΙΙ, ΙΙΙ κλπ), όπως τα ελάχιστα ίδια κεφάλαια τους (8% του συνολικού τους ενεργητικού). Με τον τομέα των ασφαλιστικών εταιρειών ασχολείται η «διεθνής ένωση των Αρχών εποπτείας των ασφαλειών» (IAIS, μέλη 100 κράτη), η γραμματεία της οποίας έχει έδρα, από το 1988, στην BIS.
Ολοκληρώνοντας, η BIS ασχολείται με την έρευνα στους τομείς της πολιτικής χρήματος, εκδίδει μελέτες σε επιστημονικά έντυπα, καθώς επίσης γενικές οικονομικές αναλύσεις ανά τρίμηνο. Συγκεντρώνει στοιχεία από όλα τα μέλη της και τα εμφανίζει σε διεθνείς τραπεζικές στατιστικές, με ιδιαίτερη σημασία στην πρόβλεψη των κινδύνων υπερχρέωσης των κρατών, καθώς επίσης την έγκαιρη διαπίστωση μελλοντικών κρίσεων – σε συνεργασία με τον ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Τέλος, πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν κατάφερε να προβλέψει έγκαιρα την παρούσα οικονομική κρίση, η οποία ξεκίνησε (επίσημα) με την κατάρρευση της Lehman Brothers - παρά την οργάνωση, την ποιότητα και τις λεπτομερείς, παγκόσμιες πληροφορίες της. Άλλοι βέβαια πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο:
Ότι δηλαδή η ίδια την προκάλεσε, συντονίζοντας τις δυνάμεις όλου του τραπεζικού συστήματος, στα πλαίσια της ολοκληρωτικής επίθεσης του Καρτέλ εναντίον των αδύναμων χωρών, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των εργαζομένων της «δύσης» - με στόχους είτε την υποδούλωση συγκεκριμένων χωρών (με τη βοήθεια της αποκρατικοποίησης της Πολιτικής), είτε την ήττα του κοινωνικού καπιταλισμού από τον μονοπωλιακό, είτε τη «λεηλασία» κάποιων επιχειρήσεων (ιδίως των κερδοφόρων κοινωφελών), είτε τη «συμπίεση» των αμοιβών των εργαζομένων (στο ύψος του κινεζικού «προτύπου»), είτε άλλους.
ΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ
Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) είναι προφανώς το κέντρο, το «σημείο μηδέν» δηλαδή, του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος – «η φωλιά του Κτήνους», η «ναυαρχίδα» των διεθνών τοκογλύφων καλύτερα, η οποία «απομυζά» το αίμα που ρέει στο κυκλοφοριακό σύστημα των αγορών. Η οργάνωση επιτυγχάνει ετήσια κέρδη δισεκατομμυρίων, χωρίς να πληρώνει ούτε στο ελάχιστο φόρους, όπως όλοι εμείς οι θνητοί. Οι ικανότατοι διαχειριστές της διαπραγματεύονται με αξιόγραφα, με χρυσό και με κάθε άλλου είδους εμπορεύματα (commodities), σε έναν δικό τους κόσμο χωρίς σύνορα – ενώ κανένα δικαστήριο και καμία κυβέρνηση δεν ελέγχει τις δραστηριότητες τους. Όποιος θελήσει να επισκεφθεί τα 18όροφα κεντρικά της, δίπλα από το σιδηροδρομικό σταθμό της Βασιλείας, οφείλει να γνωρίζει ότι εισέρχεται σε διεθνές έδαφος, αφού η Ελβετική αστυνομία δεν έχει καμία δικαιοδοσία (πηγή: Tagespiegel).
Οι συζητήσεις που γίνονται στις «οχυρωμένες», ασφαλείς εγκαταστάσεις της BIS είναι απόλυτα εμπιστευτικές – ενώ οι αίθουσες είναι μονωμένες, έτσι ώστε να μην μπορούν να ακουστούν αυτά που διαδραματίζονται εντός τους. Πέντε φορές ετήσια συναντώνται εδώ οι κυρίαρχοι των επιτοκίων και των ποσοτήτων χρημάτων που διατίθενται στις αγορές παγκοσμίως, για μυστικές ανταλλαγές απόψεων. Οι κεντρικοί τραπεζίτες των 56 χωρών-μελών της Γενικής της συνέλευσης σήμερα, αποφασίζουν στη Βασιλεία για τις πολιτικές αντιμετώπισης του χάους που βασιλεύει στις χρηματοπιστωτικές αγορές, καθώς επίσης για τα «πακέτα» στήριξης των χωρών που είναι αντιμέτωπες με οικονομικές κρίσεις – χωρίς κανένας να ενημερώνεται για το περιεχόμενο των άκρως απορρήτων συζητήσεων τους.
Στο ίδιο κτίριο στεγάζεται το «Συμβούλιο της Βασιλείας για την εποπτεία των τραπεζών», καθώς επίσης το «Συμβούλιο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας» (Financial Stability Board) – εκείνες οι οργανώσεις δηλαδή, στις οποίες οι χρηματοπιστωτικοί «επόπτες» των 20 μεγαλυτέρων κρατών (G20) συμφωνούν μόνοι τους τα ελάχιστα «στάνταρντ» (συμφωνίες της Βασιλείας), για την προστασία του κλάδου του χρήματος. Η BIS, στην προκειμένη περίπτωση, δεν διαθέτει μόνο τους χώρους συνάντησης, αλλά τις ειδικές της γνώσεις, καθώς επίσης τα 550 άτομα του προσωπικού της.
Η βασική ασχολία όμως του προσωπικού της, είναι η διαχείριση ενός μέρους των αποθεμάτων (ρεζέρβες) της ΕΚΤ ή της Fed, με εντολή δική τους. Τα κέρδη από τη διαχείριση κεφαλαίων των κεντρικών τραπεζών, ύψους περί τα 300 δις €, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα (περί τα 2,68 δις $), ενώ καθιστούν ανεξάρτητη την BIS. Οι «κυρίαρχοι του παιχνιδιού» εδώ είναι οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών και όχι οι εθνικές κυβερνήσεις - γεγονός που προστατεύει την τράπεζα από τις πολιτικές επιρροές. Όπως λέγεται δε, «Εδώ αποφασίζουν μόνο οι Bernanke οι Trichet αυτού του κόσμου, κανένας πολιτικός».
Ίσως το σημαντικότερο πρόσφατο γεγονός, ήταν η υποχρεωτική αύξηση των ιδίων κεφαλαίων των τραπεζικών ιδρυμάτων, με βάση τα οποία προσφέρουν δάνεια έως και 50πλάσια των χρημάτων, τα οποία πραγματικά διαθέτουν – με αντίστοιχο πολλαπλασιασμό των ευκαιριών (κερδών), αλλά και του ρίσκου, στην περίπτωση που οι τοποθετήσεις τους (δάνεια, επενδύσεις) αποδειχθούν ζημιογόνες. Η μείωση του πολλαπλασιαστή αυτού στο 33 (50 σήμερα), από το 2018, η τοποθέτηση δηλαδή ενός ανωτάτου ορίου χρέωσης των τραπεζών, στο 33πλάσιο των καταθέσεων τους στις εκάστοτε κεντρικές τράπεζες, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στο διεθνές τραπεζικό λόμπυ.
Ο παγκόσμιος σύλλογος των μεγάλων τραπεζών (Institute of International Finance), πρόεδρος του οποίου είναι ο κ. J. Ackerman της Deutsche Bank (μάλλον εβραϊκής καταγωγής), προειδοποίησε την επιτροπή (BIS), ισχυριζόμενος ότι θα χαθούν τουλάχιστον 10.000.000 θέσεις εργασίας – κάτι που θεωρήθηκε εντελώς εσφαλμένο, αφού ένα ελάχιστο μόνο μέρος των τραπεζικών δανείων καταλήγει στην πραγματική οικονομία. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος τοποθετείται στα χρηματιστήρια, με υπερ100πλάσιο «πολλαπλασιαστή» – γεγονός που προσφέρει ονειρικές αποδόσεις στις τράπεζες (αλλά και απίστευτα μεγάλα ρίσκα).
Η BIS ΚΑΙ Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ
Ο αμερικανικός όμιλος GATA (Gold Anti-Trust Action Committee), κατέθεσε το Φεβρουάριο του 2002 (λίγο αργότερα ξεκίνησε παραδόξως η άνοδος των τιμών του χρυσού, μετά από πάρα πολλά χρόνια σταθερής διατήρησης της ισοτιμίας του), στο δικαστήριο της Βοστόνης, αγωγή εναντίον του αμερικανικού αποθετηρίου, της κεντρικής τράπεζας των Η.Π.Α. (Fed), καθώς επίσης διαφόρων μεγάλων τραπεζών. Κατηγορούμενοι ήταν πολιτικοί, όπως ο πρώην Πρόεδρος B. Clinton και ο πρώην υπουργός οικονομικών L. Summers, ο διοικητής της Fed κ. A. Greenspan, καθώς επίσης οι πολυεθνικές τράπεζες, μεταξύ των οποίων η BIS, η J.P.Morgan, η Chase Manhattan, η Citigroup, η Goldman Sachs και η Deutsche Bank.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η κυβέρνηση των Η.Π.Α., σε συνεργασία με τις ηγετικές τράπεζες του κλάδου, είχε «χειραγωγήσει» από το 1994 και μετά την τιμή του χρυσού, με στόχο τη διατήρηση της σε χαμηλά επίπεδα. Ο στόχος των τραπεζών ήταν η επίτευξη μεγάλων κερδών, ενώ η κυβέρνηση των Η.Π.Α. αποσκοπούσε στην παραπλάνηση του υπολοίπου κόσμου, σε σχέση με την ισχύ του δολαρίου – το οποίο ουσιαστικά διατηρούταν τεχνητά υπερτιμημένο, έτσι ώστε να παραμένει παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, χωρίς τον ανταγωνισμό των υπολοίπων νομισμάτων (πηγές: B.Seiler, gata.org). Ειδικότερα, η αγωγή αναφερόταν, μεταξύ άλλων, στα εξής:
(α) Η τιμή του χρυσού δεν επιτρεπόταν να αυξηθεί, επειδή κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με «σήμα κινδύνου» προς τις διεθνείς αγορές, σε σχέση με τον πληθωρισμό του αμερικανικού νομίσματος.
β) Μία ενδεχόμενη αύξηση της τιμής του χρυσού, θα πρόδιδε τη διεθνή αδυναμία του δολαρίου.
γ) Θα έπρεπε να προστατευθούν από δυνητικές ζημίες τόσο οι τράπεζες, όσο και τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα οποία δανείζονταν με χαμηλότοκα ομόλογα χρυσού, διαθέτοντας εξ αυτού πολύ χαμηλά αποθέματα του κίτρινου μετάλλου – κάτι που θα συνέβαινε, θα ζημιώνονταν δηλαδή οι τράπεζες, εάν αυξανόταν η τιμή του χρυσού.
Χωρίς καμία αμφιβολία, ο χρυσός αποτελεί ακόμη ένα αξιόπιστο βαρόμετρο του πληθωρισμού ενός νομίσματος («εκτύπωση» δυσανάλογων ποσοτήτων χρήματος, με αποτέλεσμα την υποτίμηση τους), εάν δεν μπορεί κανείς να εξασφαλίσει τεχνητά τη διατήρηση του σε χαμηλή τιμή, σε σχέση με το συγκεκριμένο νόμισμα (εν προκειμένω, το δολάριο).
Αναμφίβολα λοιπόν, η αύξηση της τιμής του χρυσού σε σχέση με το δολάριο, «τεκμηριώνει» την αστάθεια του νομίσματος. Επομένως, εάν η αμερικανική κυβέρνηση ήταν σε θέση να ελέγξει την τιμή του χρυσού (σύμφωνα πάντα με το κατηγορητήριο που συνέταξαν οι δικηγόροι της GATA), μπορούσε να ελέγξει επίσης την ισοτιμία του δολαρίου – εξαπατώντας τον υπόλοιπο πλανήτη. Συνεπώς, ο χρυσός ήταν ανέκαθεν, ενώ συνεχίζει να είναι, ένα «πολιτικό» μέταλλο.
Αντίθετα, οι τράπεζες έλαβαν τότε μέρος στο, χωρίς καμία αμφιβολία εξαιρετικά πολύπλοκο αυτό παιχνίδι, με στόχο την αποκόμιση υπερκερδών. Η επεξήγηση αυτής της «υπόθεσης εργασίας» είχε ως εξής:
(α) Στα χαρτιά, δανείζονταν οι εμπορικές τράπεζες χρυσό, από την εκάστοτε κεντρική τράπεζα, με πολύ χαμηλό επιτόκιο (περί το 1%).
(β) Τον χρυσό αυτόν που δανείζονταν, τον πουλούσαν αργότερα στην «ανοιχτή αγορά», χωρίς την ανάληψη κανενός ρίσκου – αφού γνώριζαν ότι, η τιμή του θα διατηρούνταν σταθερή (κάτι που προφανώς δεν ισχύει για τίποτα στον κόσμο, εάν δεν «χειραγωγείται» η τιμή του).
(γ) Στη συνέχεια, επένδυαν τα έσοδα από την πώληση του χρυσού, σε κρατικά ομόλογα – ή συμμετείχαν στις κερδοσκοπικές αγορές των παραγώγων, οι οποίες υπόσχονταν τεράστια κέρδη, με χαμηλές επενδύσεις (μόνο το 2005, η J.P.Morgan κατείχε παράγωγα αξίας 25 τρις $).
Εάν λοιπόν δεν συνέβαινε κάτι απρόβλεπτο, οι τράπεζες που συμμετείχαν σε αυτό το παιχνίδι (Colpo Grosso) κέρδιζαν στην κυριολεξία τεράστια ποσά. Εάν όμως κατέρρεαν τα χρηματιστήρια ή εάν αυξανόταν η τιμή του χρυσού, τον οποίο είχαν δανεισθεί και όφειλαν να επιστρέψουν αργότερα, τότε οι τράπεζες θα έχαναν αντίστοιχα τεράστια ποσά, οδηγούμενες στη χρεοκοπία – πόσο μάλλον αφού, μαζί με την άνοδο της τιμής του χρυσού, θα αυξάνονταν και οι τόκοι που πλήρωναν για τις ποσότητες που είχαν δανεισθεί, σε επίπεδα που θα αδυνατούσαν να πληρώσουν.
Μεταξύ άλλων, η GATA ανέφερε ότι, μεταξύ των ετών 1998 και 2001 η ζήτηση του χρυσού ήταν σημαντικά μεγαλύτερη από τις ετήσιες ποσότητες εξόρυξης, γεγονός που όφειλε να οδηγήσει στην αύξηση της τιμής του. Κατά την ίδια, το κέρδος του Καρτέλ των τραπεζών, με τη βοήθεια της χειραγώγησης της τιμής του χρυσού, ήταν της τάξης των 42 δις $.
Φυσικά η αγωγή απορρίφθηκε από το αμερικανικό δικαστήριο, το οποίο θεώρησε ότι ο κατήγορος δεν είχε έννομο συμφέρον. Εμείς βέβαια δεν μπορούμε να έχουμε σαφή άποψη, αν και οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, τα τελευταία πέντε χρόνια η τιμή του χρυσού σχεδόν 7πλασιάστηκε (από τα 200 $ στα 1.400 $ σήμερα) – κάτι που μάλλον θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά, σχετικά με την πραγματική ισοτιμία του δολαρίου και την μητέρα των κρίσεων που προβλέπεται.
Εάν δε συνειδητοποιήσουμε ότι, η άνοδος της δύσης, η ανάπτυξη και η πρόοδος της, κυρίως εις βάρος άλλων λαών, στηρίχθηκε στο τραπεζικό σύστημα, στην πίστωση καλύτερα, με την ταχυδακτυλουργική δημιουργία νέων χρημάτων από το πουθενά, ενδεχομένως να καταλάβουμε ότι τα θεμέλια, επάνω στα οποία οικοδομούμε αδιάκοπα το μέλλον μας, δεν είναι τόσο σίγουρα, όσο νομίζουμε.
Ίσως δε κάποια στιγμή να πάψει ο πλανήτης να ανταλλάσσει τα χωρίς αντίκρισμα χαρτονομίσματα, με τα «πραγματικά» προϊόντα της φύσης και με την εργασία, σε μη ισορροπημένες, «χειραγωγημένες» από το Καρτέλ, ισοτιμίες ανταλλαγής – πόσο μάλλον όταν οι συνολικοί τόκοι επί των συνεχώς αυξανομένων χρεών, για τους οποίους δεν «κατασκευάζονται» παραδόξως νέα χρήματα (ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της διαδικασίας), ξεπεράσουν τα συνολικά κεφάλαια, τα οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα οφείλει στους, ελάχιστους σχετικά, κυρίαρχους του σύμπαντος.
Κλείνουμε με τα χαρακτηριστικά λόγια του 28ου Προέδρου των Η.Π.Α. W.Wilson, αναφορικά με το τραπεζικό σύστημα: «Υπάρχει μία (σκοτεινή) δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεκτική, τόσο διασφαλισμένη, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, που καλά θα κάνουν να προσέχουν όσοι και όταν μιλούν εναντίον της».
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 11. Δεκεμβρίου 2010
viliardos@kbanalysis.com
Facebook Twitter Netlog
Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου
Κυριακή 15 Μαΐου 2011
Ο επικεφαλής του ΔΝΤ Στρός Καν συνελήφθη στο αεροπλάνο για υποτιθέμενο σοδομισμό του καμαριέρας ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης!
Ο επικεφαλής του ΔΝΤ Στρός Καν συνελήφθη στο αεροπλάνο για υποτιθέμενο σοδομισμό του καμαριέρας ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης!
PHILIP, JAMIE SCHRAM, LARRY CELONA, SANDERSON , NY POST
10:29, 14 Μαΐου 2011
Ο γάλλος «μεγαλοπολιτικός» που διευθύνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συνελήφθη λόγω «υποτιθέμενου» βιασμού καμαριέρας ξενοδοχείου του Μανχάταν σήμερα .
Πηγές αστυνομίας αναφέρουν ότι συνελήφθη στιγμές πριν την απογείωση της πτήσης της Air France από τον αερολιμένα Kennedy.
Τρείς αστυνομικοί της Αερολιμενικής Αρχής, τράβηξαν το Ντομινίκ Στρος-Καν από την πρώτη θέσης καμπίνα του αεροπλάνου ακριβώς δύο λεπτά προτού αναχωρήσει για το Παρίσι, σύμφωνα με τις πηγές αστυνομίας.
Ο Strauss-Kahn, 62 - ποιος αναμενόταν για να προκαλέσει Nicholas Sarkozy στη γαλλική προεδρική εκλογή του 2012 – ακολούθως παραδόθηκε στους αστυνομικούς της NYPD και παρουσιάστηκε στην Μονάδα Ειδικών Θυμάτων της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης.
Το πρόβλημα άρχισε γύρω στο μεσημέρι, όταν εισήγαγε μια 32 χρονών καμαριέραμπήκε το δωμάτιο του Strauss-Kahn στο Sofitel στη δυτική 44h οδό - προφανώς μη γνωρίζοντας ότι ο Στρός ήταν ακόμα μέσα.
Το παντρεμένος Strauss-Kahn ήταν στο λουτρό, βγήκε γυμνός την άρπαξε και «την ακινητοποίησε», αναφέρουν οι εν λόγω πηγές.
Την έριξε σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, στο κρεβάτι του δωματίου και την ανάγκασε για να εκτελέσει στοματικό σεξ, είπαν οι πηγές.
Το κορίτσι κατόρθωσε ελεύθερωθεί και έτρεξε σε έναν εργαζόμενο του ξενοδοχείου για να πει τι συνέβη, είπε μια πηγή.
Σύντομα κατόπιν, Strauss-Kahn ντυθηκε και κατευθύνθηκε στον αερολιμένα Kennedy, για την πτήση του στο Παρίσι.
Όταν προσεγγίστηκε στο αεροπλάνο από τους άνδρες της αερολιμενικής αρχής, είπε, " Περί τίνος πρόκειται; " πηγές αναφέρουν.
Κατόπιν συνελήφθη χωρίς χειροπέδες.
Δύο πηγές επιβολής νόμου είπαν ότι ο Strauss-Kahn προσπαθούσε να φύγει τις ΗΠΑ.
Η αστυνομία είπε ότι άφησε το κινητό τηλέφωνο του και άλλα προσωπικά στοιχεία στο δωμάτιο.
O Strauss-Kahn, που διοργάνωσε μια συνεδρίαση που προγραμματίστηκε για σήμερα με τη γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, έχει μια πρόσθετη ρύθμιση με Air France που του επιτρέπει να πάρει σε οποιαδήποτε πτήση και να καθίσει στη πρώτη θέση, οι πηγές αναφέρουν. Ταξίδευε μόνος.
Η Μονάδα Ειδικών Θυμάτων του NYPD ερευνά την περίπτωση, αναφέρουν πηγές της Αστυνομίας.
Το θύμα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Roosevelt, λόγω τραυματισμού.
Ο Strauss-Kahn, ένας ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας, είναι μακροπρόθεσμος αντίπαλος του Σαρκοζί, ο οποίος ειπώθηκε ειδήσεις σήμερα υποβάλλει μύνηση σήμερα για να έχει αποτρέψει μια καμπάνια δυσφήμησης που εστίασε στο γενναιόδωρο τρόπο ζωής του. Περιέλαβε την αγορά των κοστουμιών του Sraus-Kahn από τον ίδιο ράφτη που ντύνει τον Πρόεδρο Obama.
Αλλά Strauss-Kahn φαίνεται ικανός να δημιουργήσει προβλήματα από μόνος στον εαυτό του.
Το 2008, αναγνώρισε δημόσια σε " ένα λάθος του κρίσης" για την υπόθεση μιας ερωτικής σχέσης, με μια κατώτερη υπάλληλο του ΔΝΤ. Στην ψηφοφορία του 2007 της Γαλλίας, Strauss-Kahn έχασε την αρχηγεία Σοσιαλιστικού Κόμματος από τη Segolene Royal, η οποία στη συνέχεια στην ηττήθηκε από το Σαρκοζί, ηγέτη της δεξιάς ένωσης για ένα δημοφιλές κίνημα.
Αλλά ο Σαρκοζί, που βλέπει ακόμα Στρός-Καν ως τον πιθανότερο εκλογικό ανταγωνιστή του, θεωρείται τον υποστήριξε για να διευθύνει το εδρεύον στην Ουάσινγκτον διεθνές νομισματικό Ταμείο.
Ο Strauss-Kahn είναι παντρεμένος με τη νέα Υόρκέζα Anne Sinclair, μια κορυφαία γαλλίδα δημοσιογράφος τηςTV.
Είναι η τρίτη σύζυγός του έχει τέσσερα παιδιά από δύο προγενέστερους γάμους.
Μια εκπρόσωπος για το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών δεν είχε κανένα άμεσο σχόλιο.
Το ΔΝΤ δεν απαντούσε στις τηλεφωνικές κλήσεις.
PHILIP, JAMIE SCHRAM, LARRY CELONA, SANDERSON , NY POST
10:29, 14 Μαΐου 2011
Ο γάλλος «μεγαλοπολιτικός» που διευθύνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συνελήφθη λόγω «υποτιθέμενου» βιασμού καμαριέρας ξενοδοχείου του Μανχάταν σήμερα .
Πηγές αστυνομίας αναφέρουν ότι συνελήφθη στιγμές πριν την απογείωση της πτήσης της Air France από τον αερολιμένα Kennedy.
Τρείς αστυνομικοί της Αερολιμενικής Αρχής, τράβηξαν το Ντομινίκ Στρος-Καν από την πρώτη θέσης καμπίνα του αεροπλάνου ακριβώς δύο λεπτά προτού αναχωρήσει για το Παρίσι, σύμφωνα με τις πηγές αστυνομίας.
Ο Strauss-Kahn, 62 - ποιος αναμενόταν για να προκαλέσει Nicholas Sarkozy στη γαλλική προεδρική εκλογή του 2012 – ακολούθως παραδόθηκε στους αστυνομικούς της NYPD και παρουσιάστηκε στην Μονάδα Ειδικών Θυμάτων της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης.
Το πρόβλημα άρχισε γύρω στο μεσημέρι, όταν εισήγαγε μια 32 χρονών καμαριέραμπήκε το δωμάτιο του Strauss-Kahn στο Sofitel στη δυτική 44h οδό - προφανώς μη γνωρίζοντας ότι ο Στρός ήταν ακόμα μέσα.
Το παντρεμένος Strauss-Kahn ήταν στο λουτρό, βγήκε γυμνός την άρπαξε και «την ακινητοποίησε», αναφέρουν οι εν λόγω πηγές.
Την έριξε σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, στο κρεβάτι του δωματίου και την ανάγκασε για να εκτελέσει στοματικό σεξ, είπαν οι πηγές.
Το κορίτσι κατόρθωσε ελεύθερωθεί και έτρεξε σε έναν εργαζόμενο του ξενοδοχείου για να πει τι συνέβη, είπε μια πηγή.
Σύντομα κατόπιν, Strauss-Kahn ντυθηκε και κατευθύνθηκε στον αερολιμένα Kennedy, για την πτήση του στο Παρίσι.
Όταν προσεγγίστηκε στο αεροπλάνο από τους άνδρες της αερολιμενικής αρχής, είπε, " Περί τίνος πρόκειται; " πηγές αναφέρουν.
Κατόπιν συνελήφθη χωρίς χειροπέδες.
Δύο πηγές επιβολής νόμου είπαν ότι ο Strauss-Kahn προσπαθούσε να φύγει τις ΗΠΑ.
Η αστυνομία είπε ότι άφησε το κινητό τηλέφωνο του και άλλα προσωπικά στοιχεία στο δωμάτιο.
O Strauss-Kahn, που διοργάνωσε μια συνεδρίαση που προγραμματίστηκε για σήμερα με τη γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, έχει μια πρόσθετη ρύθμιση με Air France που του επιτρέπει να πάρει σε οποιαδήποτε πτήση και να καθίσει στη πρώτη θέση, οι πηγές αναφέρουν. Ταξίδευε μόνος.
Η Μονάδα Ειδικών Θυμάτων του NYPD ερευνά την περίπτωση, αναφέρουν πηγές της Αστυνομίας.
Το θύμα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Roosevelt, λόγω τραυματισμού.
Ο Strauss-Kahn, ένας ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας, είναι μακροπρόθεσμος αντίπαλος του Σαρκοζί, ο οποίος ειπώθηκε ειδήσεις σήμερα υποβάλλει μύνηση σήμερα για να έχει αποτρέψει μια καμπάνια δυσφήμησης που εστίασε στο γενναιόδωρο τρόπο ζωής του. Περιέλαβε την αγορά των κοστουμιών του Sraus-Kahn από τον ίδιο ράφτη που ντύνει τον Πρόεδρο Obama.
Αλλά Strauss-Kahn φαίνεται ικανός να δημιουργήσει προβλήματα από μόνος στον εαυτό του.
Το 2008, αναγνώρισε δημόσια σε " ένα λάθος του κρίσης" για την υπόθεση μιας ερωτικής σχέσης, με μια κατώτερη υπάλληλο του ΔΝΤ. Στην ψηφοφορία του 2007 της Γαλλίας, Strauss-Kahn έχασε την αρχηγεία Σοσιαλιστικού Κόμματος από τη Segolene Royal, η οποία στη συνέχεια στην ηττήθηκε από το Σαρκοζί, ηγέτη της δεξιάς ένωσης για ένα δημοφιλές κίνημα.
Αλλά ο Σαρκοζί, που βλέπει ακόμα Στρός-Καν ως τον πιθανότερο εκλογικό ανταγωνιστή του, θεωρείται τον υποστήριξε για να διευθύνει το εδρεύον στην Ουάσινγκτον διεθνές νομισματικό Ταμείο.
Ο Strauss-Kahn είναι παντρεμένος με τη νέα Υόρκέζα Anne Sinclair, μια κορυφαία γαλλίδα δημοσιογράφος τηςTV.
Είναι η τρίτη σύζυγός του έχει τέσσερα παιδιά από δύο προγενέστερους γάμους.
Μια εκπρόσωπος για το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών δεν είχε κανένα άμεσο σχόλιο.
Το ΔΝΤ δεν απαντούσε στις τηλεφωνικές κλήσεις.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.nypost.com/p/news/local/imf_boss_strauss_kahn_arrested_in_Kbd7uAi594vbej3oORXfcJ#ixzz1MPRk
IMF head Strauss-Kahn pulled off plane, arrested in alleged sodomy of hotel maid
IMF head Strauss-Kahn pulled off plane, arrested in alleged sodomy of hotel maid
By PHILIP MESSING, JAMIE SCHRAM, LARRY CELONA and BILL SANDERSON
Last Updated: 10:29 PM, May 14, 2011
Posted: 6:33 PM, May 14,
The French political bigshot who heads the International Monetary Fund was arrested for allegedly sodomizing a Manhattan hotel maid today — hauled off an Air France flight just moments before takeoff from Kennedy Airport, police sources said.
Three Port Authority detectives pulled Dominique Strauss-Kahn from the plane’s first-class cabin just two minutes before it was due to depart for Paris, according to police sources.
Strauss-Kahn, 62 — who was expected to challenge Nicholas Sarkozy in the 2012 French presidential election — was turned over to NYPD officers and brought to the Special Victims Unit’s uptown squadroom.
The trouble began around noon, when a 32-year-old housekeeper entered Strauss-Kahn’s room at the Sofitel on West 44th Street — apparently unaware he was still inside.
The married Strauss-Kahn was in his bathroom, said sources. He emerged naked, grabbed her and "he jumps her," a source said.
Then, Strauss-Kahn allegedly threw the housekeeper on the room’s bed and forced her to perform oral sex on him, said the sources.
The maid managed to break free and ran to a hotel worker to tell what happened, said a source. Soon afterward, Strauss-Kahn got dressed and headed off to Kennedy Airport for his flight to Paris.
When he was approached on the plane by Port Authority cops, he said, "What is this about?" sources said. He was then taken off without handcuffs.
Two law enforcement sources said Strauss-Kahn was trying to flee the US. Police said he left his cellphone and other personal items in the room.
Strauss-Kahn, who had a meeting planned for today with German chancellor Angela Merkel, has a special arrangement with Air France that allows him to get on any flight and sit in first class, the sources said. He was traveling alone.
The NYPD’s Special Victims Unit is investigating the case, the sources said.
The victim was taken to Roosevelt Hospital, where she was being treated for trauma.
Strauss-Kahn, a leader of France’s Socialist Party, is a longtime rival to Sarkozy, who was said in a news report today to have kicked off a smear campaign that focused on his lavish lifestyle. It included Strauss-Kahn’s purchase of suits from the same tailor who clothes President Obama.
But Strauss-Kahn seems able to find trouble on his own. In 2008, he publicly admitted to "an error of judgment" for having an affair with an IMF subordinate.
In France’s 2007 vote, Strauss-Kahn lost the Socialist Party nomination to Segolene Royal, who in turn fell to defeat against Sarkozy, leader of the right-wing Union for a Popular Movement.
But Sarkozy, who still sees Strauss-Kahn as his likeliest electoral rival, is believed to have maneuvered him out of France by backing him to head the Washington-based International Monetary Fund.
Strauss-Kahn is married to New York-born Anne Sinclair, a leading French TV journalist. She is his third wife; he has four children from two prior marriages.
A spokeswoman for the US State Department had no immediate comment. IMF did not immediately return calls.
Read more: http://www.nypost.com/p/news/local/imf_boss_strauss_kahn_arrested_in_Kbd7uAi594vbej3oORXfcJ#ixzz1MPRkjcJ8
Σάββατο 14 Μαΐου 2011
Πέμπτη 12 Μαΐου 2011
Ιδού γιατί βομβαρδίζουν τη Λιβύη - Ο ρόλος των διεθνών τραπεζών
11-05-2011 16:27:49
Mια διαφορετική άποψη για τα πραγματικά αίτια του εμφυλίου πολέμου και του βομβαρδισμού της Λιβύης από την ομάδα του netone.gr.
"Αρκετοί σχολιαστές και αρθρογράφοι έχουν προβληματιστεί από το πραγματικά περίεργο γεγονός. ότι οι επαναστάτες της Λιβύης βρήκαν το χρόνο να συστήσουν τη δική τους κεντρική τράπεζα, πριν καν φτιάξουν κυβέρνηση. Το Economic Policy Journal γράφει για το θέμα: «Ποτέ άλλοτε δεν ακούστηκε, εν μέσω εξέγερσης, να δημιουργείται μια κεντρική τράπεζα. Άρα δεν μιλάμε για κάποιους άξεστους αντάρτες, και μάλλον υπάρχουν κάποιες πολύ ισχυρές επιρροές.»
Το CNBC αναρωτιέται: «Πρώτη φορά βλέπουμε επαναστατική ομάδα να προχωρά σε δημιουργία κεντρικής τράπεζας εν μέσω εξέγερσης. Πόσο ισχυροί έχουν γίνει αυτοί οι κεντρικοί τραπεζίτες;».
Μια άλλη ανωμαλία, σε σχέση με την επίσημη δικαιολογία της επέμβασης της Λιβύη είναι η εξής: Υποτίθεται πως η επέμβαση έγινε για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα στοιχεία όμως άλλα λένε. Σύμφωνα με το Fox News, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ επαινεί τη Λιβύη που «έχει κάνει τα ανθρώπινα δικαιώματα προτεραιότητα, και που προστατεύει νομικά τους πολίτες της».
Μια ρωσική αποστολή ιατρών, αναφέρει σε επίσημη αναφορά της προς τον πρόεδρο Medvedev ότι ελάχιστοι λαοί έχουν τόσες ανέσεις όσες ο λαός της Λιβύης. Διαθέτουν πολύ καλά νοσοκομεία και δωρεάν περίθαλψη. Τα νέα ζευγάρια επιδοτούνται, τα αυτοκίνητα κοστίζουν πολύ φτηνά, τα καύσιμα είναι επίσης φτηνά, οι αγρότες δεν φορολογούνται, κλπ.
Ακόμη κι αν όλα αυτά είναι προπαγάνδα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Καντάφι έφερε νερό στην έρημο, κατασκευάζοντας το μεγαλύτερο αρδευτικό έργο στην ιστορία, αξίας $33 δισ.
Η εξήγηση ότι όλα έγιναν για το πετρέλαιο είναι επίσης προβληματική. Η χώρα παράγει μόλις το 2% του παγκόσμιου πετρελαίου. Το κενό μπορεί κάλλιστα να αναπληρωθεί από τα αποθεματικά της Σ. Αραβίας. Άρα γιατί αυτή η σπουδή για δημιουργία κεντρικής τράπεζας;
Υπάρχει μια συνέντευξη του Αμερικανού στρατηγού ε.α Wesley Clark, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Όπως λέει ο στρατηγός, το 2001 τον ενημέρωσαν πως η Αμερική σκοπεύει να πολεμήσει με το Ιράκ, τη Συρία, τον Λίβανο, τη Σομαλία, το Σουδάν, το Ιράν, και τη Λιβύη.
Τι κοινό έχουν αυτές οι χώρες; Σε τραπεζικό επίπεδο, καμία τους δεν αποτελεί μέλος της Bank for International Settlements (BIS). Αυτό το στοιχείο τις εξαιρεί από το μακρύ χέρι των ελέγχων της «κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών» της Ελβετίας.
Οι πιο ανυπότακτες όλων είναι η Λιβύη και το Ιράκ. Και οι δυο έχουν ήδη δεχτεί επίθεση. Στο Examiner.com αναφέρεται πως 6 μήνες πριν οι ΗΠΑ μπουν στο Ιράκ, η χώρα είχε προχωρήσει στην αποδοχή ευρώ αντί δολαρίων για το πετρέλαιό της. Αυτή η κίνηση απειλούσε τη παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου ως «πετροδολάριο».
Σύμφωνα με ρωσικά δημοσιεύματα, ο Καντάφι είχε ξεκινήσει προσπάθεια άρνησης του δολαρίου και του ευρώ, και κάλεσε τις αφρικανικές και αραβικές χώρες να πουλάνε πετρέλαιο σε ένα νέο νόμισμα, το χρυσό δηνάριο. Μάλιστα προωθούσε την ιδέα μιας ενωμένης Αφρικής με 200 εκατομμύρια κατοίκους, που θα χρησιμοποιούσε αυτό το νέο νόμισμα. Οι μόνοι αντίθετοι στη πρόταση του ήταν η Νότιος Αφρική και ο επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου. Αυτή η πρωτοβουλία θεωρήθηκε ως απειλή για την οικονομική σταθερότητα του πλανήτη, τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την ΕΕ. Ο Καντάφι όμως δεν φάνηκε να πτοείται.
Και έτσι ξαναγυρνάμε στο αίνιγμα της νέας λιβυκής κεντρικής τράπεζας. Όπως αναφέρει το Market Oracle, η κεντρική τράπεζα της Λιβύης είναι 100% κρατική. Η κυβέρνηση τυπώνει το δικό της χρήμα (δηνάριο) μέσω της δικής της τράπεζας. Η χώρα είναι αυτάρκης, διαθέτει πόρους, είναι κυρίαρχη, και συνεπώς μπορεί να ορίζει την οικονομική της μοίρα. Το μεγάλο πρόβλημα των τραπεζικών καρτέλ της παγκοσμιοποίησης είναι ότι για να κάνουν δουλειές με τη Λιβύη, πρέπει να περάσουν από τη κεντρική της τράπεζα, και το εθνικό της νόμισμα, στα οποία όμως δεν έχουν καμιά επιρροή. Για αυτό και η διάλυση αυτής της τράπεζας μπορεί να μην αναφέρεται στις ομιλίες του Ομπάμα και του Σαρκοζί, αλλά σίγουρα αποτελεί βασικό λόγο για την επίθεσή τους στον Καντάφι.
Η Λιβύη δεν διαθέτει μόνο πετρέλαιο. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η κεντρική της τράπεζα έχει περίπου 144 τόνους χρυσού στα θησαυροφυλάκια της. Με αυτόν τον θησαυρό, ποιος χρειάζεται την BIS, ή το ΔΝΤ και τους κανόνες του;
Για αυτό ας εξετάσουμε τους κανόνες της BIS και την επίδρασή τους στις τοπικές οικονομίες. Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο της BIS, οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να έχουν ως κύριο σκοπό τους την σταθερότητα των τιμών. Και θα πρέπει να είναι ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις, ώστε να μην επηρεάζονται από πολιτικές βουλήσεις. Θα πρέπει να υπάρχει σταθερή χρηματική προσφορά, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται την επιβάρυνση του λαού με ξένο χρέος. Οι κεντρικές τράπεζες αποθαρρύνονται από το να τυπώνουν χρήμα, και να το χρησιμοποιούν για το καλό του κράτους, είτε άμεσα, είτε ως δάνειο.
Σύμφωνα με άρθρο της Asia Times του 2002, «οι κανόνες της BIS εξυπηρετούν απλά το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, ακόμη και εις βάρος των εθνικών οικονομιών. Η BIS κάνει στα εθνικά τραπεζικά συστήματα αυτό που το ΔΝΤ κάνει στα εθνικά νομισματικά καθεστώτα. Οι εθνικές οικονομίες που πέφτουν θύμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, δεν εξυπηρετούν πλέον τα εθνικά συμφέροντα».
Η άποψη είναι ότι αν μια κυβέρνηση δανειστεί από δική της κεντρική τράπεζα, αυτό οδηγεί σε πληθωρισμό. Αν δανειστεί όμως από ξένες τράπεζες ή από το ΔΝΤ, αυτό δεν ισχύει. Στη πραγματικότητα όμως όλες οι τράπεζες τυπώνουν τα χρήματα που δανείζουν, είτε είναι ιδιωτικές, είτε κρατικές. Το περισσότερο καινούργιο χρήμα σήμερα προέρχεται από τραπεζικό δανεισμό. Αν το δανειστείς από κρατική κεντρική τράπεζα, είναι σχεδόν πάντα χωρίς επιτόκιο, και αυτό αποδείχθηκε ότι μειώνει το κόστος των δημοσίων προγραμμάτων κατά 50% (μέσο όρο).
Έτσι ακριβώς λειτουργεί το σύστημα της Λιβύης. Και έτσι εξηγείται το πώς η Λιβύη βρίσκει χρήματα για δωρεάν εκπαίδευση και δωρεάν ιατρική περίθαλψη. Έτσι μπορεί και δίνει στα νέα ζευγάρια άτοκα δάνεια ύψους $50.000. Και έτσι βρέθηκαν τα $33 δισ. που έφτιαξαν το πελώριο αρδευτικό έργο στη έρημο. Μάλιστα, οι σφοδροί αεροπορικοί βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ απειλούν τώρα το συγκεκριμένο έργο.
Άρα, ο πόλεμος είναι για το πετρέλαιο ή για τις τράπεζες; Μπορεί και για τα δυο. Μπορεί και για το νερό. Αν διαθέτει ενέργεια, νερό, και άφθονη πίστωση για να δημιουργήσει υποδομές, τότε ένα κράτος δεν χρειάζεται ξένους δανειστές. Και αυτή είναι η απειλή που προκαλεί η Λιβύη. Το να δείξει στον κόσμο τι είναι δυνατόν να γίνει.
Τα περισσότερα κράτη μπορεί να μην διαθέτουν πετρέλαιο, διαθέτουν όμως νέες τεχνολογίες, που μπορούν να καταστήσουν τις οικονομίες τους μη εξαρτώμενες από το πετρέλαιο, ειδικά αν μπορούν να δανειστούν από κρατικές κεντρικές τράπεζες, μειώνοντας στο μισό τα έξοδά τους.
Η ανεξαρτησία από την εξάρτηση της ενέργειας ελευθερώνει τις χώρες από τα δίχτυα των διεθνών τραπεζιτών, και από την ανάγκη να μετατοπίσουν την παραγωγή της οικονομίας του από την εσωτερική αγορά στη διεθνή αγορά, έτσι ώστε να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Αν πέσει η κυβέρνηση του Καντάφι, θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε αν η νέα κεντρική τράπεζα σπεύσει να ενταχθεί στην BIS, και αν η εθνικοποιημένη πετρελαϊκή βιομηχανία πουληθεί σε επενδυτές, και τέλος αν η ιατρική περίθαλψη αλλά και η παιδεία, συνεχίσουν να είναι δωρεάν".
Mια διαφορετική άποψη για τα πραγματικά αίτια του εμφυλίου πολέμου και του βομβαρδισμού της Λιβύης από την ομάδα του netone.gr.
"Αρκετοί σχολιαστές και αρθρογράφοι έχουν προβληματιστεί από το πραγματικά περίεργο γεγονός. ότι οι επαναστάτες της Λιβύης βρήκαν το χρόνο να συστήσουν τη δική τους κεντρική τράπεζα, πριν καν φτιάξουν κυβέρνηση. Το Economic Policy Journal γράφει για το θέμα: «Ποτέ άλλοτε δεν ακούστηκε, εν μέσω εξέγερσης, να δημιουργείται μια κεντρική τράπεζα. Άρα δεν μιλάμε για κάποιους άξεστους αντάρτες, και μάλλον υπάρχουν κάποιες πολύ ισχυρές επιρροές.»
Το CNBC αναρωτιέται: «Πρώτη φορά βλέπουμε επαναστατική ομάδα να προχωρά σε δημιουργία κεντρικής τράπεζας εν μέσω εξέγερσης. Πόσο ισχυροί έχουν γίνει αυτοί οι κεντρικοί τραπεζίτες;».
Μια άλλη ανωμαλία, σε σχέση με την επίσημη δικαιολογία της επέμβασης της Λιβύη είναι η εξής: Υποτίθεται πως η επέμβαση έγινε για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα στοιχεία όμως άλλα λένε. Σύμφωνα με το Fox News, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ επαινεί τη Λιβύη που «έχει κάνει τα ανθρώπινα δικαιώματα προτεραιότητα, και που προστατεύει νομικά τους πολίτες της».
Μια ρωσική αποστολή ιατρών, αναφέρει σε επίσημη αναφορά της προς τον πρόεδρο Medvedev ότι ελάχιστοι λαοί έχουν τόσες ανέσεις όσες ο λαός της Λιβύης. Διαθέτουν πολύ καλά νοσοκομεία και δωρεάν περίθαλψη. Τα νέα ζευγάρια επιδοτούνται, τα αυτοκίνητα κοστίζουν πολύ φτηνά, τα καύσιμα είναι επίσης φτηνά, οι αγρότες δεν φορολογούνται, κλπ.
Ακόμη κι αν όλα αυτά είναι προπαγάνδα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Καντάφι έφερε νερό στην έρημο, κατασκευάζοντας το μεγαλύτερο αρδευτικό έργο στην ιστορία, αξίας $33 δισ.
Η εξήγηση ότι όλα έγιναν για το πετρέλαιο είναι επίσης προβληματική. Η χώρα παράγει μόλις το 2% του παγκόσμιου πετρελαίου. Το κενό μπορεί κάλλιστα να αναπληρωθεί από τα αποθεματικά της Σ. Αραβίας. Άρα γιατί αυτή η σπουδή για δημιουργία κεντρικής τράπεζας;
Υπάρχει μια συνέντευξη του Αμερικανού στρατηγού ε.α Wesley Clark, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Όπως λέει ο στρατηγός, το 2001 τον ενημέρωσαν πως η Αμερική σκοπεύει να πολεμήσει με το Ιράκ, τη Συρία, τον Λίβανο, τη Σομαλία, το Σουδάν, το Ιράν, και τη Λιβύη.
Τι κοινό έχουν αυτές οι χώρες; Σε τραπεζικό επίπεδο, καμία τους δεν αποτελεί μέλος της Bank for International Settlements (BIS). Αυτό το στοιχείο τις εξαιρεί από το μακρύ χέρι των ελέγχων της «κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών» της Ελβετίας.
Οι πιο ανυπότακτες όλων είναι η Λιβύη και το Ιράκ. Και οι δυο έχουν ήδη δεχτεί επίθεση. Στο Examiner.com αναφέρεται πως 6 μήνες πριν οι ΗΠΑ μπουν στο Ιράκ, η χώρα είχε προχωρήσει στην αποδοχή ευρώ αντί δολαρίων για το πετρέλαιό της. Αυτή η κίνηση απειλούσε τη παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου ως «πετροδολάριο».
Σύμφωνα με ρωσικά δημοσιεύματα, ο Καντάφι είχε ξεκινήσει προσπάθεια άρνησης του δολαρίου και του ευρώ, και κάλεσε τις αφρικανικές και αραβικές χώρες να πουλάνε πετρέλαιο σε ένα νέο νόμισμα, το χρυσό δηνάριο. Μάλιστα προωθούσε την ιδέα μιας ενωμένης Αφρικής με 200 εκατομμύρια κατοίκους, που θα χρησιμοποιούσε αυτό το νέο νόμισμα. Οι μόνοι αντίθετοι στη πρόταση του ήταν η Νότιος Αφρική και ο επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου. Αυτή η πρωτοβουλία θεωρήθηκε ως απειλή για την οικονομική σταθερότητα του πλανήτη, τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την ΕΕ. Ο Καντάφι όμως δεν φάνηκε να πτοείται.
Και έτσι ξαναγυρνάμε στο αίνιγμα της νέας λιβυκής κεντρικής τράπεζας. Όπως αναφέρει το Market Oracle, η κεντρική τράπεζα της Λιβύης είναι 100% κρατική. Η κυβέρνηση τυπώνει το δικό της χρήμα (δηνάριο) μέσω της δικής της τράπεζας. Η χώρα είναι αυτάρκης, διαθέτει πόρους, είναι κυρίαρχη, και συνεπώς μπορεί να ορίζει την οικονομική της μοίρα. Το μεγάλο πρόβλημα των τραπεζικών καρτέλ της παγκοσμιοποίησης είναι ότι για να κάνουν δουλειές με τη Λιβύη, πρέπει να περάσουν από τη κεντρική της τράπεζα, και το εθνικό της νόμισμα, στα οποία όμως δεν έχουν καμιά επιρροή. Για αυτό και η διάλυση αυτής της τράπεζας μπορεί να μην αναφέρεται στις ομιλίες του Ομπάμα και του Σαρκοζί, αλλά σίγουρα αποτελεί βασικό λόγο για την επίθεσή τους στον Καντάφι.
Η Λιβύη δεν διαθέτει μόνο πετρέλαιο. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η κεντρική της τράπεζα έχει περίπου 144 τόνους χρυσού στα θησαυροφυλάκια της. Με αυτόν τον θησαυρό, ποιος χρειάζεται την BIS, ή το ΔΝΤ και τους κανόνες του;
Για αυτό ας εξετάσουμε τους κανόνες της BIS και την επίδρασή τους στις τοπικές οικονομίες. Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο της BIS, οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να έχουν ως κύριο σκοπό τους την σταθερότητα των τιμών. Και θα πρέπει να είναι ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις, ώστε να μην επηρεάζονται από πολιτικές βουλήσεις. Θα πρέπει να υπάρχει σταθερή χρηματική προσφορά, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται την επιβάρυνση του λαού με ξένο χρέος. Οι κεντρικές τράπεζες αποθαρρύνονται από το να τυπώνουν χρήμα, και να το χρησιμοποιούν για το καλό του κράτους, είτε άμεσα, είτε ως δάνειο.
Σύμφωνα με άρθρο της Asia Times του 2002, «οι κανόνες της BIS εξυπηρετούν απλά το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, ακόμη και εις βάρος των εθνικών οικονομιών. Η BIS κάνει στα εθνικά τραπεζικά συστήματα αυτό που το ΔΝΤ κάνει στα εθνικά νομισματικά καθεστώτα. Οι εθνικές οικονομίες που πέφτουν θύμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, δεν εξυπηρετούν πλέον τα εθνικά συμφέροντα».
Η άποψη είναι ότι αν μια κυβέρνηση δανειστεί από δική της κεντρική τράπεζα, αυτό οδηγεί σε πληθωρισμό. Αν δανειστεί όμως από ξένες τράπεζες ή από το ΔΝΤ, αυτό δεν ισχύει. Στη πραγματικότητα όμως όλες οι τράπεζες τυπώνουν τα χρήματα που δανείζουν, είτε είναι ιδιωτικές, είτε κρατικές. Το περισσότερο καινούργιο χρήμα σήμερα προέρχεται από τραπεζικό δανεισμό. Αν το δανειστείς από κρατική κεντρική τράπεζα, είναι σχεδόν πάντα χωρίς επιτόκιο, και αυτό αποδείχθηκε ότι μειώνει το κόστος των δημοσίων προγραμμάτων κατά 50% (μέσο όρο).
Έτσι ακριβώς λειτουργεί το σύστημα της Λιβύης. Και έτσι εξηγείται το πώς η Λιβύη βρίσκει χρήματα για δωρεάν εκπαίδευση και δωρεάν ιατρική περίθαλψη. Έτσι μπορεί και δίνει στα νέα ζευγάρια άτοκα δάνεια ύψους $50.000. Και έτσι βρέθηκαν τα $33 δισ. που έφτιαξαν το πελώριο αρδευτικό έργο στη έρημο. Μάλιστα, οι σφοδροί αεροπορικοί βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ απειλούν τώρα το συγκεκριμένο έργο.
Άρα, ο πόλεμος είναι για το πετρέλαιο ή για τις τράπεζες; Μπορεί και για τα δυο. Μπορεί και για το νερό. Αν διαθέτει ενέργεια, νερό, και άφθονη πίστωση για να δημιουργήσει υποδομές, τότε ένα κράτος δεν χρειάζεται ξένους δανειστές. Και αυτή είναι η απειλή που προκαλεί η Λιβύη. Το να δείξει στον κόσμο τι είναι δυνατόν να γίνει.
Τα περισσότερα κράτη μπορεί να μην διαθέτουν πετρέλαιο, διαθέτουν όμως νέες τεχνολογίες, που μπορούν να καταστήσουν τις οικονομίες τους μη εξαρτώμενες από το πετρέλαιο, ειδικά αν μπορούν να δανειστούν από κρατικές κεντρικές τράπεζες, μειώνοντας στο μισό τα έξοδά τους.
Η ανεξαρτησία από την εξάρτηση της ενέργειας ελευθερώνει τις χώρες από τα δίχτυα των διεθνών τραπεζιτών, και από την ανάγκη να μετατοπίσουν την παραγωγή της οικονομίας του από την εσωτερική αγορά στη διεθνή αγορά, έτσι ώστε να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Αν πέσει η κυβέρνηση του Καντάφι, θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε αν η νέα κεντρική τράπεζα σπεύσει να ενταχθεί στην BIS, και αν η εθνικοποιημένη πετρελαϊκή βιομηχανία πουληθεί σε επενδυτές, και τέλος αν η ιατρική περίθαλψη αλλά και η παιδεία, συνεχίσουν να είναι δωρεάν".
Τρίτη 10 Μαΐου 2011
Δευτέρα 9 Μαΐου 2011
ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΡΟΚΑΡΤΑ.
Εν όψει κατάθεσης του νομοσχεδίου προς ψήφιση για την Κάρτα του Πολίτη, ενημερώνω και γνωστοποιώ προς τους Βουλευτές όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ότι:
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΑΒΩ,
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΥΠΑΧΘΩ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ.....
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ,
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΑΝΑΘΕΣΩ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΙΤΟΝ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΜΟΥ.
Η τυχόν δε υποχρεωτική επιβολή της Κάρτας του Πολίτη, θα θεωρηθεί ως εχθρική εις βάρος των πολιτών ενέργεια, και παράβαση των άρθρων 2, 5 παρ. 1 και 4, του Συντάγματος, με συνέπεια την ενεργοποίηση του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος, ώστε να υπερασπίσω το Σύνταγμα, και τα ατομικά και κοινωνικά μου δικαιώματα.
Επίσης με οδηγεί να αντισταθώ και παραβατικά με το Σύνταγμα π.χ. μη κατάθεση της φορολογικής μου δήλωσης από το επόμενο έτος.
Επί πλέον αρνούμαι την παραλαβή της Κάρτας, και δια τα ανήλικα τέκνα μου, των οποίων ασκώ την γονική μέριμνα καθώς αιτούμαι από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να εφαρμόσει το άρθρο 44,για δημοψήφισμα για το συγκεκριμένο θέμα.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΑΒΩ,
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΥΠΑΧΘΩ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ.....
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ,
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΑΝΑΘΕΣΩ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΙΤΟΝ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΜΟΥ.
Η τυχόν δε υποχρεωτική επιβολή της Κάρτας του Πολίτη, θα θεωρηθεί ως εχθρική εις βάρος των πολιτών ενέργεια, και παράβαση των άρθρων 2, 5 παρ. 1 και 4, του Συντάγματος, με συνέπεια την ενεργοποίηση του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος, ώστε να υπερασπίσω το Σύνταγμα, και τα ατομικά και κοινωνικά μου δικαιώματα.
Επίσης με οδηγεί να αντισταθώ και παραβατικά με το Σύνταγμα π.χ. μη κατάθεση της φορολογικής μου δήλωσης από το επόμενο έτος.
Επί πλέον αρνούμαι την παραλαβή της Κάρτας, και δια τα ανήλικα τέκνα μου, των οποίων ασκώ την γονική μέριμνα καθώς αιτούμαι από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να εφαρμόσει το άρθρο 44,για δημοψήφισμα για το συγκεκριμένο θέμα.
Παρασκευή 6 Μαΐου 2011
Πέμπτη 5 Μαΐου 2011
ΔΝΤ, Καραμανλής, Παπανδρέου γνώριζαν για την επικείμενη χρεοκοπία από τον Ιούνιο του 2009.
Πέμπτη, 05 Μάιος 2011
Η συνταρακτική αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος αποκαλύπτεται με αφορμή τη δημοσιοποίηση του απαγορευμένου βίντεο του Ντομινίκ Στρος Καν στην ελληνική τηλεόραση: το ΔΝΤ είχε αρχίσει να επεξεργάζεται σχέδια διαχείρισης της επερχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας ήδη από τον Ιούνιο του 2009, προειδοποιώντας ότι οι αγορές θα αρνηθούν να χρηματοδοτήσουν τη χώρα, αλλά οι πολιτικοί των δύο ελληνικών κομμάτων εξουσίας επέμεναν τότε να μιλούν για «θωρακισμένη Ελλάδα» και για... λεφτά που υπάρχουν!
Στελέχη των τμημάτων οικονομικής ανάλυσης μεγάλων ελληνικών τραπεζών τονίζουν στο “S10” ότι δεν χρειάζεται κανείς να ψάξει για μυστικές διαβουλεύσεις του Ντ. Στρος Καν με τον Κ. Καραμανλή, τότε πρωθυπουργό, και τον Γ. Παπανδρέου, τότε επερχόμενο με ορμή στην εξουσία, επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η προειδοποίηση για την επερχόμενη ελληνική χρεοκοπία είχε διατυπωθεί δημόσια από το ΔΝΤ, με ειδική έκθεση που δημοσίευσε τις ήσυχες ημέρες του Αυγούστου του 2009, δίνοντας τότε αφορμή στον “Economist” για πρωτοσέλιδο αφιέρωμα στη διαφαινόμενη κρίση χρέους των ανεπτυγμένων χωρών!
Παρότι είναι πλέον βέβαιο ότι ο Στρος Καν είχε μιλήσει παρασκηνιακά και με τον τότε πρωθυπουργό και με τον Γ. Παπανδρέου, για να τους ενημερώσει για τους κινδύνους και για τους σχεδιασμούς που ήδη είχε αρχίσει το Ταμείο βλέποντας με βεβαιότητα ότι θα καλείτο πολύ σύντομα να διαχειρισθεί την ελληνική κρίση, το ΔΝΤ είχε απευθύνει δημόσια τις προειδοποιήσεις του για την Ελλάδα, αλλά το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαχειρίσθηκε την επερχόμενη κρίση με απόλυτη ανευθυνότητα:
- Ο μεν Κ. Καραμανλής προτίμησε να αποφύγει το «πικρό ποτήρι» της έγκαιρης λήψης μέτρων, οδηγώντας τη χώρα σε εκλογές.
- Ο δε σημερινός πρωθυπουργός, παρότι είναι πλέον βέβαιο ότι γνώριζε το πρόβλημα πριν τις εκλογές του 2009, επέλεξε να δώσει τότε την εκλογική μάχη με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και για μήνες μετά τις εκλογές διαχειριζόταν το πρόβλημα σαν να επρόκειτο για άλλη μια από τις συνηθισμένες εδώ και δεκαετίες ελληνικές οικονομικές κρίσεις, που μπορούν να λυθούν με μερικά ημίμετρα και άφθονη κατανόηση από τους Ευρωπαίους.
Κι όμως, το μήνυμα που αναδυόταν ήδη από τον Αύγουστο του 2010 από την πολυσέλιδη ειδική έκθεση του ΔΝΤ για την παγκόσμια κρίση και τις δημοσιονομικές της παρενέργειες («Δημοσιονομικές επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης», 9 Ιουνίου 2009) ήταν σαφές για την Ελλάδα, στο ειδικό κεφάλαιο που αφιέρωνε στη χώρα μας: «Αλλάξτε αμέσως οικονομική πολιτική, αλλιώς βαδίζετε προς την χρεοκοπία»! Εκείνη η έκθεση είχε προκαλέσει αίσθηση στις αγορές και έγινε πρώτο θέμα στον “Economist”, χωρίς βέβαια να... «πάρει χαμπάρι», τουλάχιστον σε ότι αφορά τη δημόσια ρητορική του, το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Στην έκθεση εκείνη το Ταμείο επιχείρησε μια πρώτη αποτίμηση των δημοσιονομικών βαρών που άφηνε σε αναπτυγμένες και αναδυόμενες οικονομίες η διεθνής κρίση και τα αποτελέσματα ήταν άκρως ανησυχητικά για την Ελλάδα, η οποία θα έπρεπε να εμφανίσει τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα για μια 20ετία, προκειμένου να αποφύγει τη χρεοκοπία από την ανεξέλεγκτη δυναμική διόγκωσης του χρέους. Όπως τόνιζε τότε το Ταμείο,
1. Παρότι το ελληνικό Δημόσιο πρόσφερε στο τραπεζικό σύστημα της χώρας σχετικά μικρά «πακέτα» ενισχύσεων, που έφθασαν το 11,5% του ΑΕΠ, ενώ στις ΗΠΑ και την Βρετανία ξεπέρασαν το 80%, και παρότι η ελληνική κυβέρνηση δεν πρόσφερε σημαντικές δημοσιονομικές ενισχύσεις για την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας, η χώρα μας επισημαινόταν ως μια από τις πιο «επικίνδυνες» διεθνώς, καθώς η συγκράτηση των ρυθμών ανάπτυξης και το υψηλό συσσωρευμένο χρέος φαινόταν ότι θα δημιουργούσαν ένα «τοξικό κοκτέιλ».
2. Σύμφωνα με τις αμέσως προηγούμενες προβλέψεις του ΔΝΤ, το καθαρό χρέος της χώρας (δηλαδή μετά την αφαίρεση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου) θα έφθανε το 2009 το 75% του ΑΕΠ και θα υποχωρούσε στο 70,1% το 2012. Όμως, οι προβλέψεις του καλοκαιριού του 2009, όπου ελήφθησαν για πρώτη φορά υπόψη οι συνέπειες της κρίσης, ανέβαζαν τα ποσοστά δραματικά: στο 104,3% το 2009 και στο 109,7% το 2014. Δηλαδή, η κρίση, όπως προειδοποιούσε το Ταμείο, θα ήταν αρκετή, εάν δεν άλλαζε αμέσως πορεία η χώρα, να προσθέσει 30-40 μονάδες του ΑΕΠ στο καθαρό χρέος, μετά την αφαίρεση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου! Αυτό το αποτέλεσμα δεν ήταν συνέπεια μόνο της ίδιας της δυναμικής του χρέους και των δημοσιονομικών παραγόντων, αλλά και της υποτίμησης της αξίας των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου λόγω της κρίσης.
3. Προχωρώντας από τότε σε μια ανάλυση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, που σήμερα είναι άσκηση ρουτίνας επαναλαμβανόμενη κάθε τρεις μήνες, σύμφωνα με τις προβλέψεις του μνημονίου, το ΔΝΤ προέβλεπε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να εμφανίζει από το 2014 και για τα επόμενα 15 χρόνια πλεόνασμα (συνολικό, όχι πρωτογενές...) ίσο με 4,2% του ΑΕΠ ετησίως, για να συγκλίνει το δημόσιο χρέος προς το όριο του 60% του ΑΕΠ.
Για την Ελλάδα, η έκθεση περιλάμβανε αρκετές άκρως ανησυχητικές επισημάνσεις, που δεν φάνηκαν αρκετές για να «ιδρώσει το αυτί» των Ελλήνων πολιτικών, παρά μόνο όταν ήταν πολύ αργά για να αποφευχθεί το δίλημμα «διεθνής διάσωση ή χρεοκοπία». Ορισμένες ανεπτυγμένες οικονομίες με μεγάλα χρέη, ανέφερε η έκθεση, υποδεικνύοντας την Ελλάδα και την Ιταλία, αντιμετώπισαν μεγάλη αύξηση των spread των ομολόγων τους σε σχέση με τα γερμανικά. Για την Ελλάδα σημειωνόταν ότι ήταν από τις χώρες που αντιμετώπισαν και σημαντική αύξηση στα spread των συμβολαίων ασφάλισης έναντι του κινδύνου πτώχευσης (CDS). Η διαφορά αυτή αυξήθηκε περισσότερο από 150 μονάδες βάσης για τα ομόλογα επτά ευρωπαϊκών χωρών, τόνιζε το Ταμείο, αντανακλώντας τους αυξημένους κινδύνους.
Το ΔΝΤ προειδοποιούσε, μάλιστα, με κάθε σαφήνεια για όσα είδαμε να συμβαίνουν στις αγορές μετά τον Οκτώβριο του 2009: τόνιζε ότι οι κίνδυνοι σε ό,τι αφορά την αναχρηματοδότηση των κρατικών χρεών είναι πολύ πιθανό να αυξηθούν στο μέλλον. Ο κίνδυνος να αντιμετωπίσουν προβλήματα αναχρηματοδότησης του χρέους τους δεν θα πρέπει να απασχολεί πλέον μόνο τις αναδυόμενες οικονομίες, αλλά και αρκετές ανεπτυγμένες. Προφανώς, μέσα στις ανεπτυγμένες χώρες που, όπως σημείωνε τότε το Ταμείο, ήταν πιθανό να αντιμετωπίσουν προβλήματα προσφυγής στις αγορές για την αναχρηματοδότηση των χρεών τους βρισκόταν η Ελλάδα, την οποία το Ταμείο κατέτασσε σε υψηλές θέσεις του πίνακα των «επικίνδυνων» χωρών.
Είναι λοιπόν σαφές ότι, ανεξάρτητα από το τι συζητούσαν μυστικά πολλούς μήνες πριν την προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ ο Γ. Παπανδρέου και ο Ντομινίκ Στρος Καν, το Ταμείο προετοιμαζόταν για την επερχόμενη ελληνική χρεοκοπία από πολύ νωρίς και είχε προειδοποιήσει για τους κινδύνους όχι μόνο παρασκηνιακά, αλλά και δημόσια. Παρά ταύτα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαχειρίσθηκε με ασυγχώρητη ελαφρότητα τους κινδύνους, που έγιναν σαφείς πολύ αργότερα σε όλους τους Έλληνες, προτιμώντας να αντιτάσσει στις προειδοποιήσεις των διεθνών οικονομικών παραγόντων ένα ελληνικότατο «δε βαριέσαι, αδελφέ». Μέχρι να φθάσουμε στο χείλος της χρεοκοπίας και σε μια από τις πιο επώδυνες, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, διεθνείς «διασώσεις» της ιστορίας...
Τετάρτη 4 Μαΐου 2011
Οι 10 άμεσες κινήσεις αντιμετώπισης της κρίσης από τους Μικρομεσαίους Επιχειρηματίες .
Αναζήτηση των τρόπων αντιμετώπισης της κρίσης, τρόπους που θα μας δώσουν διεξόδους, λύσεις και δύναμη να συνεχίσουμε να "επιχειρούμε", τρόπους που βρίσκονται μέσα στην επιχείρηση και μέσα σ' αυτή θα πρέπει να αναζητηθούν οι αλλαγές που χρειάζεται να γίνουν, οι αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε, οι επιλογές μας και οι πρακτικές ενέργειες που θα ακολουθήσουμε.
-Η ψυχολογία που πρέπει να χαρακτηρίζεται από ψυχραιμία, αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση. Απαιτείται θετική σκέψη και προοπτική γιατί η αρνητική ψυχολογία θα οδηγήσει στην "επιχειρηματική κατάθλιψη".
-Προσαρμογή της επιχείρησης στο σημερινό απαιτητικό περιβάλλον, στα νέα οικονομικά δεδομένα, προσαρμογή στην κατάργηση κάποιων κοστοβόρων λειτουργιών, κλπ.
-Συγκέντρωση όλων των δυνάμεων της επιχείρησης και, κυρίως, στους τομείς των πωλήσεων και των εισπράξεων.
-Προγραμματισμός ενεργειών προκειμένου να υλοποιηθεί ο στόχος της αύξησης πωλήσεων και εισπράξεων. Κάθε άνθρωπος της επιχείρησης πρέπει να "χρεωθεί" έναν αριθμό πελατών, με τους οποίους θα επικοινωνεί και θα ενημερώνει.
-Επικοινωνία με τους ανθρώπους της επιχείρησης, τους οποίους ο επιχειρηματίας πρέπει να ενημερώνει, να καθησυχάζει και να ενθαρρύνει.
-Βελτίωση των ποσοτικών στοιχείων της επιχείρησης που θα βελτιώσει και τα ποιοτικά στοιχεία, ώστε η επιχείρηση να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση απέναντι στην κρίση και θα την αντιμετωπίσει με επιτυχία.
-Επέκταση ή συρρίκνωση της επιχείρησης; Η απάντηση θα δοθεί από μελέτη της επιχείρησης από τον ίδιο τον επιχειρηματία με την βοήθεια ειδικών, που γνωρίζουν στοιχεία για την αγορά και το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται.
-Στροφή προς τους πελάτες. Χρειάζεται επικοινωνία, προσφορές, προτάσεις που θα "κρατήσουν ζωντανούς και αυτούς" γιατί χωρίς πελάτες θα εξαφανισθεί και η επιχείρηση.
-Στροφή στους προμηθευτές. Αν δεν ήταν αυτοί δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει η επιχείρηση. Οι πελάτες και οι προμηθευτές αποτελούν τους δύο πυλώνες προστασίας και επιχειρηματικής υγείας.
-Η ψυχολογία που πρέπει να χαρακτηρίζεται από ψυχραιμία, αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση. Απαιτείται θετική σκέψη και προοπτική γιατί η αρνητική ψυχολογία θα οδηγήσει στην "επιχειρηματική κατάθλιψη".
-Προσαρμογή της επιχείρησης στο σημερινό απαιτητικό περιβάλλον, στα νέα οικονομικά δεδομένα, προσαρμογή στην κατάργηση κάποιων κοστοβόρων λειτουργιών, κλπ.
-Συγκέντρωση όλων των δυνάμεων της επιχείρησης και, κυρίως, στους τομείς των πωλήσεων και των εισπράξεων.
-Προγραμματισμός ενεργειών προκειμένου να υλοποιηθεί ο στόχος της αύξησης πωλήσεων και εισπράξεων. Κάθε άνθρωπος της επιχείρησης πρέπει να "χρεωθεί" έναν αριθμό πελατών, με τους οποίους θα επικοινωνεί και θα ενημερώνει.
-Επικοινωνία με τους ανθρώπους της επιχείρησης, τους οποίους ο επιχειρηματίας πρέπει να ενημερώνει, να καθησυχάζει και να ενθαρρύνει.
-Βελτίωση των ποσοτικών στοιχείων της επιχείρησης που θα βελτιώσει και τα ποιοτικά στοιχεία, ώστε η επιχείρηση να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση απέναντι στην κρίση και θα την αντιμετωπίσει με επιτυχία.
-Επέκταση ή συρρίκνωση της επιχείρησης; Η απάντηση θα δοθεί από μελέτη της επιχείρησης από τον ίδιο τον επιχειρηματία με την βοήθεια ειδικών, που γνωρίζουν στοιχεία για την αγορά και το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται.
-Στροφή προς τους πελάτες. Χρειάζεται επικοινωνία, προσφορές, προτάσεις που θα "κρατήσουν ζωντανούς και αυτούς" γιατί χωρίς πελάτες θα εξαφανισθεί και η επιχείρηση.
-Στροφή στους προμηθευτές. Αν δεν ήταν αυτοί δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει η επιχείρηση. Οι πελάτες και οι προμηθευτές αποτελούν τους δύο πυλώνες προστασίας και επιχειρηματικής υγείας.
Δευτέρα 2 Μαΐου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)