Τρίτη 31 Ιουλίου 2012
ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
Τρίτη, 31 Ιουλίου 2012
Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου Ως βόμβα μεγατόνων – για τους αφελείς και τους αδαείς - μπορούν να χαρακτηρισθούν τα .....
όσα δήλωσε σε συνέντευξη που έδωσε στην παγκόσμιου κύρους Αμερικάνικη εφημερίδα New York Times, ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παναγιώτης Ρουμελιώτης. Ο κ. Ρουμελιώτης, λοιπόν, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί, επειδή δεν είχαμε κανένα, μα κανένα, επιτυχημένο παράδειγμα… η τρόικα υποτίμησε τις αρνητικές επιδράσεις που θα είχε το φάρμακό της στην ελληνική οικονομία… το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι μεγάλες περικοπές συνέβαλαν στο καθοδικό σπιράλ αποδεκατίζοντας την οικονομική ζήτηση εντός της Ελλάδας… το επιχείρημα που συνήθως χρησιμοποιείται από την τρόικα για να ασκήσει κριτική στην Ελλάδα -και για να αγνοήσει τα δικά της λάθη- είναι πως η βαθιά ύφεση οφείλεται στη μη εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Αυτές οι καθυστερημένες δηλώσεις του πρώην αξιωματούχου του ΔΝΤ έρχονται να επιβεβαιώσουν όλους εκείνους – μεταξύ αυτών και τον έχοντα την τιμή να υπογράφει το παρόν άρθρο - που χρόνια τώρα καταγγέλλαμε τις προδοτικές μεθοδεύσεις της τότε κυβέρνησης Παπανδρέου, οι οποίες οδήγησαν τη χώρα στις δαγκάνες του ΔΝΤ και τον Ελληνικό λαό στην οικονομική εξαθλίωση. Έτσι, στο σημείο αυτό, θεωρώ χρήσιμο να αναδημοσιεύσω ένα μέρος του άρθρου μου, της 28ης Αυγούστου 2011, που είχε τίτλο: “Είναι ή δεν είναι Εθνική προδοσία;”. «…Ο κ. Παπανδρέου, ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και λίγους μήνες πριν από τις Εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 και συγκεκριμένα στις 3 Ιουνίου του ίδιου χρόνου, σε διαδικτυακή τηλεόραση στον δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου καταθέτοντας τις απόψεις του για το ΔΝΤ, είπε μεταξύ άλλων επί λέξει τα ακόλουθα: «Ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν έχει την φήμη, ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη, ούτε βεβαίως και για την αποτελεσματικότητά του. Το να πηγαίνει σε χώρες αναπτυσσόμενες και να τους λέει, επειδή έχετε πολλά δάνεια πρέπει να κόψετε, και το πρώτο που θα κόψετε είναι από την παιδεία π.χ., αυτές είναι επίσημες πράξεις, που ουσιαστικά κόβουν το μέλλον της χώρας. Μπορεί αυτή η χώρα να μαζέψει κάποια λίγα χρήματα για ένα-δύο χρόνια, αλλά ουσιαστικά καταδικάζει τη χώρα αυτή στην υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση. Άρα, λοιπόν, δεν έχουμε κανένα λόγο εμείς να μπούμε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, η οποία πιθανώς να διολισθήσει σε όρους που θα είναι αρνητικοί για την πορεία της χώρας μας»., Μετά τις εκλογές του 2009 και την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας, όλοι γνωρίζαμε πως η χώρα ήταν σε άθλια οικονομική κατάσταση την οποία δημιούργησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και απαιτείτο το νοικοκύρεμα της με δραστικά και άμεσα μέτρα αλλά όμως κανένα πρόβλημα δεν υπήρχε σε θέματα δανεισμού. Μπορούσε παρά το μεγάλο χρέος να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές άνετα και με πολύ λογικό επιτόκιο. Τα spreads, τα οποία προσδιορίζουν το ύψος του επιτοκίου ενός δανείου, ήταν τότε στις 134 μονάδες. Ο πρωθυπουργός που γνώριζε, όμως, την πραγματικά άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας, γιατί είχε ενημερωθεί επακριβώς από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, και από την στιγμή που τα spreads ήταν χαμηλά, αφού παρέμειναν στα ίδια επίπεδα μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου 2010, δεν θα έπρεπε να προχωρήσει άμεσα σε δανεισμό από τις αγορές προς κάλυψη των τρεχουσών αναγκών της χώρας; Ωστόσο, εκείνος απεμπόλησε δάνειο με πρώτη δόση 25 δις € και χαμηλό επιτόκιο που προτάθηκε από τη Ρωσία στη συνάντηση που έγινε στη Μόσχα το Φεβρουάριο του 2010 μεταξύ Πούτιν και Παπανδρέου, το οποίο θα αποπληρωνόταν με κρατικές δεσμεύσεις και δια μέσω πώλησης γεωργικών προϊόντων που θα τόνωναν ιδιαίτερα τις εξαγωγές μας (συνεχείς δημόσιες δηλώσεις του ομογενή βουλευτή της Ρωσικής Κρατικής Δούμας κ. Ιβάν Σαββίδη). Ο κ. Παπανδρέου, λοιπόν, μη αποδεχόμενος τη Ρωσική βοήθεια, στη συνέχεια έχασε πολύτιμο χρόνο στην προσπάθειά του να πείσει τον λαό πως η προηγούμενη Κυβέρνηση και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος τον κορόιδεψαν, δίδοντάς του προεκλογικά, ψεύτικά στοιχεία για την κατάσταση της οικονομίας και έτσι δεν μπορούσε να υλοποιήσει άμεσα τις προεκλογικές του εξαγγελίες. Το επιχείρημα αυτό είναι τουλάχιστον απαράδεκτο και παιδαριώδες, όταν το επικαλείται πρώην αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης που διετέλεσε παλαιότερα πολλές φορές υπουργός και εξελέγη βουλευτής, πολλές τετραετίες. Μα είναι δυνατόν να μην γνωρίζει την οικονομική κατάσταση της χώρας, την οποία υπηρετεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πολλές τετραετίες; Αργότερα, ξεκίνησε η δυσφήμηση της χώρας με τις συνεχείς περιοδείες του Έλληνα Πρωθυπουργού που εξομολογείτο στους Ευρωπαίους ηγέτες πως «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα» και του κ. Παπακωνσταντίνου, υπουργού Οικονομικών, που διατυμπάνιζε δεξιά και αριστερά πως η οικονομία μας θυμίζει «τιτανικό». Με όλες τις παραπάνω ενέργειες, η Ευρωπαϊκή επιτροπή υποστήριξε ύστερα από έρευνά της, πως η συνεχής δυσφήμηση οδήγησε τους διεθνείς κερδοσκόπους και τοκογλύφους στην εκτίναξη των spreads στο απίθανο ύψος των 850 μονάδων και έτσι κατέστη απαγορευτικός ο δανεισμός της χώρας από τις διεθνείς αγορές. Διευκολύνθηκε δε το διαβρωτικό τους έργο με θύμα την Ελληνική οικονομία. Έτσι, ο κ. Παπανδρέου αντί να έχει ως πλεονέκτημα την τοποθέτηση του πιστολιού στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αυτός το παρέδωσε αμαχητί στους δανειστές μας και εκείνοι με τη σειρά τους το τοποθέτησαν στον κρόταφο του Ελληνικού λαού. Και για να γίνει αντιληπτό και κατανοητό το πόσο κακό έκαναν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών στη χώρα και στον Ελληνικό λαό με αυτές τις ενέργειες τους, θα αναφέρω το εξής παράδειγμα: Σκεφτείτε ότι ένας τραπεζίτης που κατέχει μία πολύ αξιόπιστη και εύρωστη οικονομικά τράπεζα, χάνει τα λογικά του και δηλώνει δημοσίως ότι η τράπεζά είναι χρεοκοπημένη και ότι οι υπάλληλοί της την κλέβουν. Αυτή η τράπεζα μέσα σε μία μόνο εβδομάδα θα έχει χρεοκοπήσει πραγματικά, αφού όλοι μα όλοι οι καταθέτες της θα έχουν αποσύρει τις καταθέσεις τους και η τράπεζα θα μείνει «πανί με πανί». Δυστυχώς αυτό ακριβώς έπραξε ο πρωθυπουργός μας και η χώρα βρέθηκε σε δεινή θέση μη μπορώντας να δανειοδοτηθεί από τις αγορές γιατί τα speads είχαν ήδη εκτιναχτεί. Έτσι, κατέφυγε στη σύναψη της δανειακής συμφωνίας με την τρόικα. Για άλλη μια φορά η Κυβέρνηση και ο κ. Παπανδρέου είπαν ψέματα στον Ελληνικό λαό, πως ψήφισαν την τερατώδη και μονομερή αυτή σύμβαση προκειμένου να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις των πολιτών, ενώ απλά με τα 110 δις € που πήραν δάνειο, ούτε ένα ευρώ δεν πήγε για την πληρωμή μισθών και συντάξεων ή για την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας. Αντίθετα, πληρώθηκαν οι τόκοι και τα τοκοχρεολύσια προϋπαρχόντων δανείων και ομολόγων. Δηλαδή, με την εισαγωγή μας στο ΔΝΤ εξασφαλίσαμε τα χρήματα για να πληρωθούν τα πανωτόκια των οι διεθνών νταβατζήδων μας. Σημειώστε επίσης, πως ο κ. Παπανδρέου από το Νοέμβριο του 2009, συζητούσε με τον πρόεδρο του ΔΝΤ κ. Στρος Καν (όπως ο ίδιος δημόσια αποκάλυψε) την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Οι δηλώσεις αυτές του προέδρου του ΔΝΤ, πιστεύω ακράδαντα τον οδήγησαν στον εξοβελισμό του από το αξίωμά που είχε. Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ «έστησαν» την αποκαθήλωσή του, στο έδαφός τους, διότι με τις δηλώσεις του απεκάλυπτε τα σχέδια των δυο Κυβερνήσεων (ΗΠΑ και Ελλάδος) για την υπαγωγή της Ελλάδος στις δαγκάνες του ΔΝΤ. Έτσι, πιστεύω πως αποδεικνύεται ότι εάν η Κυβέρνηση είχε στραφεί αμέσως μετά την εκλογή της στις διεθνείς αγορές ή είχε αποδεχθεί το προσφερόμενο δάνειο από τη Ρωσία δεν θα είχε κανένα πρόβλημα πληρωμής μισθών και συντάξεων παρ’ όλη την κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος, την αδυναμία πάταξης της φοροκλοπής, του παραεμπορίου και του ελέγχου της μαύρης εργασίας, των οποίων η πάταξή ήταν προεκλογικές δεσμεύσεις της Κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ…». Συνεπώς, από όλα τα παραπάνω αποδεικνύεται πως ο μετέπειτα Πρωθυπουργός (Γ.Παπανδρέου), ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος (Προβόπουλος) και ο εκπρόσωπος της Ελλάδος στο ΔΝΤ (Π.Ρουμελιώτης), γνώριζαν που οδηγούν την Ελλάδα και όμως, έπραξαν αντίθετα προς τα συμφέροντά της. Από τη στιγμή, λοιπόν, που ουδεμία κυβέρνηση θα τολμήσει να παραπέμψει αυτούς καθώς και άλλους πολλούς, σε δίκη καταλογίζοντάς τους το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, θα περιμένουμε κάποια Άγια ημέρα, ο Ελληνικός λαός να υλοποιήσει αυτό που δήλωσε ο πρώην Υπουργός, Λοβέρδος, την Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010 στην εφημερίδα “Real news”: «Νέο Γουδί εάν αποτύχουμε».
"Αναδιάρθρωση" 100 δις το φθινόπωρο.
Τι ποσοστό αλήθειας υπάρχει στα δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι οι πιστωτές μας προετοιμάζονται για αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας προς τον επίσημο τομέα (OSI), δηλαδή για κούρεμα των ελληνικών κρατικών ομολόγων που κρατά η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες του Ευρωσυστήματος καθώς και των διμερών δανείων των Ευρωπαίων, με μείωσή τους κατά 100 δις ευρώ; Μέχρι προχτές θα λέγαμε μηδαμινό. Από χτες το ξανασκεφτόμαστε.
Η ιδέα μιας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους προς τον επίσημο τομέα είναι πολύ καλή, καθώς θα σήμαινε ένα όντως μεγάλο κούρεμα του χρέους μας – το οποίο δεν θα αφορούσε μάλιστα ελληνικά λεφτά όπως έκανε το PSI. Ένα τέτοιο κούρεμα λοιπόν, που θα έριχνε το χρέος κάτω του 100% του ΑΕΠ, σε συνδυασμό με τα νέα μέτρα ύψους 11.5 δις ευρώ, τα οποία με τη σειρά τους θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πρωτογενές πλεόνασμα τον δημόσιο προϋπολογισμό, θα είχαν σοβαρές πιθανότητες να αλλάξουν την εικόνα της ελληνικής οικονομίας και να τη φέρουν σε ένα σημείο ισορροπίας. Αλλά πόσο πιθανό είναι να δούμε την υλοποίηση ενός τέτοιου σεναρίου άμεσα;
Για ένα υπό προετοιμασία OSI επί του ελληνικού χρέους έγραψε δυο φορές την περασμένη βδομάδα (26-27 Ιουλίου) το πρακτορείο Ρόιτερ και το θέμα αναπαρήγαγε όλος ο ελληνικός Τύπος – κάποια μέσα μάλιστα και κάποιοι αρθρογράφοι θριαμβολογώντας, λες και το έχουμε στο τσεπάκι μας...
Το σενάριο του Ρόιτερ: «Ευρωπαίοι αξιωματούχοι…»
«Eυρωπαίοι αξιωματούχοι επεξεργάζονται ένα τελευταίο σχέδιο που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να μειώσει περαιτέρω το χρέος της και να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Bάσει του σχεδίου τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που κατέχουν τόσο η ΕΚΤ όσο και οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες θα υποστούν κούρεμα έως και 30%», ανέφερε αρχικά το πρακτορείο Ρόιτερ συνεχίζοντας:
«Οι ιδιώτες επενδυτές έχουν ήδη υποστεί ζημιές από το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου (PSI), αλλά αυτό δεν στάθηκε δυνατό να επαναφέρει τη χώρα στον δρόμο της φερεγγυότητας και ως εκ τούτου μια νέα αναδιάρθρωση ίσως είναι αναγκαία. Ο νέος στόχος του κουρέματος θα είναι η μείωση του χρέους κατά 70-100 δις ευρώ ώστε να μειωθεί στο 100% ως ποσοστό του ΑΕΠ. Ωστόσο, αυτό συνεπάγεται ότι η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες θα πρέπει να δεχθούν ζημιές στο χαρτοφυλάκιο των ομολόγων που κατέχουν ενώ πιθανή είναι και η εμπλοκή των κρατών».
Στη συνέχεια βέβαια το δημοσίευμα του Ρόιτερ αναγνώριζε ότι «ο σχεδιασμός είναι σε αρχικό στάδιο και δεν έχουν λάβει χώρα επίσημες συζητήσεις, όμως είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα της Ελλάδας είναι εκτός τροχιάς» και ουσιαστικά κατέληγε στο ότι το συγκεκριμένο σχέδιο περιλαμβάνει δύο επιλογές υπό εξέταση:
• Πρώτον, να κουρευτεί η ΕΚΤ και οι άλλες εθνικές κεντρικές τράπεζες που κατέχουν ομόλογα ύψους 52 δις ευρώ σε ποσοστό κατά 30%.
• Δεύτερον, να κουρευτεί όχι μόνο η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες αλλά και τα διακρατικά δάνεια των Ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδας που είναι περί τα 160 δις ευρώ.
Τέλος, το Ρόιτερ έκλεινε με διάφορα – υπεραισιόδοξα – νούμερα για το μέγεθος του κουρέματος και άρα της μείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους αναλόγως των επιλογών που θα υιοθετούνταν, με κάποιον αξιωματούχο να περιγράφει σενάριο επιβολής κουρέματος 30% στο σύνολο των δανείων του επίσημου τομέα (κεντρικών τραπεζών και κρατών) που θα αντιστοιχούσε σε 70 δις ευρώ και άλλον να εκτιμά κούρεμα έως 100 δις ευρώ – το οποίο αν γινόταν θα έφερνε το ελληνικό χρέος κοντά στο 100% του ΑΕΠ.
Το σενάριο της Wall Street Journal: «ΔΝΤ και Ελλάδα…»
Τι ισχύει όμως από όλα αυτά; Επί του παρόντος θεωρούμε τίποτα. Όλα αυτά αποτελούν ‘ασκήσεις επί χάρτου’, που από τη μια μεριά ναι μεν ηχούν ευχάριστα στα αυτιά μας γιατί αν όντως υιοθετούνταν, θα συνιστούσαν μια αξιόπιστη λύση, αλλά από την άλλη πώς να πιστέψουμε ότι αληθεύουν όταν γνωρίζουμε ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες και η ίδια η ΕΚΤ αντιστάθηκαν έως … θανάτου (της Ελλάδας εννοείται) στη συμμετοχή της κεντρικής τράπεζας στο ελληνικό PSI τον περασμένο Φεβρουάριο, παρ’ όλες τις τότε συστάσεις – έως και τους εκβιασμούς – του ΔΝΤ;
Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μας εκτίμηση στη βάση των πληροφοριών επί του ίδιου θέματος που δημοσίευσε η εφημερίδα Wall Street Journal την Παρασκευή 27 Ιουλίου. Όχι, κατά τη Wall Street Journal οι περίφημοι ‘Ευρωπαίοι αξιωματούχοι’ που προετοιμάζουν ένα OSI δεν υφίστανται. Αν κάτι διαγράφεται πίσω από τις γραμμές του σχετικού δημοσιεύματος της Wall Street είναι μια ύστατη προσπάθεια του ΔΝΤ να σώσει το ελληνικό πρόγραμμα – και τα δικά του δάνεια προς την Ελλάδα – με την επιβολή στους Ευρωπαίους και την ΕΚΤ μιας αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας προς τον επίσημο τομέα.
Πράγματι, το δημοσίευμα της Wall Street Journal περιέγραφε το ίδιο περίπου σχέδιο με το βρετανικό πρακτορείο, σημείωνε εν τούτοις (με έναν πιο συγκεκριμένο τρόπο σε σχέση με το Ρόιτερ) πως οι αξιωματούχοι που επιμένουν στην ανάγκη αυτού του σχεδίου και επιχειρούν την προώθησή του «αντιπροσωπεύουν δύο από τα τέσσερα εμπλεκόμενα μέρη στις συζητήσεις: την ελληνική κυβέρνηση και την τρόικα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου».
Φωτογράφιζε δε στη συνέχεια ως τα δύο αυτά μέρη το ΔΝΤ και την Ελλάδα, αναφέροντας αφενός ότι «η σκέψη αυτή (του OSI) συμφωνεί με μια πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ που εξηγούσε τα θεωρητικά οφέλη της ανάληψης ζημιών από τους άλλους πιστωτές – και ιδίως από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα» και γράφοντας αφετέρου ότι «στην Αθήνα οι αξιωματούχοι ακόμη ελπίζουν ότι οι πιστωτές θα αποδεχτούν μια συμφωνία – αν όχι προς χάριν της Ελλάδας τότε για να μειώσουν τις πιέσεις στις άλλες χώρες που έχουν παγιδευτεί στην κρίση. Υπάρχει ξεκάθαρη κατανόηση ότι αν βγάλουν την Αθήνα από την πρίζα, μπορεί να προκαλέσουν καταστροφή στις άλλες χώρες και ιδίως την Ισπανία καθώς οι αγορές θα πειστούν ότι η Ευρωζώνη δεν έχει τρόπο να θέσει υπό έλεγχο την κρίση».
Συμπέρασμα: δεν πρέπει να δίνουμε πίστη στα αισιόδοξα σενάρια του Ρόιτερ περί δήθεν ευρωπαϊκού σχεδίου που θα μειώσει δραστικά το χρέος μας. Καθώς φαίνεται πρόκειται για μια πρωτοβουλία του ΔΝΤ και μόνον αυτού, που ναι μεν κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και που πολύ σωστά υποστηρίζεται από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά που δεν θα μπορέσει να προχωρήσει δίχως τη συναίνεση των ευρωπαϊκών ηγεσιών και πολύ περισσότερο της ΕΚΤ και των άλλων εθνικών κεντρικών ευρωπαϊκών τραπεζών – οι οποίες αμφιβάλλουμε πολύ αν θα τη δεχτούν, γιατί αν δεχτούν κάτι τέτοιο για την Ελλάδα, πώς να το αρνηθούν μετά για την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία ή την Ιταλία;
Το σενάριο των Financial Times:
Αν οι Ευρωπαίοι διαφωνούν με το ελληνικό OSI,
να δώσουν στο ΔΝΤ τα λεφτά του πίσω
Υπάρχουν όμως έστω και κάποιες λίγες πιθανότητες το ΔΝΤ να καταφέρει να πείσει τους Ευρωπαίους για το OSI – μπας και λυθεί και το ελληνικό πρόβλημα χωρίς πλήρη καταστροφή; Αν και μέχρι προχτές θα απαντούσαμε αρνητικά σε αυτό το ερώτημα, από χτες, μετά την εμφάνιση μιας πολύ ενδιαφέρουσας σύστασης των Financial Times περί της ανάγκης να ασκήσει το ΔΝΤ ένα πραγματικά σκληρό εκβιασμό στους Ευρωπαίους αναφορικά με το ελληνικό OSI, το ξανασκεφτόμαστε.
Η σύσταση αυτή εμπεριέχονταν στο κύριο άρθρο – άρα το άρθρο ‘γραμμής’ – της χθεσινής (30 Ιουλίου) έκδοσης της εφημερίδας Financial Times. Ένα άρθρο ορόσημο για την ελληνική υπόθεση κατά τη γνώμη μας καθώς για πρώτη φορά περιλάμβανε μια καθόλα επίσημη αναγνώριση πως η απόφαση για μη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους από την αρχή της κρίσης ήταν λανθασμένη όπως επισήμανε και ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ Π. Ρουμελιώτης την περασμένη βδομάδα, μια σύσταση πως «αν δεν υπάρξει δραστικότατος περιορισμός της διαμάχης και της άρνησης των συν-δανειστών» (δηλαδή των Ευρωπαίων, βλέπε Γερμανία και ΕΚΤ), το ΔΝΤ πρέπει να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα παραδίδοντας τον έλεγχο του στους Ευρωπαίους και μια προτροπή προς το ΔΝΤ για έναν εκβιασμό: «Αν οι αρχές της Ευρωζώνης θέλουν η Ελλάδα να βγει από το χρέος της με ανάπτυξη δίχως αναδιάρθρωση των δανείων του δικού τους επίσημου τομέα προς την Αθήνα, το ΔΝΤ θα πρέπει να τους ζητήσει να αναλάβουν την έκθεσή του και να περιορίσει τον ρόλο του στην προσφορά ανοιχτών και ειλικρινών εκτιμήσεων για την προσπάθεια διάσωσης». Δηλαδή, είπαν χτες οι Financial Times, επιτέλους ξυπνήστε, ήρθε η ώρα της αλήθειας για την Ελλάδα, το ΔΝΤ δεν πρέπει να συνεχίσει άλλο με ένα πρόγραμμα στο οποίο δεν πιστεύει και το μήνυμά του προς τους Ευρωπαίους πρέπει τώρα πια να είναι ένας σκληρός εκβιασμός του τύπου: αν εσείς όντως πιστεύετε ότι αυτά που λέτε για την Ελλάδα είναι εφικτά – γιατί εμείς δεν τα πιστεύουμε και προτείνουμε ως μόνη λύση την αναδιάρθρωση των ελληνικών δανείων προς εσάς την οποία εσείς αρνείστε – δώστε μας εμάς τα λεφτά μας πίσω για να μην έχουμε προβλήματα με τους μετόχους μας, πάρτε όλο το βάρος πάνω σας και βγάλτε άκρη με τους δικούς σας φορολογούμενους όταν η Ελλάδα δεν θα μπορεί πια να σας πληρώσει.
Εκτιμούμε ότι το χτεσινό κύριο άρθρο των FT εκφράζει έναν πρώτο άτυπο εκβιασμό του ΔΝΤ προς τους Ευρωπαίους με στόχο την προώθηση του ελληνικού OSI – ο οποίος αγνοούμε αν και πόσο μπορεί να επισημοποιηθεί και πολύ περισσότερο πώς θα τον αντιμετωπίσουν οι Ευρωπαίοι, ή μάλλον οι Γερμανοί και η ΕΚΤ. Και για να καταλήξουμε:
Πλησιάζει η ώρα της ‘τελικής λύσης’ του ελληνικού δράματος
Για μας, αν κάτι δείχνουν όλα αυτά, η ανάληψη μιας πρωτοβουλίας περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους προς τον επίσημο τομέα από το ΔΝΤ τώρα, οι επίμονες διαρροές της στο Ρόιτερ, οι διατυπώσεις του τύπου ‘ύστατο σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδας’ που τη συνοδεύουν και ο άτυπος εκβιασμός του ΔΝΤ προς τους Ευρωπαίους δια των FT, είναι ότι πρέπει να αποδώσουμε πίστη στα σενάρια που αναφέρουν ότι η Γερμανία ετοιμάζει κάποιου τύπου ‘τελική λύση’ για την Ελλάδα με επίσημη εγκατάλειψη του προγράμματος και χρεοκοπία εντός ή εκτός ευρώ μετά το φθινόπωρο. Και καθώς έτσι έχουν τα πράγματα, το ΔΝΤ προσπαθεί να σώσει την παρτίδα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, με σκοπό να διαφυλάξει πρωτίστως το δικό του δανεισμό προς την Ελλάδα και το κύρος του τα οποία θα πληγούν καίρια σε περίπτωση ελληνικής κατάρρευσης. Η δε ελληνική κυβέρνηση φαίνεται ότι σπεύδει να στηρίξει αυτό το σχέδιο με την ελπίδα ότι θα πετύχει ένα πραγματικό μεγάλο κούρεμα του ελληνικού χρέους, ικανό να ανατρέψει τους όρους του – σήμερα εντελώς χαμένου για τη χώρα – παιχνιδιού. Το τι θα κάνει τώρα η Γερμανία και η ΕΚΤ νομίζουμε πως ούτε κι αυτές ακόμη δεν το ξέρουν.
Μαριάννα Τόλια
Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012
ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΕΣ ΕΥΡΩΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ
Ο μεγαλύτερος φόβος των Γερμανών είναι οι κοινωνικές εξεγέρσεις και ο εμφύλιος πόλεμος, σαν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας αρκετών κρατιδίων - κυρίως της Ρηνανίας Βεστφαλίας, η οποία έχει κατακλυσθεί από χιλιάδες μετανάστες
Όπως έχουμε γράψει ένα χρόνο πριν (άρθρο μας), “Εάν η παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την υποταγή μας στο ΔΝΤ ή στη Γερμανία, την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την κατάλυση της Δημοκρατίας, τις προσβολές στην υπερηφάνεια και στην αξιοπρέπεια μας, τη λεηλασία των δημοσίων επιχειρήσεων, την καταστροφή των μικρομεσαίων ελληνικών εταιρειών, τη συνέχιση της νόμιμης φοροδιαφυγής των ξένων πολυεθνικών, τη φορολογική «υφαρπαγή» της περιουσίας μας, το συνεχή περιορισμό του κοινωνικού κράτους και τη διαρκή μείωση των αμοιβών, μέχρι τo σημείο που η πιο κουραστική και εξοντωτική εργασία να μην μπορεί, με βεβαιότητα, να μας εξασφαλίσει καν τα απολύτως απαραίτητα – εάν οι εναλλακτικές λύσεις ήταν είτε αυτή η κατάσταση, είτε η εγκατάλειψη της Ευρωζώνης, όλες οι δυσκολίες, μεγάλες ή μικρές, της υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, θα έμοιαζαν να είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Δανειζόμενοι, με δικές μας συμπληρώσεις και παραλληλισμούς, κάποιες σκέψεις του Βρετανού οικονομολόγου J.S.Mill, καθώς επίσης πιστεύοντας ότι, τίποτα στην Οικονομία δεν είναι άσπρο ή μαύρο, ενώ δεν πρέπει ποτέ να είναι κανείς απόλυτος ή δογματικός, έχουμε την άποψη πως ήλθε η στιγμή να επανεξετάσουμε το «ευρωπαϊκό θέμα» - τονίζοντας ότι θεωρούσαμε ανέκαθεν πως, αφενός μεν δεν ήταν τελικά ωφέλιμη η είσοδος μας στη ζώνη του ευρώ, αφετέρου ότι η ενδεχόμενη έξοδος μας θα ήταν το λιγότερο καταστροφική".
Ακολουθούν ορισμένα μικρά κείμενα, ανεξάρτητα μεταξύ τους, σε σχέση με όλα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη σήμερα - γεγονότα που δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν σε καμία περίπτωση θετικά για το μέλλον της:
Ισπανία, βίοι παράλληλοι
Για τους περισσότερους Ισπανούς η σημερινή Πέμπτη (19.07.12) είναι μία πολύ σημαντική ημέρα - επειδή το βράδυ, μετά το τέλος της δουλειάς τους, έχουν ανακοινωθεί διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, με τη συμμετοχή αστυνομικών, πυροσβεστών, δασκάλων και κάθε είδους υπαλλήλων δημοσίων υπηρεσιών. Η προσέλευση αναμένεται να είναι γιγαντιαία, λόγω του ότι όλοι σχεδόν οι πολίτες της χώρας είναι αγανακτισμένοι με την πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης τους, η οποία οδηγεί πάντοτε σε μία και μόνο κατεύθυνση:
σε μειώσεις μισθών, στον περιορισμό του κοινωνικού κράτους, σε μία ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και, τελικά, σε ένα πλήρες πακέτο στήριξης της οικονομίας εκ μέρους της ΕΕ, υπό την αιγίδα της Τρόικας των τοκογλύφων - προφανώς με αποτέλεσμα να μην εμπιστεύονται πλέον οι χρηματαγορές την Ισπανία, οπότε να πάψουν να τη δανείζουν.
Οι Ισπανοί είναι αγανακτισμένοι κυρίως με τους πολιτικούς τους, οι οποίοι επιβαρύνουν με συνεχώς νέα μέτρα τα πλέον αδύναμα εισοδηματικά στρώματα και τη μεσαία τάξη - ενώ οι ίδιοι δεν έχουν μειώσει καθόλου τα προνόμια που απολαμβάνουν, η τοπική ελίτ συνεχίζει να πλουτίζει και οι υπαίτιοι της κρίσης δεν τιμωρούνται.
Για παράδειγμα, οι υπεύθυνοι εκείνων των τραπεζών, οι οποίοι τις οδήγησαν με δική τους ευθύνη στη χρεοκοπία και στην κρατικοποίηση, συνεχίζουν να αμείβονται με τα ίδια υψηλά ποσά - όπως ακριβώς συνέβαινε στο παρελθόν.
Εν τούτοις, κάποιοι Ισπανοί δεν θα συμμετέχουν στις σημερινές, μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας - επειδή δεν συμπαθούν ούτε τα συνδικάτα, ούτε την αριστερή πολιτική.
Για τους συγκεκριμένους, τα συνδικάτα είναι μέρος του προβλήματος - αφού σιωπούσαν στο παρελθόν, δεν προσέφεραν τίποτα για τη λύση των προβλημάτων της οικονομίας της χώρας, ενώ διαπλέκονταν με τους πολιτικούς, εισπράττοντας τεράστιες επιδοτήσεις.
Επίσης μέρος του προβλήματος είναι για τους ίδιους κάποια αριστερά πολιτικά κόμματα, λόγω του ότι ανέχονταν πρακτικά, αντιδρώντας θεωρητικά, όλα όσα συνέβαιναν στη χώρα - αφού εισέπρατταν αδιαμαρτύρητα τις βουλευτικές αμοιβές, δεν αποποιούταν τα εξωφρενικά προνόμια τους και επιδοτούταν απροκάλυπτα από εκείνους, τους οποίους (δήθεν) κατηγορούσαν.
"Ποιόν στο διάβολο να ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές;", αναρωτιούνται θυμωμένοι αυτοί οι Ισπανοί "αφού ούτε η προηγούμενη σοσιαλιστική, ούτε η σημερινή συντηρητική κυβέρνηση δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να αλλάξουν κάτι στην πατρίδα μας και να αντιμετωπίσουν την κρίση;"
Το κείμενο, μέρος ενός άρθρου γερμανικής εφημερίδας (ΗΒ), σε ελεύθερη μετάφραση με κάποιες παρεμβολές, υποδηλώνει καθαρά τους μονοδρόμους, στους οποίους οδηγείται σκόπιμα η κοινή γνώμη - μία μεγάλη απειλή για το μέλλον της Δημοκρατίας.
Η ανίερη συμμαχία
Η κυβέρνηση της Ισπανίας ψήφισε χθες (19.07.12) ένα ευρύτατο πρόγραμμα λιτότητας το οποίο, μεταξύ άλλων, ενέχει μεγάλες περικοπές στο δημόσιο – ενώ ο υπουργός προϋπολογισμού ανακοίνωσε ότι, η κατάσταση της χώρας είναι πάρα πολύ σοβαρή, με τα δημόσια ταμεία εντελώς άδεια.
Η Ισπανία λοιπόν, παίρνοντας τη σκυτάλη από την Ελλάδα, ανακηρύχθηκε επίσημα ως το μεγαλύτερο ρίσκο για την Ευρώπη και τον πλανήτη σήμερα – πόσο μάλλον αφού το πρόγραμμα που ανακοίνωσε, δεν έπεισε τις αγορές (όχι μόνο γιατί επισκιάσθηκε από την αναφορά του υπουργού οικονομικών, αλλά και λόγω του ότι στηρίζεται κυρίως σε νέους φόρους που θα επιβληθούν στα μεσαία και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, οι οποίοι θα είναι δύσκολο να εισπραχθούν).
Την ίδια ημέρα χιλιάδες Ισπανοί σε 80 μεγάλες πόλεις διαδήλωναν στους δρόμους εναντίον των μέτρων της κυβέρνησης – κατηγορώντας τον πρωθυπουργό για εσχάτη προδοσία απέναντι στο λαό του.
Η οργή των Ισπανών αφορούσε κυρίως μία νομοθετική διάταξη, σύμφωνα με την οποία η λήψη χρημάτων από το ταμείο ανεργίας θα μπορεί στο μέλλον να καταργείται, εάν υπάρχει η απλή υποψία ότι ο άνεργος δεν τηρεί τους κανόνες – κάτι που μέχρι σήμερα θα έπρεπε να τεκμηριωθεί και όχι να είναι το αποτέλεσμα μίας απλής υποψίας.
Τα νέα μέτρα λιτότητας και ειδικά ο παραπάνω «επαχθής» νόμος για την ανεργία, χαρακτηρίσθηκαν από μεγάλη εφημερίδα της Ισπανίας ως «κοινωνικές αλλαγές «οργουελικών διαστάσεων» - γεγονός που σημαίνει ότι, η σχεδιαζόμενη από την ανίερη συμμαχία της ελίτ, των τραπεζών και των πολιτικών νέα τάξη πραγμάτων, «ενέτεινε το βηματισμό» της, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι, η παραμικρή καθυστέρηση ίσως της κοστίσει τον πόλεμο.
Το πρόβλημα της Ισπανίας είναι η συνεχής αύξηση των επιτοκίων δανεισμού – ενώ, όπως είναι αυτονόητο, όταν τα επιτόκια ξεπερνούν το ρυθμό ανάπτυξης, τότε δεν υπάρχει καμία δυνατότητα μείωσης του χρέους. Εάν δε σε μία χώρα ο ρυθμός ανάπτυξης είναι αρνητικός (ύφεση), τότε οφείλουν να είναι και τα επιτόκια αρνητικά, εάν θέλει να αποφύγει το μοιραίο – πράγμα φυσικά πολύ δύσκολο.
Κατά την υποκειμενική μας άποψη πάντως, όταν ένα κράτος υποχρεώνεται, ειδικά εν μέσω παγκόσμιας ύφεσης, σε μία «μονοσήμαντη» πολιτική λιτότητας, τότε καταδικάζεται στη χρεοκοπία τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός του τομέας (στην περίπτωση της Ελλάδας, κρίνοντας από τις πρώτες ημέρες της κυβέρνησης, η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, η «αποβολή» από την Ευρωζώνη και η δραχμή, φαίνονται πια ολοκάθαρα στον ορίζοντα).
Κατ’ επέκταση, ο μοναδικός σκοπός μιας ανάλογης πολιτικής λιτότητας δεν μπορεί να είναι άλλος από τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας του συγκεκριμένου κράτους, καθώς επίσης από τη μετατροπή του σε προτεκτοράτο των δανειστών του – όπου ο ορισμός του προτεκτοράτου είναι η απώλεια της πολιτικής και δημοσιονομικής του ανεξαρτησίας.
Διανοούμενοι
Σε εποχές μεγάλων κρίσεων, όπως η σημερινή, είναι πολλοί αυτοί που αναζητούν βοήθεια από τον πνευματικό κόσμο των χωρών τους – ο οποίος οφείλει να συμμετέχει ενεργά στις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και λοιπές «διεργασίες».
Ο γνωστός οικονομολόγος J.Schumpeter ήταν αυτός ο οποίος διαπίστωσε, τη δεκαετία του ’40, πως οι ειδικοί ενός νέου τότε τύπου, οι διανοούμενοι, επηρέαζαν καθοριστικά τις δημόσιες συζητήσεις. Κατά τον ίδιο, όφειλαν την τεράστια επιρροή τους «στη δύναμη του προφορικού και γραπτού λόγου», την οποία γνώριζαν πολύ καλά να χρησιμοποιούν.
Όπως είχε πει βέβαια την ίδια εποχή ο Keynes, πίσω από κάθε πολιτικό, ευρίσκεται ένας οικονομολόγος, ο οποίος ουσιαστικά κινεί τα νήματα και καθορίζει τις τελικές αποφάσεις.
Κατά τον J.Schumpeter όμως, οι «κλασικοί» διανοούμενοι χαρακτηρίζονται από ένα ακόμη στοιχείο, ενδεχομένως όχι ακίνδυνο: από την έλλειψη άμεσης υπευθυνότητας για πρακτικές αποφάσεις και λύσεις.
Περαιτέρω, όταν ένας τέτοιος διανοούμενος παραμένει σταθερός στις θέσεις του, παρά το ότι οι υπόλοιποι εκφράζουν αμφιβολίες όσον αφορά τις δικές τους θέσεις, κατορθώνοντας παράλληλα να τις προωθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην αδιαφορεί κανείς, τότε η επιρροή του αυξάνεται καθοριστικά.
Βέβαια, σε τελική ανάλυση το όποιο κόστος δεν πληρώνεται ούτε από τους διανοούμενους, ούτε από τους οικονομολόγους - πόσο μάλλον από τους πολιτικούς. Αυτοί που το πληρώνουν είναι προφανώς οι λαοί - ειδικά τα αδύναμα εισοδηματικά στρώματα τους, τα οποία συνήθως αδυνατούν να αντιδράσουν.
Οι εντυπώσεις των Γερμανών για τους βουλευτές και οι φόβοι τους
Ένας βουλευτής της Γερμανίας αμείβεται με 8.000 € μηνιαία. Όλες οι υποχρεώσεις του έναντι του μισθού του, είναι η κομματική πειθαρχία - το να κάνει δηλαδή όλα όσα απαιτεί από αυτόν το κόμμα του, καθώς επίσης να ψηφίζει πάντοτε αυτά που επιβάλλει η ηγεσία του.
Εάν ο πολιτικός συμπεριφέρεται απέναντι στους εκλογείς του, τηρώντας πιστά την αρχή "άφησε με στην ησυχία μου Πολίτη", τότε θα ανεβεί σίγουρα όλα τα σκαλοπάτια της κομματικής του καριέρας.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι η εξής: Εάν οι ψηφοφόροι ανταμείβουν ξανά και ξανά αυτήν την τεμπελιά και την ασχετοσύνη των πολιτικών, τότε θα την υφίστανται πάντοτε.
Προφανώς, το καλό πολιτικό προσωπικό θα έπρεπε να επιλέγεται από τους υπεύθυνους Πολίτες με μεγάλη προσοχή - εάν θα ήθελαν να αποφύγουν τους "πολιτικούς της καρέκλας". Πόσο μάλλον όταν το γερμανικό κοινοβούλιο καθρεφτίζει τη γερμανική κοινωνία.
Στατιστικά τώρα, το 75% των Γερμανών θυμώνει όταν βλέπει άδειες τις καρέκλες των βουλευτών του, κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων στη Βουλή. Το 66% θεωρεί τους βουλευτές αδιάφορους για τη δουλειά τους, ενώ μόλις το 24% τους εμπιστεύεται. Το 75% πιστεύει ότι οι αποφάσεις τους υπαγορεύονται από επιχειρηματικά συμφέροντα και μόλις το 16% θεωρεί ότι δεν επηρεάζονται από κανέναν (Πηγή: Kopp).
Θα αναρωτιόταν φυσικά κανείς ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος των Γερμανών πολιτών, όταν τα έντυπά τους επισημαίνουν νέες διώξεις των Εβραίων σε όλη την Ευρώπη - με πρώτη χώρα όλων τη Νορβηγία, η οποία "υπερηφανεύεται" ότι "καθάρισε" εντελώς από τους Εβραίους.
Ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι οι αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις και ο εμφύλιος πόλεμος, σαν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας αρκετών ομοσπονδιακών κρατιδίων τους - κυρίως της Ρηνανίας Βεστφαλίας, η οποία έχει κατακλυσθεί από μετανάστες, έχει σχεδόν καταργήσει το κοινωνικό κράτος λόγω αδυναμίας χρηματοδότησης του, κλείνει νοσοκομεία και σχολεία, ενώ οφείλει τεράστια ποσά στην κεντρική κυβέρνηση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)