Καθώς το δράμα κάνει παύση για λίγο λόγω των απαραβίαστων θερινών διακοπών της Ευρώπης, υπάρχει μια αναδυόμενη συναίνεση σχετικά με το πως θα πρέπει να μοιάζει ένα αίσιο τέλος. Ευτυχώς, τα στοιχεία μιας τέτοιας εικόνας ελήφθησαν υπόψη από τους πολιτικούς ηγέτες στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες. Κάποιες από τις καλύτερες ιδέες - όπως η άμεση ανακεφαλαιοποίηση των προβληματικών τραπεζών από τα κεφάλαια διάσωσης της ΕΕ – 'προήχθησαν' σε απαιτούμενες ενέργειες στην ευρωζώνη.
Αλλά για να φτάσουμε από εδώ εκεί η διαδρομή είναι ιδιαίτερα περίπλοκη. Και ο χρόνος δεν είναι κατ 'ανάγκη στο πλευρό των Ευρωπαίων. Η εξήγηση βρίσκεται εν μέρει στις εθνικές οικονομίες και τα διεθνή χρηματοοικονομικά. Αλλά πίσω από όλα βρίσκεται η «επανεθνικοποίηση» της πολιτικής από τότε που ξέσπασε η κρίση το 2009. Γίνεται φανερό όταν εξετάσει κανείς πώς διεξάγονται οι εγχώριες πολιτικές διαμάχες στις 17 χώρες της ευρωζώνης πόσο δύσκολο θα είναι γι 'αυτούς να ενεργήσουν από κοινού για την προστασία του ευρώ.
Εάν οι ευρωπαϊκοί φορείς χάραξης πολιτικής πρότειναν μια λύση, με τι θα μπορούσε να μοιάζει; Δεν θα ήταν μια αμερικανικού τύπου πολιτική και δημοσιονομική ένωση. Αλλά θα απαιτούσε μια τραπεζική ένωση. Θα περιελάμβανε περισσότερες αρμοδιότητες για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τη δημιουργία ταμειακών διαθεσίμων και κοινού υπουργείου οικονομικών σε επίπεδο ευρωζώνης.
Θα περιελάμβανε μια μόνιμη έμφαση στις διαρθρωτικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, της απασχόλησης και των μακροπρόθεσμων ρυθμών ανάπτυξης. Τέλος, θα περιελάμβανε ενίσχυση της δημοκρατικής λογοδοσίας, καθιστώντας τους υπεύθυνους της οικονομικής ένωσης υπόλογους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα εθνικά νομοθετικά σώματα.
Ορισμένες από τις προτάσεις αυτές - για παράδειγμα, η επέκταση αρμοδιοτήτων της ΕΚΤ ώστε να περιλαμβάνουν και την εποπτεία των τραπεζών - μπορεί κατ 'αρχήν να υιοθετηθούν γρήγορα, επειδή δεν απαιτούν αλλαγές στη Συνθήκη της ΕΕ. Ωστόσο, η πρόοδος σχετικά με τη στενότερη ολοκλήρωση της ευρωζώνης αναμένεται να είναι οδυνηρά αργή.
Αυτή τη στιγμή η αύξηση της ανεργίας, η πτώση του βιοτικού επιπέδου και η στάσιμη παραγωγή ή η ύφεση χαρακτηρίζουν την οικονομία της Ευρώπης. Αυτά τα προβλήματα συνδυάζονται δυστυχώς με περικοπές στο κράτος πρόνοιας, με τη δυσαρέσκεια που προκαλούν τα υψηλά επίπεδα μετανάστευσης και ένα διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ των πολιτικών ελίτ και της κοινής γνώμης. Όλα αυτά εξαντλούν την αξιοπιστία και την θέληση των κυβερνήσεων και προκαλούν τους αντιπάλους τους να εναντιωθούν σε αυτές ακριβώς τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Στην Ολλανδία, οι εκλογές τον Σεπτέμβριο είναι πιθανό να ενισχύσουν αντισυμβατικές αριστερές και δεξιές δυνάμεις καχύποπτες όσο αφορά τις διασώσεις της περιφέρειας, σε πλήρη αντίθεση με τους άκαμπτους δημοσιονομικούς στόχους της ΕΕ και απρόθυμες να εκχωρήσουν οικονομική πολιτική εξουσία στις Βρυξέλλες.
Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι η Ιταλία, όπου η κυβέρνηση τεχνοκρατών του κ. Monti θα παραιτηθεί το 2013, οδηγώντας σε μια εκλογική αναμέτρηση τα απαξιωμένα πολιτικά κόμματα αλλά και νέους πολιτικούς παίκτες όπως το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Beppe Grillo.
Στη συνέχεια, υπάρχει η Πορτογαλία, όπου το εμπόδιο για την ένταξη της ευρωζώνης έχει τη μορφή του συνταγματικού δικαίου. Το ανώτατο δικαστήριο της Πορτογαλίας απεφάνθη στις 5 Ιουλίου ότι το σχέδιο της κυβέρνησης να περικόψει € 2 δισ. το χρόνο, από τα επιδόματα αδείας για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα ήταν αντισυνταγματικό. Αφού το σχέδιο αυτό ενισχύει τις προσπάθειες της κυβέρνησης να μειώσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα, η απόφαση θα εντείνει τις πιέσεις στην Πορτογαλία να αναζητήσει ευνοϊκότερους όρους από τους πιστωτές, ακόμη και μια δεύτερη οικονομική βοήθεια.
Σε γενικές γραμμές, η Πορτογαλία δέχτηκε ‘ήσυχα’ το φάρμακο λιτότητας που της δόθηκε από την ΕΕ. Αλλά το αίτημα για περισσότερη βοήθεια θα φτάσει σε μια εποχή όταν η δεύτερη επιχείρηση διάσωσης στην Ελλάδα θα αποτυγχάνει και η ουρά στο ταμείο διάσωσης της ευρωζώνης μεγαλώνει καθώς προστίθεται η Κύπρος και ίσως και η Σλοβενία .
Η ολοκλήρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών της ευρωζώνης που εμφανίστηκαν μετά την εισαγωγή του ευρώ δίνει τη θέση της σε μια διαδικασία αποσύνθεσης. Επιχειρήσεις, τράπεζες και ιδιώτες παίρνουν τα χρήματα τους από χώρες που κάποτε θεωρούνταν αξιόπιστοι εταίροι, αλλά τώρα τελούν υπό τον κίνδυνο της οικονομικής αστάθειας.
Η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και των διασυνοριακών ροών κεφαλαίων, ουσιαστικής σημασίας σε μια νομισματική ένωση, θα εξαρτηθεί από την υιοθέτηση των μεταρρυθμίσεων που συζητήθηκαν κατά τη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, η υιοθέτηση μιας τραπεζικής ένωσης κάθε άλλο παρά εύκολη θα είναι, ακριβώς λόγω της επιδείνωσης των οικονομικών συνθηκών στην Ευρώπη και τον συνεχιζόμενο διχασμό του χρηματοπιστωτικού συστήματος της ευρωζώνης.
Πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι Catch-22. Αν πιστεύεις ότι η ευρωζώνη μπορεί να σωθεί, πρέπει να είσαι τρελός. Αλλά αν δεν προσπαθήσουμε να τη σώσουμε, δεν θα είμαστε λιγότερο τρελοί - το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να συνεχίσουμε να έχουμε πίστη σε κάτι τρελό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου