GREECE PARHENON TROUGH TIME!

«Η Κατάρα της Αθηνάς»
Μα στερνός, στο σαστισμένο πλήθος, κάπου σε μιαν άκρη,
Ενας που ήσυχα κοιτάζει βουρκωμένος απ' το δάκρυ,
Μ' άλαλο θυμό και πόνο μια αυτά πούκλεψαν θαμάζει,
Μια σιχένεται τον κλέφτη σύψυχα κι ανατριχιάζει
Ω! που ζώντας και που σκόνη, δίχως σχώριο να γροικήση,
Ν' ακλουθιέται η αχορτασιά του η ιερόσυλη με μίση,
Και η εκδίκηση ως τον τάφο και πιο πέρα, το όνομά του
Να το κυνηγά, στο πλάγι του μωρόδοξου Ηροστράτου,
Και σε φύλλα λεκιασμένα και γραμμές που καίνε ας γίνη
Ατελείωτα να στράφτουν εμπρηστές ναών κι Ελγίνοι,
Καταδικασμένοι αιώνια στο ίδιο ανάθεμα κι οι δυο τους,
Που ίσως στο στερνό θε νάβρης και τον πιο χειρότερό τους,
Ετσι ας στέκουν, να τους βλέπουν τα μελλούμενα τα χρόνια,
Αγαλμα άσειστο, με βάση μοναχή, την καταφρόνια.
(μετάφραση Στέφανου Μύρτα)


Κλαίει η Αθηνά , παραπονιέται στον Βύρωνα...

«…Απ’του Τούρκου τη μανία γλύτωσα και του Βανδάλου,
μα η χώρα σου έναν κλέφτη μούχει στείλει πιο μεγάλο, Κοίτα , άδειος ο ναός μου, κατοικία ρημαγμένη,και στοχάσου τι αθλιότης είναι γύρω απλωμένη….»
(στοίχοι 97-100, Λόρδου Βύρωνα «Η Κατάρα της Αθηνάς», Η Αθηνά και τα λόγια της, Κουτσούκαλη , Ιωλκός, 1992, σ.40)