ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗ
Σάββατο, 18 Ιουνίου 2011
Η μακρά διαδρομή μου στη ζωή, η ενασχόλησή μου με τα πολιτικά δρώμενα στην Ελλάδα, από το 1958 και έκτοτε, η εμβάθυνσή μου σε μελέτες πολιτικής ανάλυσης, δεν μου αφήνουν περιθώρια για ψευδαισθήσεις.
Δεν θέλω και δεν πρέπει να παραστήσω τον εκ των υστέρων προφήτη, αλλά, εάν κάποιος με ρωτούσε το βράδυ που γίνονταν οι συζητήσεις, όχι διαπραγματεύσεις, για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, θα σας έλεγα ευθέως ότι πρόκειται για μη σοβαρά πράγματα. Και φυσικά, δεν θα σας το έλεγα από διαίσθηση, φακίρη ιδιότητα δεν διεκδικώ, αλλά οι εμπειρίες μου, μου έλεγαν ότι, δεν πρόκειται να προκύψει καμία αλλαγή. Οι συμφωνίες με ανεμοδούρια δεν μπορούν να έχουν καμία σταθερότητα…
Έτσι, η κατάληξη ήταν, για τους έμπειρους πολιτικούς αναλυτές, για τους γνωρίζοντες, τουλάχιστον τον ένα εκ των δύο μετασχόντων στη συζήτηση, η αναμενόμενη. Ως φιάσκο ξεκίνησε και ως φιάσκο κατέληξε. Υπήρξαν και οι ρομαντικοί, που περίμεναν πολιτική αλλαγή, με την ελπίδα ότι κάτι θα βελτιώνονταν. Αυτοί ένιωσαν τη μεγάλη απογοήτευση.
Δεν ήταν και δεν είναι δυνατή μία συμφωνημένη πολιτική αλλαγή. Εκτός πραγματικότητας βρίσκονται εκείνοι, οι οποίοι νόμιζαν ή και συνεχίζουν να νομίζουν ότι, ο Γιώργος Παπανδρέου θα ακολουθούσε το παράδειγμα του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, ο οποίος, προς χάριν του εθνικού συμφέροντος, παρέδωσε την εξουσία στον Θεμιστοκλή Σοφούλη. Για τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη πέρα και πάνω από την κυβερνητική εξουσία ήταν η σωτηρία της Πατρίδος. Τον Γιώργο Παπανδρέου ποιο ιδανικό θα τον οδηγήσει σ’ αυτή την απόφαση;
Εκτός του ιδανικού της Πατρίδος, ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης ήταν ένας έντιμος και καθαρός πολιτικός. Δεν βαρύνονταν με καμία πράξη που στρέφονταν κατά της Ελλάδος. Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, είναι υπόδικοι ενώπιον της Ιστορίας και της Ελληνικής Δικαιοσύνης, για πράξεις εσχάτης προδοσίας. Μία τέτοια ενέργεια, ίσως θα ενεργοποιούσε περισσότερο τη δικαστική εξουσία και διατάσσονταν η σύλληψη των δύο προαναφερομένων. Τα επακόλουθα θα ήταν πολύ δυσάρεστα.
Έχει λόγους ο κ. Παπανδρέου, να εξαντλήσει την διαδρομή της βουλευτικής περιόδου και να φθάσει στην ομαλή διάλυση της Βουλής, για να τύχουν παραγραφής οι πράξεις του, σύμφωνα με το Σύνταγμα, τις διατάξεις του οποίου, καθόρισε η κυβέρνηση Σημίτη. Ο κ. Παπανδρέου αυτή την ώρα, βρίσκεται στη ράχη μιάς εξαγριωμένης τίγρης. Όσο είναι επάνω, δεν κινδυνεύει να γίνει βορά της τίγρης. Όταν όμως κατεβεί από τη ράχη της τι θα γίνει; Ποιός τον βεβαιώνει ότι, ο εξαγριωμένος λαός, που βρυχάται στις πλατείες των πόλεων καθημερινώς, δεν θα ζητήσει τον λόγο για τις συμφωνίες για το ξεπούλημα της χώρας;.
Είναι γνωστό σχεδόν σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό ότι, για να γίνει κάποιος πολιτικός, με τις διαδικασίες του σημερινού πολιτικού συστήματος, πρέπει να αποβάλλει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Να εγγράψει υποθήκη της ηθικής του υπόστασης στα αλαλάζοντα κύμβαλα της συμφοράς που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη στους τηλεοπτικούς διαύλους και να είναι διατεθειμένος να δεχθεί, σε κάθε περίπτωση, την ταπείνωση, την οποία θα αποφασίσει ο κάθε τυχάρπαστος αυτοαποκαλούμενος δημοσιογράφος.
Λύπη μεγάλη προκαλεί, παρά ταύτα, η μεταμόρφωση μερικών ατόμων, τα οποία θεωρούνταν σοβαρά και έδειχναν να αντιλαμβάνονται τα προβλήματα και την διατεταγμένη επιδίωξη του επικεφαλής της παρούσης κυβέρνησης. Και εκτόξευαν μύδρους, ακόμα και κεραυνούς, κατά των μελών της κυβέρνησης. Και αιφνιδίως ακούσαμε, αυτά τα δύο-τρία άτομα, να εισέρχονται στη νέα “παιδική χαρά” και να προβαίνουν σε δηλώσεις, εκ διαμέτρου αντίθετες, και να αναμασούν τα όσα έλεγαν μέχρι σήμερα. Θλίψη και ντροπή προξενεί η απόφασή τους. Απέδειξαν ότι, η καρέκλα ενός υφυπουργού αξίζει παραπάνω από την ύπαρξη της Ελλάδος. Αυτή είναι η ηθική των πολιτικών της σήμερον. Τι να πει κάποιος για όλα αυτά; Μόνο μία λέξη: ΝΤΡΟΠΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου