Χορεύετε;;
Μου είναι αδύνατον να μη σε σκεφτώ,
μα μου είναι και αδύνατον να μου επιτρέψω
να σε σκέφτομαι συνέχεια. Θα με διαλύσεις.
Ήδη, καταλαμβάνεις χρόνο και χώρο στη
μέρα και στη νύχτα μου. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη.
Δεν κατέληξα. Δεν μπορώ γιατι με εμποδίζει το
χαμόγελο στα μάτια σου.
Η ένταση στη φωνή σου όταν
μιλάς για συναισθήματα.
Η τρυφερότητα της αφης σου.
Μια αφή αθωότητας σε μιαν
άχαρη κίνηση.
Ίσως χάσω. Ναι, μη γελάς, θα χάσω στο τέλος.
Ω, καθόλου δεν στενοχωριέμαι. Η ζωή ολο ήττες ειναι!
Η ομορφιά τους είναι πως έρχονται αφου
πρώτα τις βιώσεις ως επιτυχίες. Εκεί βέβαια είναι και η οδυνη τους.
Χριστέ μου, επιτέλους ένας ενδιαφέρον διασυρμός!!
Μια πραγματικά ουσιαστική περιπλάνηση στο όνειρο.
Το χέρι μου έχει ακόμη κάτι απο τη ζέστη της πρώτης χειραψίας.
Τα δάκτυλά μου έχουν ακόμη την παγωνιά της ταραχής σου.
Θροΐζει το φιλί σου σαν τον άνεμο στις Λευκες...
Φιλί γλυκό, γιαυτο αξέχαστο.
Φιλί γλυκό του κουταλιου, σταφύλι κατά προτίμηση.
Φιλί, γαλάζιος ουρανός με ξεχασμένες δυο ζαβολιές ήλιου
την ώρα που νυχτώνει.
Εσένα ίσως δεν σου αρέσει ο λυρισμός.
Δεν σου αρέσει αυτο το ξέφρενο του Πανηγυρισμού
της Αφέλειας. Αλλά εμένα με διατηρεί νέα. Με αναγεννά.
Δεν είναι απαραίτητο θα πεις, να αισθάνομαι τόσο
ξεσηκωμένη. Τοσο γοητευμένη. Μα δεν με γοήτευσες
εσύ, καλέ μου. Με κατέκτησε η αποδεκτικότητά μου
στον Ξεσηκωμό. Με κέρδισε η ίδια ή "Άφεσή" μου.
'Επειτα ξέρω. Δεν είμαι ο Άνθρωπός σου. Δεν θα γίνεις
ποτέ ο δικός μου, προδίκασες. Μα, αισθάνθηκα στο
χέρι μου τον σπαραγμό της Αλήθειας σου, στη καρδιά
που μου πρόσφερες, όταν την άνοιξες μπροστά μου.
Και η δική μου σου ανοίχτηκε. Στο πετσί σου επάνω
ζωγραφιά θα το κουβαλας, καλέ μου. Γιατι το χάραξε
κι ο δικός μου Σπαραγμός. Τι σημασία έχει αν δεν αποτελούμε
ο Ένας τον άλλο Μισό του άλλου, όταν αποτελούμε το
Αρσενικό και Θηλυκό του Ιδίου; Σε τι χρειάζονται αλήθεια,
τα έτερα ήμισυ, ποιά έτερα ήμισυ;; ποιά είναι αυτά;;
όταν τα ολοκληρα, που σέβονται τον εαυτό τους και
το όνομά τους, είναι συμπαγώς αδιαίρετα;
Όχι, δεν είμαι ο Ανθρωπός σου, ούτε εσύ ο δικός μου.
Είμαστε πολύ περισσότερο από αυτό. Αν αναλογιστείς πως
οι " Άνθρωποί" μας τις περισσότερες φορές, είναι εκείνοι
που μας πληγώνουν περισσότερο. Εμείς δεν θα πληγώσουμε.
Απλά θα τελειώσουμε το γλυκό σταφύλι, ίσως, τρώγοντάς το
μαζί, όσο πιο αργά γίνεται...έτσι, για να ξεγελάσουμε τον αλήτη
τον Πόνο, τον ξεφτίλα τον Χρόνο, την Πόρνη την Μοίρα.
Θα γίνουμε Μουσική στον Χορό της Ζωής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου