Τα βράδια ονειρεύομαι τη Ζώμινθο
Τα βράδια ονειρεύομαι τη Ζώμινθο. Δεν ξέρω πώς μου προέκυψε αυτή η αγάπη για μια περίοδο της ιστορίας βαθιά χαμένη στο χρόνο, αλλά το σίγουρο είναι πως με συναρπάζει κάθε τι που αφορά το μινωικό πολιτισμό κάτι χιλιάδες χρόνια πίσω.
«Κάποτε ένας άνθρωπος που τον τραβούσαν το μυστήριο και τα παραμύθια, είχε ένα όνειρο. Κι αυτό το όνειρο το έκανε πραγματικότητα». Κάπως έτσι αρχίζει κάθε μεγάλη ανασκαφή.
Το 1982, ο καθηγητής Αρχαιολογίας Γιάννης Σακελαράκης βρίσκεται μόλις λίγα χιλιόμετρα από τη Ζώμινθο και τότε ακούει το όνομά της για πρώτη φορά από ένα βοσκό. Η πείρα, η επιμονή, το πάθος του ανθρώπου που αγάπησε την Κρήτη, εκεί στο οροπέδιο του Ψηλορείτη, έβγαλαν στο φως πλούτο ασύλητο που δίνει νέες διαστάσεις στην προσπάθεια ανάπλασης της μινωικής εποχής. Κάτι σπουδαίο και δυνατό 1200 μέτρα ψηλά, σε πείσμα του χρόνου και της φύσης.
Για σκέψου! Μια πόλη εκεί πάνω, με ανάκτορα κι οχύρωση, μια κοινωνία πάνω στα βουνά. Κι οι κάτοικοί της; Ασχολίες του χθες ίδιες με του σήμερα.
Τα βράδια ονειρεύομαι ανθρώπους με άλλες φορεσιές να φτιάχνουν κεραμικά, να βόσκουν τα κοπάδια τους, να ξαποσταίνουν κάτω από τη σκιά του κράταιγου, να καλλιεργούν τη γη, να μαλώνουν, να αγαπιούνται, να ζεσταίνονται, να κρυώνουν. Με πιάνει ζάλη, σαν ο χρόνος να συμπυκνώθηκε μονομιάς γύρω από τα κτίρια τα καμωμένα από γκρίζα πέτρα.
Μαγευτικό πραγματικά. Μήνες τώρα κοιτάζω όποια πληροφορία πέσει στην αντίληψή μου από την ανασκαφή που συνεχίζεται. Κάθε φορά νιώθω ένα ρίγος, κλείνω τα μάτια, γυρίζω το χρόνο πίσω. Αν έζησα άλλη ζωή, ίσως να ήμουν κάποτε εκεί. Αν ζήσω άλλη ζωή, θα ήθελα να είμαι αρχαιολόγος.
Στη μνήμη του Γιάννη Σακελαράκη
Από mesogios.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου